Βρήκαμε τον Λέανδρο Λαμπρινό ταξιδεύοντας με τα φτερά της επιθυμίας ανάμεσα από παράλληλα σύμπαντα και τις γραμμές του χρόνου και του χρόνου σε ένα ομηρικό παγκάκι, απλό και λιτό. Νοτόθεν του γυρισμού στην άκρη ενός αιγιαλού μιας Μυθιστορηματικής Αιγηίδος να ατενίζει το Όνειρο μέσα από τις απόρροιες του Αετού.
Πλησιάσαμε προσεχτικά απαλά, ιχνηλάτες του απείρου, ακολουθώντας τα αντίστροφα ίχνη του στις μύτες των ποδιών μας προσέχοντας μη τυχόν και ποδοπατήσουμε αδέξια τα Όνειρα του.
Θάλεγε κανείς πως μας περίμενε γιατί μας υποδέχθηκε ζεστά και φιλικά.
-Καλώς ήλθατε , μας είπε στις εύφορες πεδιάδες των πεδίων της Ύλης από τις απρόσιτες κορυφές της Ενέργειας μιας μοναχικής συνείδησης .
Τι μπορώ να κάνω για σας; Στις προσταγές σας…..
Ο Λουί Μάικλ Λεόν, το μικρό λιονταράκι της παρέας μας έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά του τρισευτυχισμένο και ο Δον Λεόν το χάιδεψε στοργικά και το κράτησε κοντά του.
Εγώ κάθισα δίπλα του και έριξα μια τελευταία ματιά στις ερωτήσεις και στις σημειώσεις μου με μια κρυφή αγωνία για τις απαντήσεις του.
Να ρωτάς όταν είσαι….απελπισμένος μου είχε πει κάποιος αξιοσημείωτος άνθρωπος που είχα συναντήσει παλιά . Να ρωτάς όταν οι απαντήσεις είναι για σένα ζήτημα ζωής ή θανάτου. Μη ρωτάς για να φλυαρείς , μη ρωτάς για να σκοτώνεις τον χρόνο σου, μη ρωτάς αν δεν μπορείς να καταλάβεις τι ρωτάς και αν δεν είσαι έτοιμος τις απαντήσεις να κατανοήσεις.Τότε όχι μόνο τις δικαιούσαι αλλά θα αναβλύσουν από μέσα σου σαν το καθαρό γάργαρο νερό μιας κρυστάλλινης πηγής , όλες τους.
Συνεπής με αυτό το πνεύμα των στοχευμένων αναζητήσεων συνέχισα τις ερωτήσεις.
-Φαίνεται πως συμπαθείτε τα παγκάκια πολύ, άραγε γιατί;
-Όχι μόνο εγώ, με ελαφρό μειδίαμα, μου απαντά, παρά πολύς κόσμος, ποιητές φωτογράφοι, φιλόσοφοι, μάγοι, ηθοποιοί, επαναστάτες της συνείδησης, τους έχουν μια προτίμηση περισσή. Ίσως γιατί συγκεντρώνουν την ελεύθερη ροή των ενεργειακών πεδίων στο παράθυρο της όρασης και σταθεροποιούν το σημείο της αντίληψης σε νέες θέσεις αντιληπτικότητος. Εξ ' άλλου έχουν πάντα μια ρομαντική χροιά για αθεράπευτα ρομαντικούς ονειροπόλους…. εξερευνητές της γνώσης από τα χρόνια τα παλιά.
-Σε σχέση όμως με τα Ομηρικά Έπη και το θέμα που διαπραγματεύεσαι,εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς που βρίσκονται παγκάκια στα Ομηρικά Έπη;. Έχουμε νησιά πλοία δένδρα πολλά, ανάκλιντρα, θρόνους αλλά παγκάκια δεν έχουμε. Που κάθονται οι ομηρικοί ήρωες όταν διαλογίζονται ατενίζοντας την ενεργό πλευρά του απείρου;
-Οι ομηρικοί ήρωες δεν κάθονται μόνο, πολεμούν ταξιδεύουν τραγουδούν μιλούν σκέπτονται χειρωνακτούν περπατούν βαδίζουν δρόμους μονοπάτια δύσβατα κολυμπούν κωπηλατούν. Όταν κάθονται , κάθονται σε μια ελιά μαζί με την Αθηνά το δε παγκάκι το φτιάχνουν μόνοι τους, από γη χώμα ξύλο μέταλλο και βάζουν μια πινελιά από σύννεφο χρυσό. Έχουν πάντα ένα σοβαρό λόγο να πεθάνουν ή να μείνουν ζωντανοί καθ όλη την διάρκεια του ταξιδιού σε μια ομηρική διαδρομή. Και, εκτός από τα παγκάκια φτιάχνουν και γέφυρες σμιλεύοντας τον χρόνο, τον χώρο, τον ήχο, το γνωστό το άγνωστο και την σιωπή
-Για τον Όμηρο λέγονται πολλά και το Ομηρικό ζήτημα ανοίγει μέτωπα και παράθυρα πολλά. Ο Όμηρος είναι τελικά ο ίδιος ο Οδυσσέας;
-Ο Όμηρος είναι ο Ερμής αφού είναι ο Λόγος που τον εκφωνεί, ο Εύμαιος που τον εκμαιεύει, η Αθηνά που τον φιλτράρει σοφά, ο Τηλέμαχος που τον τοξεύει από μακριά, ο Λαέρτης που τον σηκώνει για τον λαό ψηλά, η Πηνελόπη που τον ξετυλίγει συνδετικά, η Ελένη που τον φωτίζει λαμπάδα πολιορκητικά , ο Οδυσσέας που τον χειρίζεται αποτελεσματικά, ο Ζευς που τον ενώνει και τον διαιρεί, τον συνθέτει και τον αναλύει πολυμήτις σε ορέων κορυφές του νου ηγετικά. Η αρνητική του εξίσωση, η σκιά, είναι ο Πάρις που τον κλέβει, ο Έκτωρ που τον κλέφτη προστατεύει, ο Πρίαμος που εξαγοράζεται και τον χρησιμοποιεί για να να κλειστεί σε μια άνομη πόλη πλουτοκρατική, ο Αγαμέμνων σε ηγεμονική υπερβολή, οι μνηστήρες οι δούλοι υπερφίαλοι και καταχρηστικοί, ο Ίρος ο Θερσίτης γυρολόγοι ανόητοι και φθηνοί, ο Μελάνθιος η Μελανθώ σε γραμμή προδοτική. Ο Οδυσσέας είναι ένας άνθρωπος της γνώσης και η ανθρώπινη ζωή συνεχής πορεία μιας Ιλιάδος και μιας Οδύσσειας μαζί.
-Το θέατρο αντιγράφει την ζωή ή η ζωή το θέατρο; Ένα θεατρικό ερώτημα που το ευρύ κοινό απασχολεί.
-Η κλασσική τυπική απάντηση θα ήταν το ότι το θέατρο αντιγράφει την ζωή, όμως οι πολεμιστές αποφεύγουν τα στερεότυπα σχήματα και τις φράσεις κλισέ. Άλλωστε ο σύγχρονος σκηνοθέτης του Ανώνυμου Σαίξπηρ το τοποθετεί σε μία νέα εκδοχή . Ο Σαίξπηρ έγραφε θεατρικά έργα και η ζωή τα αντέγραφε αμέσως. Το ερώτημα είναι παλιό και ο Πλάτων απαντά με τρόπο υπερβατικό. Οι άνθρωποι και η ζωή αντιγράφουν αρχέτυπα από τον κόσμο των Ιδεών στο πεδίο της Ύλης. Ο Όμηρος περιέγραψε κατέγραψε αυτές τις αρχετυπικές Μονάδες στο Ομηρικό Θέατρο των μεγάλων παραστάσεων και η ανθρωπότητα τις αντιγράφει με σπουδή στου χρόνου την αντιστροφή.
-Τι σημαίνει αντιστροφή του χρόνου;
Σημαίνει ταξίδι στον χρόνο με όχημα την συνείδηση Είναι εφικτό εφ΄ όσον το σκάφος του νου δενδρίτες και νευρίτες είναι γερό.
-Η ανθρώπινη ζωή είναι μια Ιλιάδα και μια Οδύσσεια; ¨Όμως οι ανθρώπινες ζωές δεν μοιάζουν απελπιστικά, σχεδόν όλες ίδιες είναι;
-Μοιάζουν εκείνο όμως που διαφέρει , είναι τα αξιοσημείωτα γεγονότα και είναι ακριβώς αυτά που καθορίζουν τους σταθμούς σε μια βιογραφία και αυτοβιογραφία και κάνουν την διαφορά. Για να είναι "σταθμοί" και αξιοσημείωτα τα γεγονότα θα πρέπει με το Πνεύμα να έχουν συνδεθεί και με μια αψογοσύνης αληθινή επιλογή, διαφορετικά είναι αυτάρεσκες ιστορίες ενός μικρού βεληνεκούς « εγώ και εγώ» σε πόζες ασυμμάζευτης αυταρέσκειας.
-Το βιογραφικό που αναφέρεις στους σταθμούς σου είναι αληθινό ή απλώς ένα μυθιστόρημα ρομαντικό;
-Είναι αληθινό με κάποιο τόνο ποιητικό από τις δύο πλευρές στο αρσενικό και το θηλυκό. Όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν είναι συμπτωματικές αλλά πραγματικές. Τα ψέματα είναι για όσους νομίζουν πως είναι αθάνατοι, για τους θνητούς ανθρώπους η ΑΛΗΘΕΙΑ μόνο κάνει την ζωή του ζωντανή και πραγματική και γνέφει με το βλέμμα την πρόθεση του πολεμιστή.
-Λατρεύεις όμως τον σουρεαλισμό, είναι ολοφάνερο αυτό σε όλο το έργο;
-Ναι, όταν ορίζεται ρητώς, "ως έτσι" , και όχι όταν χρησιμοποιείται σαν άλλοθι και δικαιολογίες να καλύψει πράξεις με τρόπο ιταμό. Ο σουρεαλισμός δικαιολογείται σε μια θεατρική σκηνή, είναι αλληγορία μεταφορά και παρομοίωση όχι όμως και εκτός σκηνής στην πραγματική ζωή.
-Ποιος είσαι τελικά, τι είσαι;
-Αυτή είναι μια Δομιτιανή ερώτηση; Με ερωτά αινιγματικά
-Όχι, γιατί δεν θέλω να δώσεις μια Κελσιανή απάντηση. Απαντώ θαρρετά.
- Θα δώσω τότε μια Ομηρική ΘΕΣΗ απάντηση ΦΙ. ΕΙΜΑΙ το Όνειρο της Αστραίας, το ΤΟΞΟ και το ΒΕΛΟΣ της, απαντά ορμητικά.
Με ονειρεύτηκε ένα βράδυ απελπισμένη και με κράτησε σε μια θέση αντίληψης σταθεροποιημένη. Είδε τους άντρες γύρω της χωρίς καρδιά, να ξεμένουν να χάνονται χωρίς σκοπό και προορισμό , τις γυναίκες χωρίς μυαλό ,τα παιδιά χωρίς τους γονείς τους, το παλάτι του νου ρημαγμένο, την χώρα έρημη, την γη λεηλατημένη, τα ποτάμια τις θάλασσες τα δάση να ρυπαίνονται χωρίς σεβασμό στην Φύση και με έπλασε από γη νερό φωτιά και αέρα σε πρότυπο ηρωικό.
ΕΙΜΑΙ η ΔΥΝΑΜΗ , η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, Η ΑΦΟΒΙΑ , η ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑ, η ΣΑΙΤΙΑ. Έβαλε ατρόμητη ενδρομίς στα πόδια υποδήματα κυνηγετικά με κυνήγησε με έπιασε χωρίς να με πληγώσει , με χάιδεψε απαλά και μετά με άφησε ελεύθερο να τρέχω σαν ένα όμορφο ελάφι σε λιβάδια ομηρικά θαυμαστά.
Ο Μάικλ είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του σαν μωρό και οι τρεις μας κοιτάξαμε τον ΝΟΤΟ ατενίζοντας ένα ροδοδάκτυλο ξημέρωμα καλοκαιρινό.
Το δέντρο δίπλα μας της ΑΘΗΝΑΣ μας κοίταξε και αυτό σκεφτικό σιγοτραγουδώντας ένα νέο σύγχρονο τραγουδάκι από παλιό αρχέγονο σκοπό….
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Βάλε στην τσέπη σου ένα διφραγκάκι μικρό
Να σ΄ ακουλουθώ
Βάλε και μια φλόγα στην καρδιά σου
Να σε φωτίζει άστρο λαμπερό
Τα βράδια της μοναξιάς σου
Σε ταξίδι μακρινό
Πάρε και ένα κούτσουρο από την Παγγαία γη
Και ένα κοχύλι από την θάλασσα την Τηθύ
Όπου και πας με το πλοίο ΑΓΩΝΙΑ πάντα κάτι θα σε πληγώνει
σε μια αβάσταχτη νοσταλγία
Κλείσε στην ψυχή σου μια πατρίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αν η γνώση δημιουργεί προβλήματα,
η άγνοια αναμφίβολα δεν μπορεί να τα λύσει