Οι τρεις δέσμες της συνείδησης

και τα τρία αδέλφια της  γαλαξιακής κοσμοκρατορίας

Το αποτέλεσμα της Τιτανομαχίας ήταν η νίκη των Ολυμπίων και το μοίρασμα της εξουσίας.
Ο Ζευς πατήρ θεών και ανθρώπων, οργανικών όντων στον φωτισμένο Όλυμπο, ο Ποσειδών, άρχων των υδάτων και των ανόργανων  όντων και ο Πλούτων αόρατος Αϊδης των, βασιλιάς του κάτω κόσμου και των νεκρών.
Η Τιτανομαχία είναι ο μεγάλος πόλεμος  των στοιχείων που έγινε πριν την εμφάνιση του ανθρώπου με τις μεγάλες τεκτονικές αλλαγές, τις  μεγάλες ορογενέσεις, την  Ερκύνια την Καληδόνια, την Αλπική και τη δημιουργία και τον διαχωρισμό των ηπείρων.
Ο άνθρωπος με τη σημερινή του μορφή, ήταν απών. Και όταν λέμε σημερινή μορφή, εννοούμε δύο μάτια, δύο χέρια,  χωρίς ουρά, 23  ζεύγη χρωμοσωμάτων  και με καθορισμένο φύλο, ΧΧ και ΧΥ, τα φυλετικά. Κύρια ομάδα αίματος Ο. Οι υπόλοιπες τρεις, δημιουργήθηκαν μετά τη ηρωική εποχή.
Η εξέλιξη των ειδών, Κύκλωπες Εκατόγχειρες αμφίβια δεινόσαυροι ερπετά θηλαστικά homo erectus, Homo neanderthalensis μέσα από την κοσμική θάλασσα της αντίληψης και την αντιύλης, μέσω της Ποσειδώνιας Συνείδησης οδήγησε στο Homo sapiens  τον πολυμήτη Δία και την εποχή των ηρώων, όπως περιγράφεται αναλυτικά μέσα από τα Ομηρικά Έπη και την Ελληνική Μυθολογία.
Τα τρία  αδέλφια δεν είναι μόνο επίπεδα συνείδησης , αλλά είναι και επίπεδα, βαθμίδες γνώσης.
Ο Ζευς αντιπροσωπεύει την έννοη ανθρώπινη λογική τάξη, τη δικαιοσύνη και τον πολιτισμό. Είναι ο νους του ανθρώπου το μυαλό που ενώνεται με νέες ιδέες παρθένες και ωραίε και  γεννά θεϊκά όμορφα παιδιά. Είναι το Γνωστό, η δεξιά πλευρά.
Ο Ποσειδών είναι το Άγνωστο, το μυστήριο, το οποίο μπορεί να εξερευνηθεί προσεκτικά, να κατανοηθεί, η αριστερή πλευρά.
Ο Πλούτων είναι αυτό που δεν  μπορεί να γίνει γνωστό με την ανθρώπινη μορφή. Μόνο φευγαλέες ματιές μπορεί να ρίξει κανείς στην  άβυσσο, βιαστικές και πολύ, μα πάρα πολύ προσεκτικές.
Και η εξερεύνηση του Γνωστού και του Αγνώστου, είναι πολύ δύσκολη υπόθεση για ένα άνθρωπο, η Πλουτώνια δε, είναι αδύνατη.
Ο φόβος όμως του θανάτου, ο πόνος, η αγωνία του ανθρώπου  για το μεγάλο μυστήριο της ζωής  και της απουσίας   της, είναι η βασική αιτία που οδήγησαν στην δημιουργία όλων των θρησκειών των ταγμάτων των μυστικών, των στοών και μέσω αυτών οι εκάστοτε εξουσιαστές χειραγωγούν απομυζούν  και καλλιεργούν τα πλήθη για ίδιον όφελος και σκοπόν.
Το πρώτο οικοδόμημα γνώσης, ο Λαβύρινθος, εξερευνήθηκε από τον Θησέα. Δημιουργήθηκε από  τον Μίνωα σύντροφο του Διός και εκεί κλείστηκε ο καρπός, του έρωτα της Πασιφάης με τον Ταύρο του Ποσειδώνος, δηλ,  εισήχθησαν οι λεμουριακές πρακτικές και  θεοσοφίες  στην   τότε φιλοσοφία και πολιτισμό της εποχής. Ο Θησέας βγαίνει νικητής με την βοήθεια της Αριάδνης κόρης του Μίνωα.
Ο Θησέας όμως έχει προσπαθήσει να κλέψει και την Περσεφόνη για χάρη του φίλου του Πειρίθοου και έχει κατεβεί στον Άδη.Έχει απαγάγει και την Ωραία Ελένη με σκοπό να την νυμφευτεί. Αυτό σημαίνει πως ο Θησέας και οι Αθηναίοι φλέρταραν με την Γνώση που δεν μπορεί να γίνει Γνωστή και με το βασίλειο του  Πλούτωνος, πράγμα που  διαγράφεται  και στον θεοσοφιστή Πλάτωνα  με  απαρχή την ορφική θεοσοφία των νεκρομαντών.
Για να το κατανοήσουμε αυτό το σημείο καλά, ας σκεφτούμε ποιοι ήρωες ημίθεοι και θνητοί κατεβήκανε στον Άδη και γιατί.
Κατέβηκε ο πονηρός Σίσυφος, παλαιός  αρνητής του θανάτου. Ευτυχώς απέτυχε. Κατέβηκε ο Θησέας. Τον  σώζει ο Ηρακλής, ευτυχώς. Όχι όμως τον Πειρίθου, ( περί θεού). Κατέβηκε ο Ηρακλής, όχι για την αθανασία, αλλά για φέρει τον Κέρβερο, τα μυστήρια της σεξουαλικής ενέργειας στο φως και τον ξαναγύρισε πίσω, σοφός. Κατέβηκε ο Ορφέας από τρελό έρωτα και αυτός για την ψυχή Ευρυδίκη. Απέτυχε παταγωγώς.  Πήρε στο λαιμό του και τον Ιάσονα δυστυχώς και τον πάντρεψε με την Μήδεια. Τίποτα καλό δεν βγήκε από αυτόν τον γάμο.
Κατέβηκε ο Οδυσσέας, όχι για να γίνει αθάνατος, αλλά για να πάρει χρησμό να επιστρέψει στην Ιθάκη. Ο Οδυσσέας είναι ο μόνος θνητός που έχει μια υγιή σχέση με το μυστήριο του θανάτου και τον Πλούτωνα, όχι μόνο δεν ιδρύει σκοτεινές τελετές και τελετουργίες πλουτώνιες, αλλά αρνείται και την αθανασία που του τάζει η Καλυψώ. Μεγάλο ΟΧΙ για ένα θνητό. Ο Οδυσσέας αποδέχεται την θνητότητα του,  θέλει να γυρίσει στη πατρίδα του, στο σπίτι, στο παιδί του, στην γυναίκα του, τόσο όμορφο και απλό. Είναι ένας απλός άνθρωπος, αναλαμβάνοντας την ευθύνη της  ύπαρξης του και δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από αυτό, στον κόσμο της  ύλης.
Ο Οδυσσέας έχει μια καθαρότητα.  Είναι ένας άνθρωπος και αυτό τα λέει όλα.Πουθενά δεν θα τον δούμε να συμμετέχει σε σκοτεινές τελετές και τελετουργίες μυστικές, Πολεμά με το τόξο και  σπαθί του, ταξιδεύει εξερευνά  το Άγνωστο, κάνει λάθη σκέπτεται,  παίρνει μέρος σε αγώνες και στην Τροία και στους  Φαίακες,  αλλά  κρατά μια απόσταση ασφαλείας από τον μυστικισμό και τυφλώνει   τον λεμούριο αποκρυφισμό.
Ο αποκρυφισμός ανήκει στον Ποσειδώνα, όπως και το Άγνωστο. Η μαεστρία  ενός ανθρώπου της γνώσης είναι να το κατανοήσει χωρίς να βουλιάξει , να παγιδευτεί σε αυτό. Από την στιγμή που ένας άνθρωπος θα εμπλακεί με τον αποκρυφισμό,  τη θεοσοφία και την θρησκοληψία γίνεται έρμαιο του θυμικού και των μαζικών σκεπτομορφών, της λειψανολατρείας και θα ανασταίνει βρυκόλακες και δράκουλες, δούλος αυτών. Δεν υπάρχει τίποτα πιο νοσηρό θέαμα από αυτό και τόσο, τόσο αντινοικό.

Η εμπλοκή με τον αποκρυφισμό οδηγεί στον νοσηρό τελετουργικό από τον παλαιό σαμανισμό μέχρι και τον σύγχρονο θρησκευτικό. Όλα τα μυστήρια οι μυήσεις οι θρησκείες τα τάγματα και οι στοές έχουν σχέση με τον Πλούτωνα θεό. Όποιος τον κοιτάξει καίγεται ή τυφλώνεται  και υπάρχουν μυθολογικές αναφορές των ανθρώπων αυτών. Οι βίβλοι οι θιβετιανοί οι σημιτικοί οι ορφικοί και σμαραγδένιοι  πίνακες των φαραώ  έχουν κάψει πολλούς   φιλοαμέριμνους ατενιστές  στο λεπτό.
Ακόμη και ο Καποδίστριας, μέλος των μυστηρίων αυτών, κατάλαβε τον κίνδυνο και τις παρενέργειες αυτής της εμπλοκής  των θεών,με τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα και έδωσε εντολή να κλείσουν όλες οι στοές. Αυτές οι σκοτεινές,οι μαύρες, των μεγάλων διδάσκαλων με τους βαρύγδουπους τίτλους   και των ύπατων και τις  κακόγουστες ενδυμασίες. Όντως αποτελούν πρόβλημα και πληγή για την ανθρωπότητα με τόσο έρωτα για τα ζώα, τον θεό και της αθανασίας τους, τον καημό.
Ο άνθρωπος πρέπει να κρατήσει  μια απόσταση σωστή από  τα ζώα και από το πνεύμα και τον θεό και το άρμα του σωστά να οδηγεί, χωρίς να εμπλακεί σε καμιά  θεοσοφία χριστιανική ή αρχαιο ελληνική και καμιά θεοσοφία δυτική ή ανατολική. Τους νεκρούς μας τους τιμούμε, τους σεβόμαστε τους θυμόμαστε, αλλά δεν τους  "ανασταίνουμε",  ούτε προσδοκώμεν  την ανάσταση τους, σισύφειοι αρνητές του θανάτου να κουβαλάμε τη πέτρα μας,  ανοήτοι, εγωιστές και  αλαζόνες.
Να αναλάβει την ευθύνη της ύπαρξης του, να μη φοβάται τον θάνατον, να τον συμβουλεύεται και να μην ζητιανεύει την αθανασία.  Είναι αθάνατος μέσα από την αυτογνωσία του, την πορεία και την διαδρομή του γι αυτή.
Αυτό είναι το μεγαλείο του και  αυτό το εισιτήριο για την αθανασία του και την ελευθερία του.
Η αψογοσύνη  του και η αυτογνωσία του. 
Και.... πως ποτέ δεν καμώθηκε πως είναι κάτι παραπάνω από μια απλή φλόγα κεριού  
έμπροσθεν στο φως δις άστρων που τον κοιτάζουν και τα κοιτάζει όρθιος και αυτός.


 από το βιβλίο: Παλιά και Νέα Ατλαντίδα


Αστραία ©©