Κ. Κομήτου Ταξίδειον

Ο καρηκομόων κομήτης 

Με πήρε στα χέρια του σαν  να  ήμουν μωρό, ένιωσα ανάλαφρα σαν φύλλο στον άνεμο και του παγωνιού  συνοδού της  Ήρας ένα φτερό. Σταθήκαμε στο μέσον  του πουθενά  και γύρω μας λυσσομανούσε ο άγριος  άνεμος του αιθερικού. Δεξιά ο ορθολογιστής  Σμιθ,  ο γραβατοφορεμένος  τραπεζίτης του πολυεθνικού και αριστερά ο μαυροφορεμένος  θρησκευτής  Σηθ του  θεοκρατικού  πλουτοκρατισμού. Στη μέση οι μεγάλοι τύραννοι αρκετοί  και ολόγυρα  περισσότεροι  αναρίθμητοι, οι μικροί. Υστερικές νοικοκυρούλες, βολεμένοι μικροαστοί , ωραιοπαθείς κυράδες, φιλάνθρωποι παπάδες, δικηγόροι αστοί  νάρκισσοι στου εγώ και εγώ, ανφάνς και προφίλ  την  ωδή.  Κάτω έχασκε η άβυσσος απύθμενη  σκοτεινή και βασίλευε η άχρονη σιωπή. Πέσαμε, πέφταμε συνέχεια στην έρημο του πραγματικού και οι παγωμένες εικόνες των προσομοιωμάτων ειδώλων κομματιαζόταν  σε θρύψαλα της πραγματικότητος του εικονικού. Δεν υπήρχε όραση γεύση ακοή όσφρηση .  Η πρώτη αίσθηση που επανήλθε ήταν η αφή.

Με κρατούσε από το χέρι και ταξιδεύαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω σε ένα παγωμένο βράχο   μέσα από ένα κανάλι του χρόνου  με κομμένη την ανάσα χωρίς αναπνοή. Ίσως και χωρίς επιστροφή. Στην άκρη του βράχου μια αγριοσυκιά, ερινεός ομηριστί μας συντρόφευε   αρκούντως διορατική.  Κομάτια τα λόγια, άδεια κελύφη οι φρουροί, μαύρες τρύπες   στον πόλεμο των άστρων  οι γαλαξιακοί σταθμοί. Κατόπιν επανήλθε η ακοή και άκουσα της όρασης την φωνή.

 -Ταξιδεύουμε στην Πηγή για να επισκεφθούμε την έδρα του Όντος, όπως την εκλογίκευσε ο  Χάιντεγκερ και  να παρατηρήσουμε τις πρωταρχικές δέσμες της  αναδυόμενης μορφής του, όπως διαισθάνθηκε ο Χούσσερλ μου εξηγούσε.

Είμαστε στο κέντρο της Δημιουργίας και στο πρώτο πρωινό της ανθρωπότητος που ανατέλλει με ρυθμό εκρηκτικό. Το σύμπαν αναδυόταν σαν κοχύλι βεντάλια  στης Αφροδίτης  τον ενδελεχή σκοπό. Το ταξίδι της συνείδησης αρχίζει με κρότο εκκωφαντικό και με  τα δάκρυα του Διόνυσου,   το κλάμα που έκανε  ως  νέο μωρό.

Ήμασταν πάνω σε ένα κομήτη  και κατευθυνόμασταν στο κέντρο του Ήλιου  με ραψωδικό ρυθμό.

-Κατευθυνόμαστε στο  πυρήνα του DNA και είμαστε οι αγγελιοφόροι του RNA  μου διευκρίνησε, θα διαλέξουμε  δε για αυτή την αποστολή ένα  συνοδευτικό κομμάτι μουσικό, το μπολερό.

Ο Ήλιος μας υποδέχθηκε θερμά. Ο Μεροβίγγειος μας προκάλεσε σκληρά. Η Περσεφόνη μας συμβούλεψε  σωστά. Ο Μορφέας μας προστάτεψε με του ονείρου  την ομίχλη προνοητικά, ο Πλούτων μας έδωσε την αόρατη  κυνός κεφαλή  και ο Απόλλων μας εξήγησε αυτογνωστικά:

-Μόνο ό,τι περνάει και αντέχει  από την  φωτιά είναι η απόσταξη της συνείδησης   και μπορεί να γίνει βέλος τόξο και χρυσός πολύτιμα μέταλλα  και  όλα τα  γήινα όπλα του Ήφαιστου σφυρηλατημένα  με  γνώση νηφαλιότητα  κατανόηση και ανθρωπιά.

Περάσαμε  το περιήλιον αγκαλιασμένοι  σφικτά το εγώ και το εσύ ενωτικά.

Το πρόβλημα είναι πάντα ένα πρόβλημα επιλογής σκέφθηκα.

-Το πρόβλημα  των μεθόδων είναι πάντα η έλλειψη ενός κλειδιού μου είπε και οι Πύλες του Χωροχρόνου ανοίγουν με  την κατάλληλη ΛΕΞΗ και τον σωστό κωδικό.

Η  τελευταία αίσθηση ήταν  η όσφρηση  και το  άρωμα  ενός μενεξεδένιου  δειλινού γιασεμιού.

Στη Γη ακουγόταν οι πρώτες οκτάβες του λυράρη σαϊτευτή  του  μουσικού .

Στα χέρια μου κρατούσα ένα κλειδί . Πάνω ήταν γραμμένο το όνομα του κομήτη και ένα σημείωμα σε ένα φάκελο συνοδευτικό.΄Εγραφε:

"Δεν μπορείς να δηλώσεις μία ψεύτικη ήττα ή νίκη. Το σώμα σου θα σε προδώσει. Θα επιστρέψουμε γιατί  αυτό το κλειδί ανήκει σε ένα παιδί." ΚΟΥΪΝΙ... η υπογραφή.

Επιστρέψαμε για χάρη του.

Πιαστήκαμε από μια  γραμμή του κόσμου και επιστρέψαμε σε ισορροπία λεπτή.

Ο Σμιθ ούρλιαζε  στον Νίο:

-Γιατί πολεμάς ακόμη γιατί γιατί;;;;

Είναι πάντα θέμα επιλογής  και ενεργειακής δομής να μη μπορείς να τρως την μπριζόλα σου ήσυχος όταν γύρω σου η αδικία  επικρατεί.

Μια παιδική φωνή με διέκοψε από τις σκέψεις μου.

Ο γιος μου είχε βρει  ένα μικρό  δένδρο από χρυσό  σε μια φυλλωσιά θάμνου σε ένα από τα ταξίδια μας τα εκδρομικά και αναρωτιόταν τι είναι πως βρέθηκε εκεί με φανερό ενθουσιασμό.

-Είναι ένα κλειδί του είπα ίσως και ένα παραμύθι σουρεαλιστικό.

-Μα είναι δένδρο αναφώνησε, ολοφάνερο  με κλαδιά  φύλλα από χρυσό.

-Εσύ μπορείς να το λες δένδρο, του εξήγησα,  μπορείς να το λες όπως θέλεις γιατί σε σένα ανήκει το κλειδί αυτό.

Κοίταξα  ψηλά στον χειμωνιάτικο ουρανό . Ο κομήτης ISON  περνούσε από την Πύλη του Ήλιου  στις 20.30 ώρα Ελλάδος του 2013. Λίγο πριν  ένας μετεωρίτης  Λεοντίδης έπεφτε στο Ιόνιο πέλαγος στης Ιθάκης  Κεφαλονιάς τα νερά με θεαματική  οροθύνουσα βουτιά.Τον ακούσανε και τα κοχύλια της Αιγηίδος.Τραγουδούσανε με ανοικτά τα παράθυρα όλα τα οστρακοειδή  το μαγικό  μπολερό στον αρχέγονο σκοπό.

Το ρολόι μου είχε σταματήσει κάπου στο 2003 σε μια κορυφή της Πίνδου σε γένεση υψιπέδων αλπική ένα ανοιξιάτικο πρωινό....

 και οι κομόεντες αστέρες