Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Η Γένεση της Eρμηνείας



Η Γένεση της Ερμηνευτικής Ομηρολογίας

Αποφεύγοντας την συντροφιά των θεών,
η Μαία ζούσε κρυμμένη σε ένα σκιερό άντρο
μέσα στα βουνά και τα δάση της Αρκαδίας.
Εκεί γεννήθηκε ο Ερμής!
Συνελήφθηκε στα βάθη της γης,
όχι κάτω από τον ουρανό στο περιπλανώμενο ακινητοποιημένο νησί της Δήλου,
όπως ο Απόλλωνας ο μεγαλύτερος αδελφός του.
Ο θεός περιφρονούσε την σπηλιά της μητέρας του,
που ήταν μια σκοτεινή σιωπηλή σπηλιά καθώς έλεγε.
Αλλά ξάφνου όλα άλλαξαν, όπως στα παραμύθια συμβαίνουν μόνο!
Τα άγονα και υγρά βράχια εξαφανίστηκαν και κάποιος έχτισε κάτω στην Γη
ένα ευρύχωρο παλάτι και ένα πλουσιότατο ναό. Σε τρία κελάρια φυλασσόταν το νέκταρ και η αμβροσία και τα ολόλευκα ενδύματα της Μαίας.
Όλα λοιπόν ήταν διπλά αμφίσημα απατηλά.
Το κάθε τι ήταν ο εαυτός του και το αντίθετο του.

Η σπηλιά συνέπιπτε με το παλάτι, το μικρό με το μεγάλο, το φτωχό με το πλούσιο, το χθόνιο με το ολύμπιο,
το σκοτεινό με το καθάριο,
όπως όλα στο βασίλειο του Ερμή είναι διπλά και αντιθετικά.
Ο θεός συνελήφθη την νύχτα. Ο Ζευς άφησε τον Όλυμπο καθώς η Ήρα κοιμόταν και οι θεοί και οι άνθρωποι ήταν ξαπλωμένοι στις αγκαλιές του ύπνου και έσμιξε κρυφά με την Μαία. Δεν γνωρίζουμε πότε ο άρχων του Ολύμπου έσμιξε με την Λητώ.
Ο Απόλλων μας φανερώνεται στο ύπαιθρο
κάτω από το φως του Ήλιου ή το λυκαυγές.
Αντίθετα ο Ερμής αγαπούσε τα κρυμμένα πράγματα, τα οποία μήτε οι θεοί
μήτε οι άνθρωποι κατορθώνουν να δουν και λάτρευε το μυστικό.
Ο χρόνος του ήταν η νύχτα.
Ήταν μια νύχτα χωρίς τέλος.
Αλλά αυτή δεν ήταν η βαθιά σκιερή νύχτα μέσα στην οποία,
στην αρχή της Ιλιάδος, κατοικεί η ψυχή του Απόλλωνα.
Ο Ερμής προτιμούσε μια σκοτεινιά προστατευτική πανταχού παρούσα και γαλήνια. Γεννήθηκε την αυγή καθώς ο ουρανός άρχιζε να ροδίζει. Ήταν μια φλόγα που έλαμψε όταν ανακάλυψε την φωτιά κλέβοντας ένα κλαράκι δάφνης και ροδιάς
Και θεμελίωσε την θυσία στους θεούς.
Ήταν πάνω απ όλα το βλέμμα του!
Μια κινούμενη αεικίνητη φλόγα γοργή και ζωντανή,
μια διαπεραστική λάμψη που σπιθίριζε στις κόρες των ματιών.
Έβλεπε από μακριά με ένα βλέμμα κοφτερό που όμως δεν είχε την βίαιη και εκτυφλωτική λάμψη του Απόλλωνα.
Αμέσως μόλις ανάδινε το φως ο Ερμής έπρεπε να το κρύψει.
Έκρυβε τις σκέψεις, χαμήλωνε τα μάτια έριχνε λοξά και σκοτεινά βλέμματα.
Έτσι μέσα στην ίδια την ημέρα έλαμπε η δόλια και πανούργα λάμψη
φευγαλέα ειρωνική που κρύβεται στην καρδιά της ερμητικής νύχτας.
Ο Ερμής ήρθε στο φως, δίχως ωδίνες δεν γνώρισε την επώδυνη γέννηση του Απόλλωνα.
Ο πόνος τους ήταν ξένος, σχεδόν αγνοούσε την λέξη βάσανα, ταλαιπωρία αγωνία.
Ο Απόλλωνας έπρεπε να υποφέρει, ο Ηρακλής το ίδιο και ο Οδυσσέας,
όχι όμως αυτός που τυλίχθηκε σε ένα πέπλο παιγνιδιού ξεγνοιασιάς και ευθυμίας.
Μόλις γεννήθηκε άφησε την κούνια του.
Είχε μια δύναμη γιγάντια και γνώριζε τα πράγματα διατηρώντας γύρω του
το άρωμα την χάρη και την αίσθηση ενός σκανδιαλάρη παιδιού.
Αλλά και την εμπειρία ενός σοφού ανθρώπου, την οξύνοια την διορατικότητα χωρίς να χάνει την παιδική του αθωότητα.
Οι χριστιανοί μοναχοί διαβεβαιώνουν πως είναι μονότροποι επειδή είχαν και έχουν ένα πρόσωπο και μία μόνο πίστη.
Σε όλη του την ζωή ο Ερμής διδάσκει την αντίθετη τέχνη.
Είναι πολύτροπος είναι επιστήμη του η πολυτροπία
Ο νους του έχει πολλές μορφές πτυχές, και όψεις.
Στρέφεται πάντοτε ελικοειδώς προς όλες τις μεριές
δίχως να κρατάει την μετωπική στάση του Απόλλωνα και του Αχιλλέα.
Εύκαμπτος μεταμορφώνεται ακατάπαυστα σαν το μυαλό ενός ευφυούς ηθοποιού.
Αν η πραγματικότητα είναι πολλαπλή και απρόβλεπτη εκείνος γίνεται πολύμορφος
και πολυσχιδής.
Στον δρόμο ποτέ δεν ακολουθεί την ευθεία αλλά, πηγαίνει μπρος πίσω δεξιά αριστερά.
Ξεστρατίζει αντιστρέφει το βήμα του.
Αγαπά τις καμπύλες τις στροφές του δρόμου γιατί το πνεύμα του
είναι μια στροφή και κανείς δε ξέρει που οδηγεί.
Πολύχρωμος και ποικιλόχρωμος είναι ένας θεός ποικιλομήτης.
Ποικίλο είναι το κηλιδωτό δέρμα του ζώου, ένα άρμα μάχης και μεταφοράς, ένα όπλο
μια ασπίδα ένα υφαντό. Ποικίλα ζώνη πρόσφερε η Αφροδίτη στην Ήρα και ένα κόμπο μπερδεμένο δίδαξε η Κίρκη στον Οδυσσέα και ποικίλος είναι ο κυρίαρχος διφορούμενος πολύπλοκος νου του Διός.
Ο Ερμής λοιπόν έχει ένα νου διάστικτο, πολύχρωμο, σπινθηροβόλο, μεταβαλλόμενο γεμάτο μαγεία μυστηριώδη μπερδεμένο και πολύπλοκο.
Μία θεότητα τόσο πολύμορφη και πολύχρωμη με ιδιαίτερη γοητεία.
Είναι ο κύριος του θέλγειν, σαγηνεύειν και ματιάζειν.
Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στο έντονο βλέμμα του Ερμή;
Ο Οδυσσέας αντλεί την τέχνη αυτή από το αρχέτυπο του τον Ερμή.
Και το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο να είναι εύγλωττος
αλλά να ξέρει και σιωπά και να κρύβει τα μυστικά του.
Προέρχεται από τον μεγάλο μεταμορφωτή του κόσμου,
τον Δια που λέξη δεν λέγεται ποτέ γι αυτόν.
Έχουμε όμως την εντύπωση ότι οπουδήποτε κάποιος μαγεύει ή μαγεύεται
είναι πάντα παρόν το βλέμμα του Ερμή, ο οποίος κινεί σιωπηλά το ραβδί του.
Για τον Ερμή όλα είναι παιγνίδι.
Δεν σέβεται ούτε τους θεούς, ούτε τους ανθρώπους, ούτε τους θεϊκούς νόμους,
ούτε τους ανθρώπινους.
Έχει τους δικούς του.
Τους αρέσει να παίζει, να παραβιάζει τους νόμους και την τάξη,
να ανατρέπει τον σύμπαν να το αναστατώνει.
Απ΄όλα τα παιγνίδια προτιμά το παιγνίδι της εφεύρεσης.
Μοιάζει με την Αθηνά και τον Ήφαιστο
και τον πλέον ειδικό των τεχνιτών τον Οδυσσέα.
Έχει την ποιότητα του αληθινού τεχνίτη, μια ευφυΐα λεπτή, όλα τεχνάσματα,
το χάρισμα να αναλύει τις πτυχές της πραγματικότητας,
την αντιληπτική αίσθηση της ύλης,
Την σοφία των χεριών, την ικανότητα να εκμεταλλεύεται το απρόβλεπτο, το στιγμιαίο το συμπτωματικό το φευγαλέο.
Έχει το χάρισμα του Καιρού.
Ο νους του μηχανεύεται νέες τεχνικές νέα στρατηγήματα νέα τεχνάσματα.
Μέσα σε λίγες ώρες το νεογέννητο εφεύρε την επτάχορδη λύρα,
ένα ιδιόμορφο τύπο σανδαλιών, την φωτιά την θυσία στους θεούς, την σύριγγα.
Όταν ο Ερμής διάβηκε το κατώφλι της σπηλιά παλάτι,
αντιλήφθηκε πόσο ταπεινή ήταν η κατάσταση του
αφού αν και γιος του Δία δεν κατείχε τίποτα δεν είχε προνόμιο βασίλειο, δεν λάβαινε προσφορές, ήταν ένας παρίας
ενώ ο Απόλλων είχε πάρει δώρο τρία βασίλεια.
Ο Ερμής έπρεπε να κατακτήσει τον κόσμο,, όχι με την δύναμη δεν του ανήκε
αλλά με την οξύνοια τον ανώτερο τύπο απάτης
που για τους Έλληνες είναι η τεχνική ικανότητα.
Στο κατώφλι της σπηλιάς είδε μια χελώνα που συμβολίζει την μήτρα της γυναίκας.
Όπως ταίριαζε στην φαλλική του φύση, η πρώτη εφεύρεση θα ανήκε στο κόσμο του φύλλου. Η χελώνα περπατούσε λικνινομενη σαν γυναίκα επιβλητική
που κουνιόταν με μεγαλοπρέπεια.
Ο Ερμής απήγγειλε ένα στίχο του Ησίοδου και την μετέτρεψε με ιλιγγιώδη ταχύτητα κάτω από την σπινθηροβόλα λάμψη του βλέμματος του στην σημαντικότερη εφεύρεση που επρόκειτο να προσφέρει στον Απόλλωνα.Αμέσως μόλις εφηύρε την λύρα, μηχανεύτηκε ένα τέχνασμα του νου,
έξω από τα συνηθισμένα μπήκε στον κόσμο της ευφυούς απάτης
τον οποίο δεν εγκατέλειψε ποτέ.
Πάντοτε αγαπούσε αυτόν τον δόλο, ο οποίος τον υποχρέωνε να μετακινηθεί να αλλάξει τόπο και τίποτα δεν του άρεσε περισσότερο
από την τέχνη του ταξιδιού με τα φτερά του σώματος και του μυαλού.
Εκείνη την στιγμή έγινε ο άρχοντας των δρόμων.Άφησε την Αρκαδία σε λίγες ώρες και έφθασε στα βουνά της Πιερίας καθώς ο κόσμος τυλιγόταν στις σκιές και είδε τις 50 αγελάδες .
Τις πήρε μακριά μέσα στις αμμώδεις περιοχές, τις μάντρωσε σε ένα στάβλο και ξαναγύρισε την Αρκαδία.
Ποτέ κανένα ταξίδι δεν στάθηκε όσο ξεχωριστό.Δεν ταξίδεψε σε ευθεία γραμμή όπως οι βοσκοί.
Ότι έπιαναν στα χέρια του το αναποδογύριζε.
Είχε μπερδέψει τα ίχνη και τα είχε αντιστρέψει καθώς υποχρέωνε τις αγελάδες να βαδίζουν μπροστά του, πότε γυρνούσε το μπρος πίσω, τα αχνάρια από τις οπλές τους και πότε τις ανάγκαζε να προχωρούν προς τα πίσω κοιτώντας προς το μέρος του.
Κάθε τι ανεστραμμένο και αναπογυρισμένο είχε μια μαγική τελετουργία.
Επιπλέον είχε φτιάξει ένα ζευγάρι τεράστια σανδάλια πλέκοντας λυγαριές και μυρτιές με τά οποία έκανε θεόρατα βήματα.
Όταν ο Απόλλωνας είδε τις πατημασιές, είπε πως δεν έμοιαζαν με αντρικές
ούτε γυναικείες ούτε λύκου ούτε αρκούδας ούτε κενταύρου αλλά έμοιαζαν με ίχνη κάποιου ανήκουστου πλάσματος.
Καθώς οι αγελάδες μηρύκαζαν ο νεαρός θεός δεν έχασε τον καιρό του.
Εφηύρε την φωτιά και την θυσία στους θεούς. Η νύχτα είχε περάσει. Η αυγή πλησίαζε
Πέταξε τα σανδάλια του στον ποταμό, κάλυψε τα ίχνη έσβησε τα κάρβουνα
σκέπασε με άμμο την στάχτη και με ανάλαφρα βήματα αθόρυβα ξαναγύρισε στην σπηλιά τυλιγμένος στις φιασκές του, έσφιγγε την λύρα χελώνα που είχε φτιάξει το πρωί.
Υποκρινόταν το μωρό, όπως είχε υποδυθεί πριν το ρόλο του τεχνίτη και του κλέφτη
μαζί με την μυρωδιά του ανυπεράσπιστου νηπίου.
Όταν ο Απόλλωνας κατάλαβε την κλοπή, διάβηκε οργισμένος το κατώφλι του παλατιού- σπηλιάς Μαίας.
Δύο κόσμοι συναντήθηκαν.Το ακτινοβόλο φως του λαμπρού Ήλιου βρέθηκε σιμά σε μια χλευαστική φλογίτσα που λαμπύριζε μέσα στα σκοτάδια. Μια ευγενική θεότητα του Ολύμπου πλησίασε με περιέργεια και οργή ένα παιγνιδιάρικο πνεύμα άπιαστο
και αντίκρισε τον φίλο των ψευδαισθήσεων και του αναποδογυρίσματος.
Ο θεός του φωτός είδε εκείνον που τον έκλεβε τις ώρες της νύχτας.
Ο Ερμής υποκρίθηκε το μωρό και βυθίστηκε στις μυρωδάτες φιασκές του αφήνοντας τον Απόλλωνα να ερευνήσει γοργά το παλάτι και αρνήθηκε τα πάντα με θεαματική αφοπλιστική αθωότητα λέγοντας πως,
δεν ξέρει τίποτα και δεν μπορούσε με αυτά τα λεπτά ποδαράκια του
να περπατήσει τα σκληρά μονοπάτια της Γης.
Πρότεινε να βεβαιώσει επίσημα στον Δία.
Ο Απόλλωνα χαμογέλασε μπροστά σε αυτό το χαρωπό κουβάρι τα ψέματα.
Τον σήκωσε από την κούνια και άφησε το τρομερό μωρό στο πάτωμα
με δύο οιωνούς ένα φτέρνισμα και μια αναίσχυντο αναιδή αγγελιοφόρο της κοιλιάς του.
Μετά ακολούθησε νέα συνάντηση στον στάβλο που προσπάθησε να τον δέσει με κλαδιά λυγαριάς και πολύπλοκα δεσμά, αλλά δεν είχε αντιληφθεί πως ο Ερμής είναι ένας θεός που δεν μπορούσε να δεθεί, να κλειστεί πουθενά και ξεπερνούσε κάθε όριο που βάζανε οι άλλοι.
Ήταν ο άρχοντας των δεσμών και ότι έκανε προκαλούσε την έκπληξη και ξεπερνούσε κάθε υπολογισμό της λογικής.Ο Απόλλων που έμοιαζε σίγουρος για τον εαυτό του τα είχε χάσει. Ο νους τους ήταν υποταγμένος και παραλυμένος, ποτέ δεν είχε ξαναδεί τόσο μυστηριώδη άνθρωπο ή θεό.
Ένιωθε συνένοχος του μικρότερου αδελφού του.
Δύο βασίλεια πλησίασαν το ένα στο άλλο και αλληλοκατανοήθηκαν για πάντα.Μετά οδηγήθηκαν στον Όλυμπο που ήταν έτοιμη η ζυγαριά της δικαιοσύνης.
Από το πρωί οι θεοί συζητούσαν και σχολίαζαν το γεγονός.
Ο Ζευς ρώτησε με λεπτή ειρωνεία, ποια είναι αυτή «η σπουδαία λεία»
αυτό το μωρό με την εραλδική μορφή.
Ο Απόλλωνα ιστόρησε με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα.
Όταν ο Ερμής άρχισε να μιλάει είπε αμέσως ένα ψέμα, πως δεν ξέρει να ψεύδεται αλλά ήταν ακριβής και σαφής όταν διηγούνταν την αλήθεια καθώς ψευδόταν.
Δεν είχε μεταφέρει τις αγελάδες σπίτι, τις είχε πάει στον Αλφειό, δεν είχε διαβεί το
κατώφλι, είχε περάσει αόρατος από την κλειδαρότρυπα.
Έμοιαζε με τον Οδυσσέα, όταν διηγούνταν στον Εύμαιο και στην Πηνελόπη ψέματα που έμοιαζαν αληθινά στο πλαίσιο της Οδυσσειακής στρατηγικής του.Και ωστόσο έκλεινε το ματάκι στον Δία, σαν να αμφισβητούσε εκείνο που έλεγε
σαν να ήθελε να φτιάξει μια σχέση συνοχής μαζί του.
Ίσως εκείνη την στιγμή και οι θεοί να κατανόησαν την νέα τέχνη που εφεύρε ο Φτερωτός νεαρός θεός.
Τα λόγια που ήταν συγχρόνως ψεύτικα και αληθινά γιατί έκρυβαν το ψέμα κάτω από την φαινομενική αλήθεια .Ήταν εγκεφαλικά, ελκυστικά, σαγηνευτικά, σοφιστικά γεμάτα εγκεφαλικές επιφυλάξεις και λεπτό χιούμορ.
Η νέα τέχνη του Ερμή ήταν ο λόγος, η συζήτηση, αυτό το δίκοπο πράγμα
που το θείο και τον ανθρώπινο, το αληθινό και το ψεύτικο,
αυτό που είναι ωραιοποιημένο μέχρι τελειότητας και εκείνο που είναι τραχύ και άγρια συνδέονται με τρόπο μοναδικό.
Μόλις ο Ερμής σταμάτησε να μιλάει ο Ζευς γέλασε.
Ο μικρός γιος του, όχι μόνο γελούσε πρόθυμα αλλά προκαλούσε και το γέλιο.
Στην αληθινή και ψεύτικη νηπιακή του φύση και στις πονηριές του,
στην ευφυΐα του υπήρχε κάτι το ακαταμάχητα κωμικό.
Καθώς ο Ζευς τον άκουγε να μιλάει έβλεπε σε αυτόν μια εκδοχή του εαυτού του, την Μήτιν, την πολυμήχανη ευφυΐα, την τέχνη εξαπάτησης που του επέτρεπε να κυριαρχεί στο σύμπαν.
Έτσι εκείνο το πρωί ο Ερμής μπήκε στο Ολύμπιο κόσμο, ο οποίος τον δέχθηκε γελώντας.Δεν ήταν πια ένα θεός επικίνδυνος της τάξης αποτελούσε μέρος της μεγάλης συμπαντικής αρμονίας.
Το πρώτο πρωινό της ζωής του έπιασε στα χέρια του την λύρα που είχε φτιάξει
και αυτοσχεδίασε στίχους.
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ποίησης που ο Ερμής,
τραγούδησε τα τραγούδια που το πνεύμα του ,του υπαγόρευε.
Η ερμητική ποίηση γεννήθηκε και πέθανε με τους στίχους εκείνης και της επόμενης μέρας που καθόταν τον Αλφειό ποταμό.
Ο Απόλλων από τα αριστερά του τον άκουγε να τραγουδά για την Γη, την Μνημοσύνη τους θεούς και έργα και την μοίρα. Είχε αφήσει τον κόσμο της κλοπής
και τραγουδούσε την αλήθεια όπως οι Μούσες.
Ο Απόλλων κοντά του χαμογελούσε, ο ήχος μπήκε βαθιά στην ψυχή του και μια γλυκεία επιθυμία τον κυρίεψε.Ενθουσιάστηκε με την νέα ποίηση.
Τι τον μαγνήτισε τόσο βαθιά;
Όχι βεβαίως το περιεχόμενο, γιατί γνώριζε καλύτερα από τον Ερμή
… την Γη, την Μνημοσύνη τους θεούς και έργα και την μοίρα.
Τα νέα ποιήματα ξυπνούσαν στην ψυχή του ήχους
που δεν είχε ακούσει από τις Μούσες.
Όταν τελείωσε το τραγούδι και ο Απόλλωνας, προσπάθησε να προσδιορίσει τις συνέπειες που είχε η νέα ποίηση και ο Ερμής ολοκλήρωσε τις εξηγήσεις του αποδεχόμενος για μια φορά να ερμηνεύσει τον εαυτό του.
Ο Απόλλωνας γνώριζε πολύ καλά την χαρά της μέρα και της νύχτας,
τα ίδια συναισθήματα που αισθάνονται οι ακροατές,
του Δημοδόκου στην Οδύσσεια καθώς εκείνος τραγουδάει τις ιστορίες της Τροίας του Άρη και της Αφροδίτης.
Κάτι άλλο ήταν ολότελα καινούργιο.
Ο Κόσμος του Ερμή ήταν κοντινός με τον κόσμο της Αφροδίτης.
Στα τραγούδια του υπήρχε μια βιαία και ακαταμάχητη ερωτική επιθυμία η οποία έμοιαζε πολλές φορές αγιάτρευτη. Ο Απόλλωνας διαπίστωσε με έκπληξη την ορμή αυτού του πάθους που γεννιόταν από το πνεύμα ενός θεού που έπαιζε με το πάθος
με ένα ποικιλόχρωμα και πολύπλοκο νου που αντηχούσαν στους στίχους που τραγουδούσε και τις χορδές της λύρας του.
Μετά από αυτή την επίδειξη δεν ξανατραγούδησε πια.
Η ποίηση έχασε ένα από τα πιο ψηλά σύμβολα της.
Είχε φθάσει σε μια περιοχή διαφορετική από την δική του. Το να τραγουδάει σαν αοιδός ή να ασκεί μαντεία
δεν θα ήταν κάτι που ταίριαζε στον αρχηγό των κλεφτών και των ψευτών.
Έτσι έγινε η διανομή των ρόλων σε μια αγαστή συμφωνία, οι δυο θεοί λες και δεν συγκρούστηκαν ποτέ για τα προνομία τους ο Ερμής παραχώρησε την επτάχορδη λύρα τους και την ώρα που την παραχωρούσε του έδωσε ένα μάθημα ερμητικό.
Του έδειξε την ελαφρότητα του χεριού μια χάρη, την οποία ο Απόλλων δεν κατείχε προηγουμένως.Από εκείνη την στιγμή άρχισε η σιωπή του Ερμή, η απόλυτη, αδιάκοπη σιωπή εκείνης της μυστηριώδους φωνής και πνευματώδους φωνής για την οποία νιώθουμε μια νοσταλγική ανάμνηση λες και σώπασε το πιο μυστικό, το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του κόσμου.
Ενώ χιλιάδες ποιητές επικαλούνται τον Απόλλωνα και τις μούσες ξεχνούν τον Ερμή.
Αλλά ο Ερμητικός θεός δεν είχε ανάγκη να εμφανίζεται, εφ όσον χωρίς να φαίνεται εισχώρησε βαθιά στην ποίηση του Απόλλωνα φθάνοντας μέχρι την ψυχή του.Στους επικούς ποιητές δίδαξε ότι όλα όσα τραγουδούσαν ήταν θελκτήρια παιγνίδια γητείας όμοια με την φωνή που μάγευε.
Στον Πίνδαρο δίδαξε πως δεν μπορεί να συνταχθεί ποίηση, δίχως την ποικιλία την ποικιλόχρωμη τέχνη του, δίχως να κεντήσει με διαφορετικά χρώματα,
να πλέξει και να συνδυάσει τα θέματα, δίχως να δημιουργήσει ύφος και στυλ,
να λάμψει, δίχως γοργότατα περάσματα.
Ερωτευμένοι με την αντίθεση με την κοφτερή και καθαρότατη δύναμη του νου,
να την φέρουν ως τα ακρότατα όρια οι Έλληνες γνώριζαν ότι κάθε αντίθεση αφού εξαντλήσει την δύναμη της
πρέπει να μετουσιωθεί σε μια πιο υψηλά συμφιλίωση.
Ανάμεσα στον Ερμή και τον Απόλλωνα η οριστική συμφιλίωση και αρμονία επέρχονται στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Η Ιλιάδα αρχίζει με την νύχτα και τον θάνατο που φέρνει ο Απόλλωνας θεός
και κλείνει με το Ταξίδι του Ερμή που συνοδεύει τον Πρίαμο στην σκηνή του Αχιλλέα
καλώντας τους ανθρώπους και τους θεούς, τους Έλληνες και τους Τρώες να συναντηθούν.
Στην Οδύσσεια ο πολύτροπος Οδυσσέας, δισέγγονος του Ερμή
με τον ίδιο πολύμορφο και πολύχρωμο νου θριαμβεύει κατά των μνηστήρων
στην διάρκεια της γιορτής του Απόλλωνα με το Τόξο ίδιο με την λύρα του,
που του είχε χαρίσει ο Εύρυτος.
Ο Ερμής δώρισε την λύρα στον Απόλλωνα και έλαβε σε αντάλλαγμα τμήματα του κόσμου, ένα μαστίγιο, ένα χρυσό κηρύκειο μια προστασία των βοσκών και των κοπαδιών μια μαντική δευτέρας τάξης, εκείνη που ασκείται μέσω μελισσών και που δεν αποκαλύπτει την βούληση του Δια
και ήταν πάντα εδώ και εκεί και αλλού ένα θεός, χωρίς μόνιμη κατοικία.
Έτσι λίγο λίγο διεισδύοντας παντού, έγινε ο θεός των σχέσεων
εκείνος που έκανε τις διάφορες πτυχές του σύμπαντος να προσεγγίζουν η μια την άλλη.
‘Επλεξε φιλίες, έφερε κοντά τα πράγματα τα απομακρυσμένα, ύφανε συγγένειες πάντα έτοιμος να εγκαθιδρύσει αναλογίες σε μακρινά πράματα έγινε το κλειδί για όλα.
Συντρόφευε τις ψυχές των νεκρών στον Άδη και αυτές που επέστρεφαν, επέβλεπε τα σταυροδρόμια τις πύλες της πόλης τα σπίτια των ανθρώπων, τις θυσίες στους θεούς, έγινε ο θεός του ταξιδιού του εμπορίου, της γλώσσα της μνήμης της αστρονομίας, της έρευνας, της ερμηνείας της ετυμολογίας της φιλολογικής κριτικής ακόμη και θεός των δούλων.
¨Ο Ζευς τον ονόμασε μαντατοφόρο του.
Χάρη στα γοργά φτερά του ολάκερος ο κόσμος έγινε ένα σύμπλεγμα σχέσεων.
Όλα τα πράγματα αντηχούσαν το ένα μέσα στο άλλο και εκείνος έσπευδε να ερμηνεύσει όλα μαζί με το ευμετάβλητο δίχτυ που τα περιέβαλλε.
Ποιος θυμόταν πλέον την σκοτεινή σπηλιά της Αρκαδίας;
Τώρα είχε ένα πλουσιότατο ναό και πλήθος πιστών,κλέφτες, έμποροι, λωποδύτες, αγύρτες, κριτικοί, στωικοί, σοφιστές, νεοπλατωνικοί, ουμανιστές αλχημιστές και οι πατέρες της εκκλησίας συγκεντρωνόταν να λατρεύουν τον ύψιστο γνώστη
άρχοντα των μυστικών πραγμάτων και θεό.
Απέναντι στους ανθρώπους κράτησε πάντα μια ιδιαίτερη στάση. Δεν μιμήθηκε τον Απόλλωνα. Δεν ασκούσε τρόμο, ήταν κοντά στον κόσμο, τους συντρόφευε βοηθός οδηγός αρωγός.
Κατέβαινε από τον Όλυμπο με το αγαπημένο του προσωπείο νεαρός χαριτωμένος πρίγκιπας με μια γλυκεία χάρη που κανείς δεν θα περίμενε από τέτοιο σκωπτικό πνεύμα.
Κάποτε περνούσε το όριο που χωρίζει τους ανθρώπους με τους θεούς.
Τότε καταλάβαινε τον κίνδυνο και τραβιόταν πίσω υπακούοντας στην ηθική του Ολύμπου. Ακόμη και ο Προμηθέας είχε κάτι κοινό μαζί του
παραδεχόμενος ότι είχε αγαπήσει υπερβολικά τους ανθρώπους!
Πιέτρο Τσιτάτι.
Η πολύχρωμη σκέψη του Οδυσσέα


Ε. Ο πολύτροπος λόγιος θεός

Την  λύρα ο Ερμής, ο κύριος του Λόγου και την χάρισε στον Απόλλωνα, τον κύριο του Τόξου, έτσι ο λόγος όταν δεν είναι  ράβδος και σπαθί γίνεται μουσική
 κατακτώντας παραδεισιένιες κορυφές στου ομηρικού σκοπού την αποστολή

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Εγέρθητι Ωραία Ελλανίς

 Αναπαράσταση της Νίκης του Παιωνίου.
Εγέρθητι Ωραία  Ελλάς και πέταξε με της Νίκης τα Φτερά σε σύμπαντα  νέων γαλαξιών κοσμοϊστορικά

Α. Αθάνατη Ελλανίς

Ποια είναι η Ελλάς;
Ελλάς, η καλλιγύναικος ψυχή του κόσμου!

Ελλανία Ελλάς! Η χώρα του Ήλιου!

Η μητέρα της γνώσης, του φωτός, του πολιτισμού, το λίκνον της ανθρωπότητος.
Β Ιλιάδος 681
Νῦ αὖ τοὺς ὅσσοι τὸ Πελασγικὸν Ἄργος ἔναιον,
οἵ τ’ Ἄλον οἵ τ’ Ἀλόπην οἵ τε Τρηχῖνα νέμοντο,
οἵ τ’ εἶχον Φθίην ἠδ’ Ἑλλάδα καλλιγύναικα,
Μυρμιδόνες δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες καὶ Ἀχαιοί,
τῶν αὖ πεντήκοντα νεῶν ἦν ἀρχὸς Ἀχιλλεύς.


Οι Νέες Ένοπλες Δυνάμεις του Ελληνικού Απελευθερωτικού Νου
 
Έλληνες και Φιλέλληνες , Νέοι πάντα έφηβοι, και ως εκ τούτου Ηλιογεννείς του Φοίβου πολεμιστές ,από τα πέρατα όλου του κόσμου του σύμπαντος των γαλαξιών και των αστεριών

Ενωθείτε στο όνομα της Ομορφιάς της Αξιοπρέπειας και της Τιμής της Ελευθερίας.
Αντισταθείτε στην ανοησία στην βλακεία στο ευτελές στην δουλεία την δουλοπαροικία.

Αγανακτήστε με την αδικία του πνεύματος την πτωχεία, την θρησκευτική και οικονομική δικτατορία.

Εξοργιστείτε με την πατριδοκαπηλία και την παγκοσμιοποιητική των λαών ισοπεδωτική ομογενοποιία .

Θυμώστε με την αγαμεμνονική αλαζονία με την πολιτικάντικη νοοτροπία την μνηστηριακή υβρεολογία την θρησκευτική χειραγωγία.
Αρνηθείτε την ελεημοσύνη την ψεύτικη φιλανθρωπία τα ψίχουλα αγάπης θεών και ανθρώπων την κάλπικη τους πονοψυχία.

Πετάξτε τα ρούχα τα κουρέλια της ζητιανιάς και της επαιτείας
Αρνηθείτε την υποτέλεια την κάθε μορφής ζητιανιά
Ενδυθείτε με ηλιακή εκστρατευτική φορεσιά της αυτογνωσίας

Πολεμήστε την κλοπή την υποταγή την σκλαβιά την διαφθορά την αδιαφορία για την συμμετοχή στα κοινά με την σωστή αγωγή και συμπεριφορά.

Νέοι Αχιλλείς της καλλιγύναικος Ελλάδος υπασπιστές, αθάνατοι σοφοί ώριμοι άτρωτοι και δυνατοί με των Μυρμιδόνων την ναυαρχίδα στον πόλεμο των άστρων την ιστορική ναυαχία
στην κάθοδο των ωραίων, στην απόβαση των ραψωδικών Μουσών στη άνοδο των
των Ηρώων Ηρακλειδών

Ν. Νηών παρουσίασις

ΕΛΛΑΣ ποντοπόρος ναυαρχίς

ΕΛΛΑΣ των Κάστρων των  Άστρων των Μουσών των Πόντων των Ηπείρων των Ηρώων των Κυμάτων την Εποχή των Ανέμων τον Καιρό των  Ωραίων Ελλήνων

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Η Ώρα της Ελευθερίας

 Λόγοι Πηνελόπης για την Ελλάδα
 δ Οδυσσείας 722
“κλῦτε, φίλαι• περὶ γάρ μοι Ὀλύμπιος ἄλγε’ ἔδωκεν
ἐκ πασέων, ὅσσαι μοι ὁμοῦ τράφον ἠδ’ ἐγένοντο,
ἣ πρὶν μὲν πόσιν ἐσθλὸν ἀπώλεσα θυμολέοντα,
παντοίῃσ’ ἀρετῇσι κεκασμένον ἐν Δαναοῖσιν,
ἐσθλόν, τοῦ κλέος εὐρὺ καθ’ Ἑλλάδα καὶ μέσον Ἄργος.
Δαιμονίους υπερφίαλους αποκαλεί ο Αντίνοος τους δυσμενείς ομοίους του
Δαιμόνιοι, μύθους μὲν ὑπερφιάλους ἀλέασθε 773

ΌΧΙ άλλα Δάκρυα για τον Τηλέμαχο

Ἀναγνῶστα ἀγαπητέ, ὅποιος καὶ ἂν εἶσαι, σὲ παρακαλῶ, νὰ στοχασθῇς ἀρκετά, πρῶτον μόνος σου τὴν ὑπόθεσιν, καὶ ἔπειτα νὰ ἀναγνώσῃς τοῦτα τὰ ὑστερινὰ κατεβατὰ τοῦ πονήματός μου, νὰ στοχασθῇς, λέγω, ὅτι τὸ πρᾶγμα εἶναι κοινόν, ὅτι ἡ τιμή σου, ἡ εὐτυχία σου καὶ ἡ ζωή σου κρέμανται ἀπὸ τὸν ὀρθὸν στοχασμόν σου. Πρόσεχε οὖν νὰ μὴν ἀπατηθῇς ἀπὸ ἱσχυρογνωμίαν σου καὶ προδώσῃς εἰς χεῖρας ἐχθρῶν καὶ πατρίδα καὶ συγγενεῖς καὶ εὐτυχίαν καὶ τιμὴν καὶ ζωήν.
Ἂς ἐξετάσωμεν τώρα τὰς αἰτίας, ὁποὺ ἀποκαταστῶσιν εὔκολον τὴν ἐπανόρθωσιν τῶν Ἑλλήνων· πρώτη λοιπόν, εἶναι ἡ προχώρησις τοῦ γένους μας εἰς τὰ μαθήματα. Ὤ, πόση διαφορὰ εὑρίσκεται εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ δέκα χρόνους ἕως τὴν σήμερον! Μεγάλη, ὦ ἀδελφοί μου, μεγαλοτάτη καὶ καθ᾿ ἑκάστην πρὸς τὸ κρεῖττον φέρεται. Τώρα ἄρχισαν αἱ Μοῦσαι νὰ ἀναλάβουν, καὶ πάλιν νὰ ἐπανορθωθῶσιν εἰς τὰ χρυσόχροα ὄρη τῆς Ἑλλάδος. Ὁ Ἀπόλλων πάλιν ἐμφανίσθη εἰς τὸ ἀρχαῖον του παλάτιον. Δὲν εὑρίσκεται πόλις τὴν σήμερον, ὁποὺ νὰ μὴν ἔχῃ δύο καὶ τρία σχολεῖα.
Ἐξαλείφθη εἰς τὰ περισσότερα μέρη ἡ δεισιδαιμονία τῶν γραμματικῶν, καὶ οἱ νέοι ἤρχισαν νὰ μεταχειρίζωνται τὸν ἀξιοτιμιώτερον καιρὸν τῆς ζωῆς των εἰς γνώσεις ὠφελίμους, καὶ ὄχι νὰ τὸν ἐξοδεύουν εἰς τὸ νὰ ἐκστηθίζωσι λέξεις. Ἡ Λογικὴ καὶ Φυσικὴ ἄνοιξαν τοὺς ὀφθαλμοὺς τῶν περισσοτέρων· οὔτε οἱ διδάσκαλοι τὴν σήμερον ἔχουσι ἐκείνην τὴν ἐνοχλητικὴν καὶ βραδεῖαν μέθοδον τῆς παραδόσεως, οὔτε οἱ μαθηταὶ φυλάττουσι τὴν ὀκνηρίαν καὶ ἀμέλειαν, ὁποὺ εἶχον, ἀλλ᾿ ἀμφότεροι, μὲ ἄκραν εὐχαρίστησιν καὶ ἐπιμέλειαν ἀντλίζουν ἀπὸ τὴν ἀνεξάντλητον πηγὴν τῆς μαθήσεως ἐκεῖνα τὰ φῶτα, ὁποὺ στολίζουσιν τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα καὶ τὸ ἀποδεικνύουσιν ἄξιον τοῦ πλάστου του. Ἡ πολυμάθεια, τέλος πάντων, ἀπέβαλεν τὴν δισχυρογνωμίαν ἀπὸ τοὺς περισσοτέρους, καὶ ἐν ἑνὶ λόγῳ, ἔπαυσεν ἐκείνη ἡ ἀδιαφορία, ὁποὺ πρότερον τόσον ἐδειλίαζεν τοὺς ταλαιπώρους νέους, οἵτινες ἐποθοῦσαν νὰ παύσωσι τὴν δίψαν των μὲ τὰ καθαρὰ νάματα τῆς σπουδῆς καὶ σχεδὸν δὲν ἐτολμοῦσαν.
Η παιδεία έχει απλωθεί μέσα στο λαό , ο οποίος τώρα έρχεται σε επαφή με την αρχαιοελληνική κληρονομιά και συνειδητοποιεί την καταπίεση της τυραννίας και τη δυστυχία της σύγχρονης Ελλάδας
Ὅλη σχεδὸν ἡ Ἑλλὰς εἶναι στολισμένη μὲ λόφους καὶ πεδιάδας θαυμασίας, τὰ περισσότερα χωρία εὑρίσκονται εἰς ὕψος, ἡ γῆ εἶναι καταπολλὰ καρποφόρος, τὰ νερὰ καθαρώτατα, ὁ ἀὴρ εὔκρατος, ὅθεν καὶ γενικῶς οἱ Ἕλληνες εἶναι ὑγιεῖς καὶ εὐφυεῖς. Αἱ περιστάσεις δὲ ὁποὺ εἰς τὸν παλαιὸν καιρὸν κατέστησαν τοὺς Ἕλληνας τόσον ἀξιωτέρους ἀπὸ τὰ ἄλλα γένη, τοὺς ἐχαρακτήρισαν διὰ φιλοξένους, μεγαλοψύχους, ζηλωτὰς τῆς πατρίδος των καὶ λατρευτὰς τῆς ἐλευθερίας. Τὰ ἤθη, λοιπόν, καὶ ὁ χαρακτὴρ τῶν Ἑλλήνων προδεικνύει τὴν εὐκολίαν τῆς ἐλευθερώσεώς των. Ἐνθυμηθῆτε, τέλος πάντων, ὅτι ἡ ἀρχὴ τῆς νίκης εἶναι ἡ ἀνθίστασις, καὶ ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν εἶναι οὔτε ἄγριοι, οὔτε οὐτιδανῆς ψυχῆς, καθὼς οἱ ἐχθροί των ὀθωμανοί.
Ὁ χαρακτήρ μας, ἡ ποσότης μας, τὰ ἤθη μας, τὸ γῆρας τῆς τυραννίας, τὸ πλῆθος τῶν συνδρομητῶν καὶ ἡ φυγὴ τῆς ἀμαθείας, ἐστάθησαν τὰ ἀναντίρρητα δικαιολογήματά μου. Ἐν ἑνὶ λόγῳ, ἔδειξα τοῦ καθενὸς ποῦ εὑρίσκεται ἡ εὐτυχία του. Ἄμποτες, λοιπόν, ὅλοι μας νὰ κινήσωμεν πρὸς ἀπάντησίν της, καὶ νὰ ἀξιωθῶμεν ταχέως νὰ δοξάσωμεν τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος, καὶ σκιρτίζοντες νὰ ἀλαλάξωμεν: Ζήτω ἡ Ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων εἰς αἰῶνας αἰώνων! Γένοιτο, γένοιτο!
”Η  ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει τελειώνη ή δια την ελευθερίαν του ή με την ελευθερίαν του ” .

Λόγοι περί Ελευθερίας

Όχι άλλα δάκρυα για την Ελλάδα την Κύπρο την Πηνελόπη τον Τηλέμαχο την Ελένη , τον Πεισίστρατο , τον  Αλέξανδρο τον Αχιλλέα,  τον Μενέλαο  στην γη της Λακεδαιμονίας και της απανταχόθεν Ελλανίας την Ώρα της Ελευθερίας τον  Καιρό της Ελληνικής Παλιγγενεσίας.
Ἀναγνῶστα ἀγαπητέ, ὅποιος καὶ ἂν εἶσαι, σὲ παρακαλῶ, νὰ στοχασθῇς ἀρκετά 
  " ωραίος ως  ΈΛΛΗΝ"
τους  Λόγους  για την Ελευθερία
....  Ελεύθερα Καλά  και Ωραία

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

Η Ιαχή των Αετών

Διασχίζοντας τους αιθέρες με τα φτερά της Ηχούς και ροδοδάκτυλης Ηούς στο ξημέρωμα του καινούργιου αιώνα.

......ἀλλ' ἄγε μοι τὸν ὄνειρον ὑπόκριναι καὶ ἄκουσον.
χῆνές μοι κατὰ οἶκον ἐείκοσι πυρὸν ἔδουσιν
ἐξ ὕδατος, καί τέ σφιν ἰαίνομαι εἰσορόωσα·
ἐλθὼν δ' ἐξ ὄρεος μέγας αἰετὸς ἀγκυλοχήλης
πᾶσι κατ' αὐχένας ἦξε καὶ ἔκτανεν· οἱ δ' ἐκέχυντο        540
ἁθρόοι ἐν μεγάροισ', ὁ δ' ἐς αἰθέρα δῖαν ἀέρθη.
αὐτὰρ ἐγὼ κλαῖον καὶ ἐκώκυον ἔν περ ὀνείρῳ,
ἀμφὶ δέ μ' ἠγερέθοντο ἐϋπλοκαμῖδες Ἀχαιαί,
οἴκτρ' ὀλοφυρομένην, ὅ μοι αἰετὸς ἔκτανε χῆνας.
ἂψ δ' ἐλθὼν κατ' ἄρ' ἕζετ' ἐπὶ προὔχοντι μελάθρῳ,
φωνῇ δὲ βροτέῃ κατερήτυε φώνησέν τε·
"θάρσει, Ἰκαρίου κούρη τηλεκλειτοῖο·
οὐκ ὄναρ, ἀλλ' ὕπαρ ἐσθλόν, ὅ τοι τετελεσμένον ἔσται.
χῆνες μὲν μνηστῆρες, ἐγὼ δέ τοι αἰετὸς ὄρνις
ἦα πάρος, νῦν αὖτε τεὸς πόσις εἰλήλουθα,        550
ὃς πᾶσι μνηστῆρσιν ἀεικέα πότμον ἐφήσω."
ὣς ἔφατ', αὐτὰρ ἐμὲ μελιηδὴς ὕπνος ἀνῆκε·
παπτήνασα δὲ χῆνας ἐνὶ μεγάροισ' ἐνόησα
πυρὸν ἐρεπτομένους παρὰ πύελον, ἧχι πάρος περ."

τὴν δ' ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
"ὦ γύναι, οὔ πως ἔστιν ὑποκρίνασθαι ὄνειρον
ἄλλῃ ἀποκλίναντ', ἐπεὶ ἦ ῥά τοι αὐτὸς Ὀδυσσεὺς
πέφραδ', ὅπως τελέει· μνηστῆρσι δὲ φαίνετ' ὄλεθρος
πᾶσι μάλ', οὐδέ κέ τις θάνατον καὶ κῆρας ἀλύξει."

τὸν δ' αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·        560
"ξεῖν', ἦ τοι μὲν ὄνειροι ἀμήχανοι ἀκριτόμυθοι
γίνοντ', οὐδέ τι πάντα τελείεται ἀνθρώποισι.
δοιαὶ γάρ τε πύλαι ἀμενηνῶν εἰσὶν ὀνείρων·
αἱ μὲν γὰρ κεράεσσι τετεύχαται, αἱ δ' ἐλέφαντι.

τῶν οἳ μέν κ' ἔλθωσι διὰ πριστοῦ ἐλέφαντος,
οἵ ῥ' ἐλεφαίρονται, ἔπε' ἀκράαντα φέροντες·
οἳ δὲ διὰ ξεστῶν κεράων ἔλθωσι θύραζε,
οἵ ῥ' ἔτυμα κραίνουσι, βροτῶν ὅτε κέν τις ἴδηται.
ἀλλ' ἐμοὶ οὐκ ἐντεῦθεν ὀΐομαι αἰνὸν ὄνειρον
ἐλθέμεν· ἦ κ' ἀσπαστὸν ἐμοὶ καὶ παιδὶ γένοιτο.        570
ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ' ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν·
ἥδε δὴ ἠὼς εἶσι δυσώνυμος, ἥ μ' Ὀδυσῆος
οἴκου ἀποσχήσει· νῦν γὰρ καταθήσω ἄεθλον,
τοὺς πελέκεας, τοὺς κεῖνος ἐνὶ μεγάροισιν ἑοῖσιν
ἵστασχ' ἑξείης, δρυόχους ὥς, δώδεκα πάντας·

στὰς δ' ὅ γε πολλὸν ἄνευθε διαῤῥίπτασκεν ὀϊστόν.
νῦν δὲ μνηστήρεσσιν ἄεθλον τοῦτον ἐφήσω·
ὃς δέ κε ῥηΐτατ' ἐντανύσῃ βιὸν ἐν παλάμῃσι
καὶ διοϊστεύσῃ πελέκεων δυοκαίδεκα πάντων,
τῷ κεν ἅμ' ἑσποίμην, νοσφισσαμένη τόδε δῶμα        580
κουρίδιον, μάλα καλόν, ἐνίπλειον βιότοιο,

τοῦ ποτε μεμνήσεσθαι ὀΐομαι ἔν περ ὀνείρῳ."

Ομήρου Οδύσσεια τ

Οδυσσέως και Πηνελόπης ομιλία. Τα νίπτρα.

Το όνειρο της Πηνελόπης για τον Αετό!

ΠΗΝΕΛΟΠΗ: -Ξένε, εσύ που από μακρυά έρχεσαι και την πείρα της ζωής κουβαλάς στους ώμους σου, άκου αυτό μου τ’ όνειρο να μου το ξεδιαλύνεις…
Στο σπίτι μου ήμουνα κι απ’ το νερό είκοσι χήνες βγήκαν έξω κι άρχισαν να τρώνε στάρι… Και μένα η καρδιά μου χαιρόταν να τις βλέπω… Μα ξαφνικά, ένας αετός με δύναμη πάνω τους χύμηξε και μία – μία, κόβοντάς τους το λαιμό, τις εξολόθρευσε όλες! Κι ύστερα στον γαλάζιο αιθέρα πέταξε κι έφυγε. Κι εγώ, μέσα στ’ όνειρο μου θρηνούσα για την συμφορά, γιατί έχασα απ’ τον αετό τις χήνες… Μα εκείνος πάλι γύρισε κι έκατσε στου Παλατιού τη στέγη και με ανθρώπινη φωνή άρχισε να με παρηγορεί και να λέει:
- Έχε θάρρος Πηνελόπη! Κι αυτό που είδες δεν ήταν ψεύτικο όνειρο, μα όνειρο που θ’ αληθέψει, γιατ’ είναι σαν να έχει κιόλας γίνει… Οι χήνες είναι οι Μνηστήρες κι ο Αετός εγώ, ο άνδρας σου είμαι, που θάνατο σκληρό ήρθα να φέρω στους Μνηστήρες!
-Αχ, Ξένε… Υπάρχουν όνειρα τρελλά, αξεδιάλυτα. Κι όσα ονειρεύονται οι Θνητοί δεν αληθεύουν όλα. Γιατ’ είναι των ονείρων δυό οι Πύλες: η μιά είναι κεράτινη κι η άλλη φιλντισένια… Κι όσα όνειρα περνούν απ’ την φιλντισένια την λεία πύλη, όλα ξεγελούν τον άνθρωπο με τις ψεύτικες εικόνες που φέρνουν… Ενώ, όσα περνούν από την κεράτινη την ελικοειδή πύλη, βγαίνουν αληθινά στους ανθρώπους εκείνους που τα βλέπουν…

 Ποιοί είναι οι Έλληνες; 

Α κολούθησα την ελικοειδή γραμμή του μονοπατιού
και κατευθύνθηκα προς την θάλασσα
που λαμπύριζε κάτω από τις χρυσαφένιες ακτίνες ενός θεού
... που θα αποσυρόταν για λίγο.

Ο Φοίβος Ήλιος Απόλλων ήταν στην Δύση του
και άφηνε δείγμα της υπογραφής του.
Στο νου μου είχα ακριβώς τα λόγια του Κριτία,
του προπάππου του μεγάλου ανιχνευτή του Αγνώστου ,
του Πλάτωνα, όταν απαντούσε στην ερώτηση του Σωκράτη:

Πες μας από την αρχή, πως έγινε και από ποιούς
το είχε ακούσει ο Σόλωνας και το έλεγε για αληθινό.
Υπάρχει στην Αίγυπτο, στο Δέλτα εκεί που χωρίζεται το ρεύμα του Νείλου,
μια περιοχή, που λέγεται Σαιτική..
Η μεγαλύτερη πολιτεία της περιοχής είναι η Σάις,
από την οποία καταγόταν ο βασιλιάς Άμασις.
Σύμφωνα με εκείνους, ιδρυτής της πόλης ήταν μια θεά,
που λεγόταν Νηίθ, και όπως λένε οι ίδιοι, Αθηνά στα Ελληνικά.
Οι κάτοικοι της αγαπούν πολύ τους Αθηναίους και ισχυρίζονται ,
ότι είναι κατά κάποιος τρόπο συγγενείς τους.
Όταν πήγε εκεί ο Σόλωνας τον τίμησαν εξαιρετικά.
Όταν ζήτησε πληροφορίες για την αρχαία ιστορία τους από τους ιερείς,
που κατ’εξοχήν γνώριζαν τα πράγματα, διαπίστωσε πως ούτε ο ίδιος
ούτε και κανένας ΄άλλος Έλληνας, γνώριζε τίποτα σχετικά μ’αυτά.
Κι’όταν σε κάποια περίπτωση θέλησε να τους παρασύρει
σε συζήτηση σχετικά με την αρχαία ιστορία, τους
μίλησε για τον Φορωνέα που θεωρείται ο πρώτος άνθρωπος,
για την Νιόβη, για τον Δευκαλίωνα επίσης και την Πύρρα,
για τον τρόπο που σώθηκαν από τον κατακλυσμό
και για την γενεαλογία των απογόνων τους.
Προσπάθησε να υπολογίσει το χρονικό διάστημα
που ΄πέρασε από τότε μετρώντας τα χρόνια.

Τότε ένας πολύ ηλικιωμένος ιερέας του είπε:
«Σόλωνα ,Σόλωνα εσείς οι Έλληνες είστε αιωνίως παιδιά!
Δεν υπάρχει γέρος Έλλην»
Ακούγοντας αυτό λοιπόν τον ρώτησε:
Πως ; Τι εννοείς με αυτά που είπες:
«Είστε όλοι νέοι στην ψυχή» είπε.
"γιατί δεν έχετε μέσα σας παλαιές αντιλήψεις από αρχαία παράδοση,
ούτε καμιά διδασκαλία που πάλιωσε με το πέρασμα του χρόνου"
Η αιτία όλων αυτών είναι η εξής:
Συνέβησαν και θα συμβούν πολλές καταστροφές στο ανθρώπινο γένος.
Οι σημαντικότερες προήλθαν από φωτιές και πλημμύρες
ενώ οι μικρότερες από αμέτρητες άλλες αιτίες.
Η παράδοση σας ότι κάποτε ο Φαέθων, ο γιός του Ήλιου,
αφού έζεψε το άρμα του πατέρα του, επειδή δεν κατάφερε να το οδηγήσει, κατάκαψε οτιδήποτε βρισκόταν πάνω στην γη και τελικά σκοτώθηκε από κεραυνό,
αναφέρεται σαν απλός μύθος.
Η πραγματικότητα όμως είναι η μεταβολή της κίνησης των ουράνιων σωμάτων
γύρω από τη γη και η καταστροφή όλων όσων βρίσκονται στην επιφάνεια της
από τεράστια φωτιές ανάμεσα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα σε τέτοιες περιπτώσεις

Όλοι όσοι κατοικούν στα βουνά και σε τόπους ψηλούς και άνυδρους
παθαίνουν μεγάλες καταστροφές.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι σε κάθε τόπο που η ζέστη ή το κρύο δεν είναι υπερβολικά,
υπάρχει πάντα το ανθρώπινο γένος άλλοτε πιο πολυάριθμο άλλοτε πιο ολιγάριθμο.

Όσα έχουν γίνει μεγάλα ή όμορφα ή με κάποιο τρόπο αξιοθαύμαστα στη δική σας ή στη δική μας χώρα ή και οπουδήποτε αλλού, που εξ ακοής τα γνωρίζουμε, όλα αυτά είναι καταχωρημένα και διατηρημένα στους ναούς μας από τα παλιά χρόνια.

Στη χώρα σας όμως, αλλά και σε αρκετές άλλες, έρχεται κάθε τόσο το ρεύμα του ουρανού σαν φοβερή αρρώστια και καταστρέφει όλα όσο έχουν αναπτυχθεί με τα γράμματα και όλα όσα χρειάζονται οι πόλεις, αφήνοντας ζωντανούς μόνο τους αγράμματους και τους ακαλλιέργητους από σας,
‘ώστε γίνεστε σαν νέοι από την αρχή, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα από εκείνα, που έγιναν τον παλιό καιρό τόσο στη δική μας χώρα όσο και στη δική μας.
Εσείς θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό αν και προηγούμενος έγιναν πολλοί.
Δεν ξέρετε επίσης ότι στη δική σας χώρα γεννήθηκε το πιο όμορφο και ευγενικό ανθρώπινο γένος από το ποίο κατάγεστε και εσύ και όλοι οι συμπολίτες σου επειδή
βέβαια διασώθηκε λίγο σπέρμα.
Αυτό όμως το αγνοείτε γιατί επί πολλές γενιές οι επιζήσαντες πέθαναν
χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν.
Κάποτε, Σόλωνα πριν γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός, αυτή που σήμερα
είναι η πολιτεία των Αθηναίων ήταν πολύ γενναία στον πόλεμο
και εξαιρετικά ευνοούμενη από κάθε άποψη.
Λέγεται μάλιστα ότι εκεί έγιναν τα πιο σημαντικά έργα και τα καλύτερα πολιτεύματα που υπήρξαν στον κόσμο.
Όταν τα άκουσε αυτά ο Σόλωνας απόρησε και γεμάτος ενδιαφέρον ζήτησε από τους ιερείς να του διηγηθούν με όλες τις λεπτομέρειες τα γεγονότα.

Ο ιερέας λοιπόν του είπε:
Δεν θα σου το αρνηθώ Σόλωνα. Θα σου τα πω όλα.
Τόσο για χάρη όσο και για χάρη της πολιτείας σου αλλά κυρίως΄για χάρη της θεάς που προστάτευσε,
ανέθρεψε και εκπαίδευσε και το δικό σας και μετά το δικό μας τόπο
αρχίζοντας από σάς 1000 χρόνια πιο πριν
όταν πήρε το σπέρμα για χάρη σας από τη Γη και τον Ήφαιστο.

Η διάρκεια του πολιτισμού μας όπως λεν τα ιερά μας βιβλία είναι 8000 χρόνια
θα σου μιλήσω λοιπόν με συντομία για τους νόμους
και τα υπέροχα έργα των συμπολιτών σου που έζησαν πριν 9000 χρόνια.
Για να πάρεις μια ιδέα των νόμων τους να τους διακρίνεις με τους νόμους
που έχουμε εδώ και έτσι θα δεις ότι στη χώρα μας έχουμε πολλά παραδείγματα
από όσα ίσχυαν τότε εκεί.
Θα δεις την τάξη των ιερέων χωριστά, την τάξη των τεχνιτών,
των βουκόλων,τον κυνηγών,των γεωργών και την τάξη των πολεμιστών.
Θα πρόσεξες ακόμη ότι οι πολεμιστές είναι οπλισμένοι με ασπίδες και κοντάρια,
σύμφωνα με τα οδηγίες τις θεάς που πριν από όλους δίδαξε σε εσάς.
Σχετικά τώρα με την πνευματική καλλιέργεια
ο νόμος έχει γίνει από την αρχή μεγάλη φροντίδα για την τακτοποίηση
όλων των επιστημών που ασχολούνται με την κοσμική τάξη
μέχρι την μαντική και την ιατρική, αποκαλύπτοντας
τις θείεςς αυτές επιστήμες στους ανθρώπους και συστηματοποιώντας όλες τις γνώσεις

Η θέα λοιπόν ίδρυσε πρώτα την δική σας πολιτεία και της χάρισε
αυτό το οργανωμένο σύστημα διαλέγοντας τον τόπο που έχετε γεννηθεί
αφού πρόσεξε ότι το καλό κλίμα των εποχών που επικρατεί εκεί
θα δημιουργούσε ανθρώπους με εξαιρετική σωφροσύνη.
Ως φιλοπόλεμη αλλά και φιλόσοφος η θέα διάλεξε και κατοίκησε πρώτο τον τόπο
πού έχει πολλές πιθανότητες να βγάλει ανθρώπους
οι οποίοι θα της έμοιαζαν.
Ζήσατε λοιπόν σύμφωνα με ατούς τους νόμους
ξεπερνώντας σε αρετή όλους τους άλλους μιας και είστε ΄γέννημα και θρέμμα των θεών.

2. Οι Έλληνες

Ποιο είναι το Όνομα σου;

Ερωτά η Πηνελόπη

   180
Δευκαλίων δ' ἐμὲ τίκτε καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα·
ἀλλ' ὁ μὲν ἐν νήεσσι κορωνίσιν Ἴλιον εἴσω
ᾤχεθ' ἅμ' Ἀτρεΐδῃσιν· ἐμοὶ δ' ὄνομα κλυτὸν Αἴθων,
ὁπλότερος γενεῇ· ὁ δ' ἅμα πρότερος καὶ ἀρείων.

 ΑΙΘΩΝ είναι το όνομα μου, είμαι γιος του Δευκαλίωνος και έρχομαι από την Κρήτη. ΝΟΤΟΘΕΝ

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Η Οδύσσεια του Ελληνισμού

  Ο Οδυσσέας  Ελληνισμός στο Νησί της Ναυσικάς

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η ανακήρυξη  της ανεξαρτησίας της Ελλάδος με τα λευκά χαρτιά της  Λευκοθέης Ινούς.

Μέσα από  ανεμοδαρμένα κύματα ομιχλώδους  θυμικού,  μέσα από σχεδίες και  αυτοσχεδιασμούς    κοιτώντας στον ουρανό τους αστερισμούς   φθάνει θαλασσοπνιγμένος  στα ακρογιάλια   της  Σχερίας ο  πολυμήτις Οδυσσέας.
Ως  λέων  ορεσίτροφος  "κλέφτης και αμαρτωλός"
 ..ζ Οδύσσειας.....
.βῆ δ' ἴμεν ὥς τε λέων ὀρεσίτροφος,
 ἀλκὶ πεποιθώς, 130
 παρουσιάζεται  με κλώνους φύλλων στην κόρη του Αλκίνοου  ομοία με την Άρτεμη  και  η Αθηνά τον  ξυπνά.

Από πού έρχεται;
Από πολύ μακριά. Είχε πάει να πολεμήσει για την Ελένη την Γνώση, την Αξιοπρέπεια την Τιμή  και την Ομορφιά της Ανατολικά. Όταν ο Αλέξανδρος  Αχιλλέας θα γκρεμίσει τα τείχη  της άδικης μηδικής  Τροίας, ο Έκτωρ  Δαρείος θα σέρνεται  από την οργή του   σε παράλια μικρασιατικά.
Το ταξίδι της επιστροφής θα αποδειχτεί δύσκολο, οι παγίδες πολλές  και  θα κρατήσει 20 αιώνες  «χήνες»  που η Πηνελόπη θα δει οραματικά και θα πει  σε αφηγήσεις  ονειρικές.
Οι Κίκονες θα τον λοιδορήσουν άγρια , οι Λωτοφάγοι της καλοπέρασης , της  τρυφηλότητος και της μαλθακότητος θα  τον κρατήσουν σε μια λησμονιά. Οι ασκοί του Αιόλου όταν ανοίξουν θα τον πηγαινοφέρνουν  εδώ και εκεί  χωρίς να φθάνει  κάπου, αν και πολύ κοντά,  χαμένος στην μετάφραση και  την  ανεμολογία του πουθενά.  Ο Κύκλωψ  της θρησκευτικής  ιερής εξεταστικής  μεσαιωνικής μισαλλοδοξίας θα τον κάψει στην  πυρά και στην Σκυθούπολη  και σε  αυτοκρατορικούς κώδικες πολλοί σύντροφοί του θα γίνουν βορά. Το όνομα Έλλην απαγορεύεται ρητά και  ό,τι αυτό κουβαλά. Οι Ομηρικες Ιδέες και τα Ελληνικά  Ρήματα αναθεματίζονται  τρις σε θρησκευτικές  τελετές  «αγάπης  πολλής» ενώ αγάλλονται οι ουρανοί μιας γενεαλογίας σκοτεινά ερημικής, ο Ελ Γκρέκο θα  επιβιώνει θα ζει ξανά. Οι  «μορφωμένοι»  Λαιστρυγόνες της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας  θα τον κρίνουν άγρια  υπεροπτικά και  θα τον πετροβολήσουν  απαξιωτικά. Η καταπίεση του σεξουαλικού ενστίκτου θα τον οδηγήσει σε χοιροειδή συμπεριφορά στο νησί της Κίρκης με υπερβολή υπεραναπληρωματικά. Θα κατέβει στον Άδη να αναζητήσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτηματικά. Στο νησί του Ήλιου ο ιερός χρόνος θα κατασπαταληθεί, θα φαγωθεί  και ο έρωτας  ένοχος θα ανακηρυχθεί. Μεγάλα διλήμματα θα βρει  για να αποφασίσει με ποιους θα πορευτεί στης Σκύλλας και της Χάρυβδης τα στενάενώ οι Σειρήνες θα του  τραγουδούν  αγάπης λόγια  γλυκά για να τον γκρεμοτσακίσουν  σε βράχια  άγονα και  σκληρά.

Όταν  φθάσει  στην Καλυψώ  μισοπεθαμένος δεν του μένει  ελπίδα καμιά . Η θεότητα  θα τον ερωτευθεί τρελά και μία καλυπτοφόρα πατριαρχική παπική  εκκλησία  θα το περιθάλψει  στοργικά. Του τάζει την αθανασία  και  κοντά  της τον κρατά σε μοναχικά κελιά.  Συνεχώς για την αγάπη του  θεού του μιλά και αυτό  είναι μια μεγάλη παρηγοριά. Πώς να πεις όχι σε μια πανίσχυρη   θεά. Έτσι ο Οδυσσέας παραμένει άδεια ηλιοβασιλέματα  το πέλαγος να κοιτά, αν και προτιμά να έχει ένα παιδί και μία θνητή γυναίκα αγκαλιά. Οι θεοί και οι  θεές με τους θεούς και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους λέει  μια  υγιής λογική  με οδυσσειακή  αντίληψη  οξυδερκής  που  συλλογάται ελεύθερα και καλά.
Όμως επεμβαίνει η Αθηνά . Τον γυρισμό του ζητά. Ο Ζευς, καθαρός νους  στέλνει το λόγο του με τον μαντατοφόρο  Ερμή και την εντολή. Ελεύθερος να αφεθεί. Η  Καλυψώ  υπακούει με καρδιά βαριά.
Με τις μυστικές γνώσεις που κατέχει, όπως όλα τα κοσμικά  ιερατεία σύγχρονα ή παλιά και με την Φιλική Εταιρία  μια σχεδία κάνει, τον βοηθά και με δάκρυα στα μάτια τον  αποχαιρετά.

Ταξιδεύοντας στην μοναξιά με τα  αστέρια συντροφιά σε θάλασσα πλατιά. Τον  βλέπει ο Ποσειδώνας με άγρια ματιά από των Σολύμων την πλαγιά και  τον βουλιάζει  αυτίκα  στου θυμικού την   δίνη και  σε βαθιά βουτιά. Η επανάσταση της Μολδοβλαχίας πνίγεται σε αίμα  αφοριστικής αδικίας. Απελπισία απογοήτευσηόλα θολά, ορατότης καμιά. Και ξαφνικά παρουσιάζεται η Ινώ  και τον σώζει με του διαφωτισμού τα χαρτιά . Ο Αλκίνοος σε  ένα παλάτι θα τον υποδεχθεί θερμά. Έχει τον λόγο, ύστερα από τόσα χρόνια  ομηρικής μοναξιάς .  Ο Ελληνισμός αγορεύει στο διηνεκές και οι όμορφες νέες Ιδέες  της διαφωτιστικής διασποράς τον ερωτεύονται ξανά όταν τον ακούνε να μιλά.  Ο ίδιος ακούει τα τραγούδια του Δημόδοκου και δάκρυα τυλιγμένος σε μια χλαίνη  χύνει πικρά. Ο ΑΛΚΙΝΟΥΣ βασιλιάς τον συμπονά και για το Όνομα του τον ερωτά. Ο  πλανήτης Ουρανός,  αστέρι της Αρτέμιδος αποκαλύπτεται  στο ουρανό   σε φαινόμενο συγχρονιστικό. Η Ελευθερία , η ανεξαρτησία τα  ανθρώπινα δικαιώματα  υπογράφονται από τους αλκίνοους πολίτες της Γης σε δίκαιο συνταγματικό με άρωμα Ελληνικής  άρητης Αρετής.

Θα φύγει ξανά .  Χαράματα του καινούργιου αιώνα, φθάνοντας  στο νησί  που αναδύεται μέσα από την ομίχλη αγνώριστο στην αρχή θα συναντήσει την Αθηνά. Σε ένα άντρο θα κρύψει τα  δώρα της γνώσης  και της Φαιάς ουσίας  που με τόσο κόπο κανείς αποκτά. Ανηφορίζοντας για το καλύβι του ΕΥΜΑΙΟΥ    θα βρει τον ΤΗΛΕΜΑΧΟ και μαζί του σε ένα παλάτι  αρπαγής κατάχρησης  και λεηλασίας  θα εισέλθει  με τα ρούχα  της ζητιανιάς. Εκεί συνειδητοποιεί  με θλίψη πολύ πόσο έχει λείψει ξεχασμένος  σε νησιά εδώ και εκεί. Συνειδητοποιεί την ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ  ΝΟΥ και πόσο υποφέρουν  κάποιοι  και άλλοι επωφελούνται πολλοί.
Οι μνηστήρες  αρκετοί,  αλαζόνες υπερφίαλοι με θέσεις εξουσίας, οι δούλοι και οι παρατρεχάμενοι αμέτρητοι τρέχουν να τους  εξυπηρετήσουν  και να τους γλείψουν με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα  από  το τραπέζι τους .

Στο κατώφλι θα αναμετρηθεί με τον  Ίρο, ζητιάνοι  στο  ίδιο  μέλαθρον και οι δυο.Ποια είναι η διαφορά;
Είναι πολύ ουσιαστική. Ο Ίρος είναι ένας κουτσομπόλης γυρολόγος  μια κίτρινη φυλλάδα  ανεμωλίων σημερινή. Είναι ο ανίκανος άνθρωπος να κάνει το παραμικρό  και είναι  γεννημένος ζητιάνος  και    όταν δεν  βρίζει  παρακαλά. Ο Οδυσσέας δεν είναι ζητιάνος δεν έχει την νοοτροπία του ζητιάνου. Δεν είναι δουλικός με τους ανώτερους και τύραννος με τους κατώτερους ιεραρχικά.  Δεν είναι  "λαϊκιστής" μια φράση κλισέ που κατήντησε πρόχειρο άλλοθι στα χείλη  του κάθε   υπερφίαλου  στην άνοδο της ασημαντότητος του καταχραστή. Δεν είναι επαρχιώτης   κοντόφθαλμος ούτε εθνικιστής στερεότυπος. Είναι σαφώς κοσμοπολίτης αφού έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και είναι παντού. Είναι όμως πατριώτης  με την σωστή  έννοια . Γνωρίζει ποιος είναι, ποιοι είναι οι προγόνοι του,  ποια είναι η πατρίδα του και για αυτή την πατρίδα έχει γυρίσει πίσω ξεκινώντας  Ανατολικά  προς Δυτικά. Δεν  μισεί κανένα λαό και όλοι οι λαοί τον αγαπούν  αφού  διακηρύξανε στο Όνομα του Ελληνικού  Πνεύματος  πως είναι όλοι   « Έλληνες». Όμως δεν θα επιστρέψει  και σε έλληνες και  μισέλληνες  να τον  λυμαίνονται να τον απομυζούν και να τον ποδοπατούν και  την λάμψη της ψυχής του το μεγαλείο της να πολιορκούν.

Είμαι Ο ΟΔΥΣΣΑΜΕΝΟΣ   ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ στην μακρόχρονη πορεία του και αυτή είναι η ΙΣΤΟΡΙΑ  ΜΟΥ θα πει  στον σύζυγο της Αρήτης και στους  Φαίακες που τον άναυδοι μένουν από την ανακοίνωση αυτή.

Ποιο είναι  ΤΟ  ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ
 Ο Αλκίνοος τον καλεί να του πει.

Ποιό είναι το όνομα σου;
Είμαι ο Οδυσσέας ο Λαερτιάδης από την ευδιάκριτη Ιθάκη!
  

ι Οδύσσειας.
εἴμ' Ὀδυσεὺς Λαερτιάδης, ὃς πᾶσι δόλοισιν
ἀνθρώποισι μέλω, καί μευ κλέος οὐρανὸν ἵκει. 20
ναιετάω δ' Ἰθάκην εὐδείελον· ἐν δ' ὄρος αὐτῇ,
Νήριτον εἰνοσίφυλλον, ἀριπρεπές· ἀμφὶ δὲ νῆσοι
πολλαὶ ναιετάουσι μάλα σχεδὸν ἀλλήλῃσι,
Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ὑλήεσσα Ζάκυνθος.