Έργον τάξις τάξεις γόνοι και απόγονοι στα Ομηρικά Έπη
β Οδυσσείας 279
Υπάρχει ελπίδα να τελειώσεις τα ΕΡΓΑ αυτά, λέει στον Τηλέμαχο η Αθηνά
Οι άνθρωποι κατά την ιστορική και μυθική διαδρομή της ανθρωπότητος διακρίνονται σε ΤΑΞΕΙΣ με βάση κάποια υλικά ή πνευματικά χαρακτηριστικά που διαθέτουν, κληρονομικά ή επίκτητα. Η ευταξία όμως αναζητείται ακόμη σε μια δίκαιη πολιτεία.
Στα Ομηρικά Έπη διακρίνουμε την πρώτη τάξη των Βασιλέων.
Οι βασιλείς των Ομηρικών Επών έχουν την φυσική και κληρονομική εξουσία και ενίοτε και την σοφή ηγεσία. Η βασιλεία ήταν κληρονομική, όπως και το σκήπτρον του Διός που είχε ο Αγαμέμνων. Στην πραγματικότητα οι βασιλείς διέθεταν μεγάλα αποθέματα ενέργειας, εμφανή από όλους και είχαν την ΔΥΝΑΜΗ με το μέρος τους, για αυτό και ήταν βασιλείς και αναγνωριζόταν από όλους αδιαφιλονίκητα. Να σημειωθεί πως έχουμε και τη λέξη, Άναξ, ως προσφώνηση βασιλικού αξιώματος μεγίστη για τους ποιμένες των λαών. Αναφέρεται κυρίως στον Αγαμέμνονα. Στην παρουσίαση των νηών αναφέρονται ως αρχηγοί, άρχουν, ενώ ο Έκτωρ ηγεμονεύει μέγας ηγεμών των Τρώων.
Οι σκληρές συνθήκες της ζωής εκείνης δεν επέτρεπαν λάθη. Βασιλιάς και αρχηγός θα γινόταν ο πιο δυνατός για το καλό όλης της χώρας ή της ΠΟΛΗΣ, της πολιτείας. Τα κράτη δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη, αλλά υπήρχαν αυτοκρατορίες ανατολικού ή δυτικού τύπου.
Δυτικού τύπου ήταν η Ατλαντίδα, ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ και Ανατολικού τύπου, η Λεμουρία, η ΜΟΥ.
Ο Όμηρος γνωρίζει και την Ατλαντίδα και την Λεμουρία με αναφορές στον Άτλαντα, την Καλυψώ Ωγυγία, την αποικία τους την Τροία, και αφιέρωμα όλη την Οδύσσεια στον Ποσειδώνα, αλλά γνωρίζει και την Λεμουρία με ακριβή περιγραφή του Κύκλωπα, αλλά και την αποικία τους, τους Φαίακες στου Οδυσσέως την ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ απολογία. Οι Φαίακες δεν τηρούν την εντολή του Ποσειδώνα και τον Οδυσσέα ακούνε και βοηθούν. Τιμωρούνται με μαρμαροποίηση από τον ανελέητο θεό.
Η Τροία ήταν η άπληστη υλιστική εξέλιξη των Ατλάντων και οι Φαίακες η σωστά ευδαιμονική χρησιμοποιώντας τον θεό, την ΓΝΩΣΗ δηλ. με λάθος ή σωστό τρόπο.
Το πρώτο μεγάλο λάθος που έκαναν οι βασιλείς εκείνης της μακρινής εποχής, ήταν η κατάχρηση δύναμης και εξουσίας. Από εγωισμό και φόβο μη τυχόν χάσουν την εξουσία σκότωναν και εξόριζαν τα παιδιά τους, όταν δεν τα θυσίαζαν. Και ο Αγαμέμνων και ο Πρίαμος και ο Λάιος κάνουν το ίδιο λάθος και προδιαγράφουν την μοίρα της Ιφιγένειας του Οιδίποδα και του Πάρη μαζί με την δίκη τους στο παλιό απόηχο του Ουρανού και του Κρόνου.
Ο ιερείς, η δεύτερη τάξη, είχαν τη ΓΝΩΣΗ και μάλιστα κατ΄ ευθείαν από τον θεό, αφού ήταν μάντεις και μάντισσες, ενδιάμεσοι φορείς της θεϊκής γνώσης και σκέψης. Όσο πιο άψογοι ήταν τόσο πιο καθαρός έφθανε ο λόγος τους στα αυτιά των ανθρώπων. Οι ιερείς ήταν παρά τω βασιλεί αλλά δεν είχαν την απόλυτη εξουσία παρά μόνο όταν οργανώθηκαν σε επίσημο ιερατείο θεοσοφία. Έτσι ο λόγος τους έγινε απολυταρχικός θεός και διόριζαν τους βασιλείς με την υπόσχεση της ουράνιας βασιλείας θησαυρίζοντας επί της γης.
Ο Αγαμέμνων συμβουλεύεται τον Κάλχα, αλλά τον επιπλήττει κιόλας. Ο Αυτόλυκος δίδει μόνος του το όνομα στον Οδυσσέα, αυτοβούλως και τον σηκώνει στον αέρα χωρίς να καλέσει κάποιον ιερέα για την συγκεκριμένη τελετή της ονοματοδοσίας.
Όλοι μιλούν στον β΄Ενικό χωρίς ιδιαίτερες αυλοκόλακες προσφωνήσεις και συνήθως χρησιμοποιούν ως επίθετο το όνομα του πατέρα ή του παππού. Και όλοι ξέρουν ποιος είναι ποιος και τι κάνει.
Η τρίτη τάξη ήταν οι πολεμιστές ήρωες. Είχαν την φλόγα, το πυρ της ΗΡΩΙΚΗΣ ψυχής και εξέλιξαν την συνείδηση της ανθρωπότητος μέσα από αυτήν και τους άθλους τους , όπως ο Ηρακλής.
Η τέταρτη τάξη ήταν οι ΕΡΓΑΤΕΣ, όλοι αυτοί που έχουν παράγει ένα έργο έχουν κάνει κάτι με τα χέρια τους το μυαλό τους την ψυχή τους και το πνεύμα τους,όπως ο Λαέρτης. Έχει φτιάξει ένα ολόκληρο κήπο με τα χέρια του και φροντίζει τα δένδρα του, περιμένοντας τον Οδυσσέα.Έχει παραιτηθεί για χάρη του Οδυσσέα. Το ίδιο κάνει και ο Οδυσσέας για τον Τηλέμαχο και δεν φοβούνται μη τυχόν χάσουν την εξουσία σκοτώνοντας τα παιδιά τους .
Όλοι στην Ιθάκη εργάζονται εκτός από τους ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ. Η Πηνελόπη υφαίνει στον αργαλειό, καλλιεργεί τον κήπο της, επιβλέπει τον οίκο της, ο Οδυσσέας πολεμά, χειρίζεται το τόξο και το σπαθί καλά, φτιάχνει το κρεββάτι, τη σχεδία με τα χέρια του, ο Τηλέμαχος καλεί τον λαό της Ιθάκης σε συνέλευση ναυλώνει πλοίο για την Πύλο, ο Εύμαιος προσέχει τους χοίρους, ο Φιλοίτιος τα βόδια,η Ευρύκλεια τα πάντα. Και το πιο θαυμαστό είναι η όμορφη συνεργασία που έχουν μεταξύ τους, η ενότητα που τους κρατάει μαζί σε δύσκολες συνθήκες μνηστηριακής πολιορκίας και αναμονής.
Οι Μνηστήρες δεν είναι βασιλείς, επιδιώκουν την βασιλεία εξουσία με άνομο τρόπο. Είναι αγήνορες ομηριστί και θα λέγαμε ευγενείς ανήκουν στην τάξη των ευγενών, μα μόνο "ευγενείς" δεν είναι. Τρώνε και πίνουν συνέχεια, σπαταλούν και ζουν δημοσία δαπάνη και κάθε ομοιότητα με την σημερινή πραγματικότητα μόνο τυχαία δεν είναι. Δεν υπάρχει ούτε ένα έργο των Μνηστήρων, συνεχής σπατάλη από γλέντι σε γλέντι. Εκμεταλλεύονται την απουσία του Οδυσσέα και παριστάνουν τους σπουδαίους αγήνορες μπροστά σε έφηβο μια γυναίκα και ένα παππού με μια αφοσιωμένη γιαγιά. Στην ουσία οι μνηστήρες δεν έχουν μεγάλη διαφορά από τους δούλους γιατί είναι δούλοι των παθών τους, δεν έχουν αυτοσεβασμό και αυτοκυριαρχία.
Ευγενής σημαίνει από καλό ΓΕΝΟΣ και αποδεικνύεται από την σωστή συμπεριφορά μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Αυτοκρατορίες δεν υπήρχαν στην Ελλάδα, μόνο Πολιτείες. Αν και η λέξη αυτοκράτωρ σημαίνει αυτός που κρατεί τον εαυτό του, ο αυτοκράτωρ απόλυτος μονάρχης δεν ήταν αποδεκτός ως θεσμός γιατί οι Έλληνες ήταν και είναι ατίθασος λαός σε σχέσει με υπάκουους υπήκοους ανατολικών χωρών.
Ο Αλέξανδρος βλέπουμε πως ήταν βασιλιάς κληρονομικός αλλά και αποδεκτός. Πολεμούσε στη πρώτη γραμμή μαζί του και τα περισσότερα τραύματα και σημάδια της μάχης τα είχε αυτός. Καμία σχέση με τον αυτοκράτορα Δαρείο που παρακολουθούσε τη μάχη από την σκηνή και μετά τρέπεται σε φυγή, όπως ο Έκτωρ το βάζει στα πόδια μόλις βλέπει τον Αχιλλέα. Είναι διαφορετικά να πολεμάς έχοντας δίπλα σου τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, ακόμη και τον Αγαμέμνονα, (και αυτός πολεμούσε πρώτος), τον Αλέξανδρο ή τον Θεμιστοκλή από το να είσαι ευνούχος στον Δαρείο που δίνει από μακριά την εντολή.
Οι Τρώες είναι κυρίως δειλοί και κρύβονται πίσω από τα τείχη Ασφαλείας μαζί με την μεγάλη ΕΛΕΝΗ κλοπή. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος ο δειλός Πάρις με τα παρδαλά ρούχα,αντί να αναλάβει την ευθύνη του, τρέχει να κρυφτεί πίσω από τον Έκτορα που τον επιπλήττει για αυτό. Ο Έκτωρ εφορμά μόνο όταν βεβαιώνεται πως ο Αχιλλέας απουσιάζει ολοκληρωτικά. Σκοτώνει τον μισοπεθαμένο Πάτροκλο σαδιστικά και καμαρώνει για αυτό άνοα χλευαστικά. Ο εξαγορασμένος Πρίαμος είναι γέρος πολύ για να πολεμά, αλλά δεν σοφός σαν τον Νέστορα, ούτε δίκαιος αρκετά. Θυμίζει τον Πάπα που είναι εναντίον των όπλων και φυλάσσεται από πάνοπλους φρουρούς ασφυκτικά στα τείχη του Βατικανού τα ψηλά. Ενώ ο Λαέρτης μαζί με τα παιδιά του πολεμά και τον Ευπείθη κτυπά. Η γενναιότητα χρόνια και ηλικία δεν κοιτά.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των Ελλήνων βασιλιάδων από όλους τους υπόλοιπους της Ιλιάδος Γαίας, βάση της ύλης και του λαού της.
Οι Έλληνες βασιλείς δεν ήταν βασιλείς μόνο γιατί είχαν τον τίτλο, αλλά γιατί ανά πάσα στιγμή θα έπρεπε να αποδείξουν πως έχουν και την δύναμη και την ενέργεια και την γενναιότητα να μπορούν να σταθούν στη πρώτη γραμμή της μάχης και των προβλημάτων της πολιτείας και συζητούσαν τα θέματα στην αγορά. Και ο Τηλέμαχος ζητά συνέλευση και ο Αγαμέμνων σε βουλή που συγκαλεί μιλά και με τον Αχιλλέα φιλονικεί άγρια και γερά. Του ζητά συγνώμη όμως μετά, παραδεχόμενος το λάθος του, πράγμα που κανένας ανατολίτης ηγεμόνας δεν θα έκανε έτσι απλά.
Οι Έλληνες αρχηγοί είχαν κληρονομήσει την σωστή αγωγή καθώς και οι Ατλαντείς βασιλείς όπως μας περιγράφει ο Πλάτων δίκαζαν και δικαζόταν το βράδυ στο κυνήγι του ταύρου που θα έπρεπε να τον πιάσουν με τα χέρια τους, πράγμα αδιανόητο για ανατολίτες μονάρχες και φαραώ.
Τα Ομηρικά Έπη περιγράφουν μία παλαιά εποχή με διαχρονικά μηνύματα όμως μέσα από τον μάντη Όμηρο τον ποιητή.
Βλέπουμε πως οι βασιλείς χάνουν την δύναμη τους, εκφυλίζονται. Είναι γυμνοί γιατί δεν είναι σοφοί. Οι θεοσοφιστές ιερείς το παρακάνουν με τα πλούτη που συσσωρεύουν χρησιμοποιώντας τον θεό άμετρα και η Ιερή Αγία Τροία πέφτει.
Συνεχίζουν μόνο οι Ήρωες και οι Εργάτες του Πνεύματος, ΕΜΕΙΣ και όσοι αντέχουν αυτό το ταξίδι της Γνώσης και της Ηρωικής Ψυχής.
Και όπως λέει και στον Τηλέμαχο η Αθηνά για το έργο του και τον λόγο του Οδυσσέα και την δική του καταγωγή στη ευταξία των ομηρικών έργων
β Οδυσσείας 270
«Τηλέμαχ᾿, οὐδ᾿ ὄπιθεν κακὸς ἔσσεαι οὐδ᾿ ἀνοήμων,
εἰ δή τοι σοῦ πατρὸς ἐνέστακται μένος ἠύ,
οἷος κεῖνος ἔην τελέσαι ἔργον τε ἔπος τε:
οὔ τοι ἔπειθ᾿ ἁλίη ὁδὸς ἔσσεται οὐδ᾿ ἀτέλεστος.
εἰ δ᾿ οὐ κείνου γ᾿ ἐσσὶ γόνος καὶ Πηνελοπείης
Ομηρικές Ερμηνείες
Αστραία ©©
Οι άνθρωποι κατά την ιστορική και μυθική διαδρομή της ανθρωπότητος διακρίνονται σε ΤΑΞΕΙΣ με βάση κάποια υλικά ή πνευματικά χαρακτηριστικά που διαθέτουν, κληρονομικά ή επίκτητα. Η ευταξία όμως αναζητείται ακόμη σε μια δίκαιη πολιτεία.
Στα Ομηρικά Έπη διακρίνουμε την πρώτη τάξη των Βασιλέων.
Οι βασιλείς των Ομηρικών Επών έχουν την φυσική και κληρονομική εξουσία και ενίοτε και την σοφή ηγεσία. Η βασιλεία ήταν κληρονομική, όπως και το σκήπτρον του Διός που είχε ο Αγαμέμνων. Στην πραγματικότητα οι βασιλείς διέθεταν μεγάλα αποθέματα ενέργειας, εμφανή από όλους και είχαν την ΔΥΝΑΜΗ με το μέρος τους, για αυτό και ήταν βασιλείς και αναγνωριζόταν από όλους αδιαφιλονίκητα. Να σημειωθεί πως έχουμε και τη λέξη, Άναξ, ως προσφώνηση βασιλικού αξιώματος μεγίστη για τους ποιμένες των λαών. Αναφέρεται κυρίως στον Αγαμέμνονα. Στην παρουσίαση των νηών αναφέρονται ως αρχηγοί, άρχουν, ενώ ο Έκτωρ ηγεμονεύει μέγας ηγεμών των Τρώων.
Οι σκληρές συνθήκες της ζωής εκείνης δεν επέτρεπαν λάθη. Βασιλιάς και αρχηγός θα γινόταν ο πιο δυνατός για το καλό όλης της χώρας ή της ΠΟΛΗΣ, της πολιτείας. Τα κράτη δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη, αλλά υπήρχαν αυτοκρατορίες ανατολικού ή δυτικού τύπου.
Δυτικού τύπου ήταν η Ατλαντίδα, ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ και Ανατολικού τύπου, η Λεμουρία, η ΜΟΥ.
Ο Όμηρος γνωρίζει και την Ατλαντίδα και την Λεμουρία με αναφορές στον Άτλαντα, την Καλυψώ Ωγυγία, την αποικία τους την Τροία, και αφιέρωμα όλη την Οδύσσεια στον Ποσειδώνα, αλλά γνωρίζει και την Λεμουρία με ακριβή περιγραφή του Κύκλωπα, αλλά και την αποικία τους, τους Φαίακες στου Οδυσσέως την ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ απολογία. Οι Φαίακες δεν τηρούν την εντολή του Ποσειδώνα και τον Οδυσσέα ακούνε και βοηθούν. Τιμωρούνται με μαρμαροποίηση από τον ανελέητο θεό.
Η Τροία ήταν η άπληστη υλιστική εξέλιξη των Ατλάντων και οι Φαίακες η σωστά ευδαιμονική χρησιμοποιώντας τον θεό, την ΓΝΩΣΗ δηλ. με λάθος ή σωστό τρόπο.
Το πρώτο μεγάλο λάθος που έκαναν οι βασιλείς εκείνης της μακρινής εποχής, ήταν η κατάχρηση δύναμης και εξουσίας. Από εγωισμό και φόβο μη τυχόν χάσουν την εξουσία σκότωναν και εξόριζαν τα παιδιά τους, όταν δεν τα θυσίαζαν. Και ο Αγαμέμνων και ο Πρίαμος και ο Λάιος κάνουν το ίδιο λάθος και προδιαγράφουν την μοίρα της Ιφιγένειας του Οιδίποδα και του Πάρη μαζί με την δίκη τους στο παλιό απόηχο του Ουρανού και του Κρόνου.
Ο ιερείς, η δεύτερη τάξη, είχαν τη ΓΝΩΣΗ και μάλιστα κατ΄ ευθείαν από τον θεό, αφού ήταν μάντεις και μάντισσες, ενδιάμεσοι φορείς της θεϊκής γνώσης και σκέψης. Όσο πιο άψογοι ήταν τόσο πιο καθαρός έφθανε ο λόγος τους στα αυτιά των ανθρώπων. Οι ιερείς ήταν παρά τω βασιλεί αλλά δεν είχαν την απόλυτη εξουσία παρά μόνο όταν οργανώθηκαν σε επίσημο ιερατείο θεοσοφία. Έτσι ο λόγος τους έγινε απολυταρχικός θεός και διόριζαν τους βασιλείς με την υπόσχεση της ουράνιας βασιλείας θησαυρίζοντας επί της γης.
Ο Αγαμέμνων συμβουλεύεται τον Κάλχα, αλλά τον επιπλήττει κιόλας. Ο Αυτόλυκος δίδει μόνος του το όνομα στον Οδυσσέα, αυτοβούλως και τον σηκώνει στον αέρα χωρίς να καλέσει κάποιον ιερέα για την συγκεκριμένη τελετή της ονοματοδοσίας.
Όλοι μιλούν στον β΄Ενικό χωρίς ιδιαίτερες αυλοκόλακες προσφωνήσεις και συνήθως χρησιμοποιούν ως επίθετο το όνομα του πατέρα ή του παππού. Και όλοι ξέρουν ποιος είναι ποιος και τι κάνει.
Η τρίτη τάξη ήταν οι πολεμιστές ήρωες. Είχαν την φλόγα, το πυρ της ΗΡΩΙΚΗΣ ψυχής και εξέλιξαν την συνείδηση της ανθρωπότητος μέσα από αυτήν και τους άθλους τους , όπως ο Ηρακλής.
Η τέταρτη τάξη ήταν οι ΕΡΓΑΤΕΣ, όλοι αυτοί που έχουν παράγει ένα έργο έχουν κάνει κάτι με τα χέρια τους το μυαλό τους την ψυχή τους και το πνεύμα τους,όπως ο Λαέρτης. Έχει φτιάξει ένα ολόκληρο κήπο με τα χέρια του και φροντίζει τα δένδρα του, περιμένοντας τον Οδυσσέα.Έχει παραιτηθεί για χάρη του Οδυσσέα. Το ίδιο κάνει και ο Οδυσσέας για τον Τηλέμαχο και δεν φοβούνται μη τυχόν χάσουν την εξουσία σκοτώνοντας τα παιδιά τους .
Όλοι στην Ιθάκη εργάζονται εκτός από τους ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ. Η Πηνελόπη υφαίνει στον αργαλειό, καλλιεργεί τον κήπο της, επιβλέπει τον οίκο της, ο Οδυσσέας πολεμά, χειρίζεται το τόξο και το σπαθί καλά, φτιάχνει το κρεββάτι, τη σχεδία με τα χέρια του, ο Τηλέμαχος καλεί τον λαό της Ιθάκης σε συνέλευση ναυλώνει πλοίο για την Πύλο, ο Εύμαιος προσέχει τους χοίρους, ο Φιλοίτιος τα βόδια,η Ευρύκλεια τα πάντα. Και το πιο θαυμαστό είναι η όμορφη συνεργασία που έχουν μεταξύ τους, η ενότητα που τους κρατάει μαζί σε δύσκολες συνθήκες μνηστηριακής πολιορκίας και αναμονής.
Οι Μνηστήρες δεν είναι βασιλείς, επιδιώκουν την βασιλεία εξουσία με άνομο τρόπο. Είναι αγήνορες ομηριστί και θα λέγαμε ευγενείς ανήκουν στην τάξη των ευγενών, μα μόνο "ευγενείς" δεν είναι. Τρώνε και πίνουν συνέχεια, σπαταλούν και ζουν δημοσία δαπάνη και κάθε ομοιότητα με την σημερινή πραγματικότητα μόνο τυχαία δεν είναι. Δεν υπάρχει ούτε ένα έργο των Μνηστήρων, συνεχής σπατάλη από γλέντι σε γλέντι. Εκμεταλλεύονται την απουσία του Οδυσσέα και παριστάνουν τους σπουδαίους αγήνορες μπροστά σε έφηβο μια γυναίκα και ένα παππού με μια αφοσιωμένη γιαγιά. Στην ουσία οι μνηστήρες δεν έχουν μεγάλη διαφορά από τους δούλους γιατί είναι δούλοι των παθών τους, δεν έχουν αυτοσεβασμό και αυτοκυριαρχία.
Ευγενής σημαίνει από καλό ΓΕΝΟΣ και αποδεικνύεται από την σωστή συμπεριφορά μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Αυτοκρατορίες δεν υπήρχαν στην Ελλάδα, μόνο Πολιτείες. Αν και η λέξη αυτοκράτωρ σημαίνει αυτός που κρατεί τον εαυτό του, ο αυτοκράτωρ απόλυτος μονάρχης δεν ήταν αποδεκτός ως θεσμός γιατί οι Έλληνες ήταν και είναι ατίθασος λαός σε σχέσει με υπάκουους υπήκοους ανατολικών χωρών.
Ο Αλέξανδρος βλέπουμε πως ήταν βασιλιάς κληρονομικός αλλά και αποδεκτός. Πολεμούσε στη πρώτη γραμμή μαζί του και τα περισσότερα τραύματα και σημάδια της μάχης τα είχε αυτός. Καμία σχέση με τον αυτοκράτορα Δαρείο που παρακολουθούσε τη μάχη από την σκηνή και μετά τρέπεται σε φυγή, όπως ο Έκτωρ το βάζει στα πόδια μόλις βλέπει τον Αχιλλέα. Είναι διαφορετικά να πολεμάς έχοντας δίπλα σου τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, ακόμη και τον Αγαμέμνονα, (και αυτός πολεμούσε πρώτος), τον Αλέξανδρο ή τον Θεμιστοκλή από το να είσαι ευνούχος στον Δαρείο που δίνει από μακριά την εντολή.
Οι Τρώες είναι κυρίως δειλοί και κρύβονται πίσω από τα τείχη Ασφαλείας μαζί με την μεγάλη ΕΛΕΝΗ κλοπή. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος ο δειλός Πάρις με τα παρδαλά ρούχα,αντί να αναλάβει την ευθύνη του, τρέχει να κρυφτεί πίσω από τον Έκτορα που τον επιπλήττει για αυτό. Ο Έκτωρ εφορμά μόνο όταν βεβαιώνεται πως ο Αχιλλέας απουσιάζει ολοκληρωτικά. Σκοτώνει τον μισοπεθαμένο Πάτροκλο σαδιστικά και καμαρώνει για αυτό άνοα χλευαστικά. Ο εξαγορασμένος Πρίαμος είναι γέρος πολύ για να πολεμά, αλλά δεν σοφός σαν τον Νέστορα, ούτε δίκαιος αρκετά. Θυμίζει τον Πάπα που είναι εναντίον των όπλων και φυλάσσεται από πάνοπλους φρουρούς ασφυκτικά στα τείχη του Βατικανού τα ψηλά. Ενώ ο Λαέρτης μαζί με τα παιδιά του πολεμά και τον Ευπείθη κτυπά. Η γενναιότητα χρόνια και ηλικία δεν κοιτά.
Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των Ελλήνων βασιλιάδων από όλους τους υπόλοιπους της Ιλιάδος Γαίας, βάση της ύλης και του λαού της.
Οι Έλληνες βασιλείς δεν ήταν βασιλείς μόνο γιατί είχαν τον τίτλο, αλλά γιατί ανά πάσα στιγμή θα έπρεπε να αποδείξουν πως έχουν και την δύναμη και την ενέργεια και την γενναιότητα να μπορούν να σταθούν στη πρώτη γραμμή της μάχης και των προβλημάτων της πολιτείας και συζητούσαν τα θέματα στην αγορά. Και ο Τηλέμαχος ζητά συνέλευση και ο Αγαμέμνων σε βουλή που συγκαλεί μιλά και με τον Αχιλλέα φιλονικεί άγρια και γερά. Του ζητά συγνώμη όμως μετά, παραδεχόμενος το λάθος του, πράγμα που κανένας ανατολίτης ηγεμόνας δεν θα έκανε έτσι απλά.
Οι Έλληνες αρχηγοί είχαν κληρονομήσει την σωστή αγωγή καθώς και οι Ατλαντείς βασιλείς όπως μας περιγράφει ο Πλάτων δίκαζαν και δικαζόταν το βράδυ στο κυνήγι του ταύρου που θα έπρεπε να τον πιάσουν με τα χέρια τους, πράγμα αδιανόητο για ανατολίτες μονάρχες και φαραώ.
Τα Ομηρικά Έπη περιγράφουν μία παλαιά εποχή με διαχρονικά μηνύματα όμως μέσα από τον μάντη Όμηρο τον ποιητή.
Βλέπουμε πως οι βασιλείς χάνουν την δύναμη τους, εκφυλίζονται. Είναι γυμνοί γιατί δεν είναι σοφοί. Οι θεοσοφιστές ιερείς το παρακάνουν με τα πλούτη που συσσωρεύουν χρησιμοποιώντας τον θεό άμετρα και η Ιερή Αγία Τροία πέφτει.
Συνεχίζουν μόνο οι Ήρωες και οι Εργάτες του Πνεύματος, ΕΜΕΙΣ και όσοι αντέχουν αυτό το ταξίδι της Γνώσης και της Ηρωικής Ψυχής.
Και όπως λέει και στον Τηλέμαχο η Αθηνά για το έργο του και τον λόγο του Οδυσσέα και την δική του καταγωγή στη ευταξία των ομηρικών έργων
β Οδυσσείας 270
«Τηλέμαχ᾿, οὐδ᾿ ὄπιθεν κακὸς ἔσσεαι οὐδ᾿ ἀνοήμων,
εἰ δή τοι σοῦ πατρὸς ἐνέστακται μένος ἠύ,
οἷος κεῖνος ἔην τελέσαι ἔργον τε ἔπος τε:
οὔ τοι ἔπειθ᾿ ἁλίη ὁδὸς ἔσσεται οὐδ᾿ ἀτέλεστος.
εἰ δ᾿ οὐ κείνου γ᾿ ἐσσὶ γόνος καὶ Πηνελοπείης
Τηλέμαχε, δε θα είσαι, κακός και ανοήμων
φτάνει μονάχα του πατέρα σου να έχεις το κουράγιο,
που ήταν παράξιος και στον λόγον και στο έργον του
φτάνει μονάχα του πατέρα σου να έχεις το κουράγιο,
που ήταν παράξιος και στον λόγον και στο έργον του
να τα ολοκληρώνει ωραία
Έτσι, η οδός σου το ταξίδι μάταιο και ατελέσφορο δε θα είναι.
Και αν από τούτον δε γεννήθηκες και από την Πηνελόπη....
Έτσι, η οδός σου το ταξίδι μάταιο και ατελέσφορο δε θα είναι.
Και αν από τούτον δε γεννήθηκες και από την Πηνελόπη....
Ομηρικές Ερμηνείες
Αστραία ©©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αν η γνώση δημιουργεί προβλήματα,
η άγνοια αναμφίβολα δεν μπορεί να τα λύσει