Γενεαλογίες Λόγων
ἀλλὰ καὶ ὥς μοι εἰπὲ τεὸν γένος, ὁππόθεν ἐσσί.
οὐ γὰρ ἀπὸ δρυός ἐσσι παλαιφάτου οὐδ᾿ ἀπὸ πέτρης.»
Ποιο είναι το γένος σου, γιατί δεν είσαι από δρυ και ούτε από πέτρα;
Ερωτά η Πηνελόπη τον Οδυσσέα και θέλει να μάθει για τη καταγωγή του στα Νίπτρα
τ 105, 160
Η λέξη ΓΕΝΕΣΙΣ, απαντάται μία φορά, άπαξ παρ΄ Ομήρω, στα Ομηρικά Έπη αυτούσια στα Ραψωδία Ξ 201 και μιλά για τον Ωκεανό και τη θάλασσα Τηθύ στην προσπάθεια της Ήρας να τους ενώσει πηγαίνοντας στη χώρα της γέννησης τους. Σημαίνει γένος ρίζα καταγωγή.
εἶμι γὰρ ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίης,
Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν
Ερωτά η Πηνελόπη τον Οδυσσέα και θέλει να μάθει για τη καταγωγή του στα Νίπτρα
τ 105, 160
Η λέξη ΓΕΝΕΣΙΣ, απαντάται μία φορά, άπαξ παρ΄ Ομήρω, στα Ομηρικά Έπη αυτούσια στα Ραψωδία Ξ 201 και μιλά για τον Ωκεανό και τη θάλασσα Τηθύ στην προσπάθεια της Ήρας να τους ενώσει πηγαίνοντας στη χώρα της γέννησης τους. Σημαίνει γένος ρίζα καταγωγή.
εἶμι γὰρ ὀψομένη πολυφόρβου πείρατα γαίης,
Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν καὶ μητέρα Τηθύν
Η λέξη Δημιουργός, απαντάται ως δημιοεργός ρ383, τ135 και σημαίνει έργο παρά τω δήμω, δημόσια έργα. Ήταν οι μάντεις, οι τέκτονες κτίστες, οι γιατροί, οι αοιδοί οι κήρυκες και οι πρηκτήρες έμποροι.
Ποια είναι η ομοιότητα και ποια η διαφορά;
Οπωσδήποτε κάτι "γίνεται" συμβαίνει, λαμβάνει χώρα και στις δύο περιπτώσεις.
Στη πρώτη περίπτωση έχουμε γέννηση από δύο και αντίθετα, όχι ίδια. Δύο ωάρια δεν μπορούν να γεννήσουν κάτι, ούτε δύο σπερματοζωάρια, όπως και δύο μπαταρίες ++ και -- στη σειρά δεν μπορούν να δώσουν ρεύμα. Στη γέννηση απαιτείται ένας χρόνος επώασης ή κυοφορίας σε σκοτεινό χώρο, που ποικίλει κατά περίπτωση και, κατόπιν η έξοδος στην ζωή. Στην ουσία έχουμε την διαδικασία της γέννησης που αρχίζει με την σύλληψη κατά την αμφιγονική αναπαραγωγή. Φυσικά έχουμε και την μονογονική αναπαρωγή, την αγενή καθώς δεν απαιτείται η ύπαρξη δύο φύλων, όπως συμβαίνει στα βακτήρια τους μύκητες τα φυτά και σπανιότερα στα ζώα. Στους ανθρώπους ποτέ. Ο άνδρας γονιμοποιεί και η γυναίκα κυοφορεί.
Η δημιουργία περιλαμβάνει μια σύνθεση ένωσης και ενοποίησης δύο ή περισσοτέρων όμοιων ή ανόμοιων στοιχείων της ύλης με διαφόρους συνδυασμούς. Όταν περιέχει το πνεύμα, την έμπνευση δηλαδή, είναι αληθινή δημιουργία, διαφορετικά είναι κατασκευή και γίνεται και με εντολή. Πχ κάποιος φτιάχνει ένα ιδιαίτερο τραπέζι που έχει φανταστεί ή οραματιστεί. Αυτό είναι δημιουργία. Κάποιος απλώς παραγγέλλει ένα τραπέζι από μια πολυεθνική πια, που έχει κατασκευαστεί με εντολή.
Το ρήμα τεύχω σημαίνει κατασκευάζω φτιάχνω παράγω.
Στον Ησίοδο, η Γαία αφού ποιεί το γένος του γκρίζου αδάμαντος μετά φτιάχνει, τεύχει το δρέπανον για να σώσει τα παιδιά της από ένα εξουσιαστή Ουρανό. Έχουμε ποίηση γένος και μετά κατασκευή.
αἶψα δὲ ποιήσασα γένος πολιοῦ ἀδάμαντος
τεῦξε μέγα δρέπανον καὶ ἐπέφραδε παισὶ φίλοισιν·
Προηγείται η γέννηση, της δημιουργίας και φυσικά της κατασκευής. Πρέπει να γεννηθούν τα δένδρα και μετά να φτιάξεις το ξύλινο τραπέζι από αυτά.
Η δημιουργία δεν είναι "γέννηση", είναι όμως σύλληψη πνευματική, από "τα πνεύματα" που έχουν γεννηθεί, εξ ου και τα πνευματικά δικαιώματα της πατρότητος ή της μητρότητος και απαιτεί ένα έργο. Το έργο είναι δύναμη επί την μετατόπιση της αντίληψης. Όσο πιο μεγάλη η μετατόπιση και η προσωπική δύναμη του δημιουργού, τόσο πιο μεγάλο το ΕΡΓΟ. Φυσικά το πνεύμα προηγείται και των πατεράδων, και των μητέρων και των υιών και των θυγατέρων και δεν εκπορεύεται από κανένα.
Συνοδεύεται απλώς, συνοδεύει τον δημιουργό και τη δημιουργία του.
Επίσης εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και το ρήμα ΠΟΙΩ. Ποιώ σημαίνει φτιάχνω ποιήματα, κάτι από τα ήδη υπάρχοντα, κάνω κάτι, ή παραποιώ, τακτοποιώ πραγματοποιώ, δραματοποιώ, τροποποιώ κλπ. Η ποίηση, που ο Χέγγελ θεωρούσε ανώτερο είδος τέχνης, είναι η τακτοποίηση των λέξεων και των εννοιών με ιδιαίτερο τρόπο μουσικό μαγικό υπερβατικό. Η πεζογραφία δεν είναι ποίηση, είναι όμως λογοτεχνία, όπως και η ποίηση. Η ποίηση έχει μια μελωδία μουσική γι αυτό και μελοποιείται, ενώ το μυθιστόρημα δραματοποιείται.
Η τέχνη είναι τεχνική, γνώσεις και γνώση, εξ ου και τέκτων, τέκτονες τεκτονισμός που στις μέρες μας έχει πάψει να ανθεί. Άνθισε παλιά ειδικά την Εποχή του Ταύρου και του Λαβύρινθου. Την Εποχή των Ιχθύων ο υιός του τέκτονος (Ματθ. 13,55) και τέκτων (Μαρκ. 6,3), και ο ίδιος, αν και μαραγκός, ανήλθε στην εξουσία μαζί με τη Καλυψώ Εκκλησία μετά του αυταρχικού Πατρός.
Ο Ησίοδος αρχίζει τη Θεογονία με την γέννηση του Χάους, της Γαίας και του Έρωτος, αυτογέννητες μορφές των τριών γενών, ουδετέρου θηλυκού και αρσενικού, λογική και απαραίτητη συνθήκη για τη ροή της κινητικής ενέργειας και συνεχίζει με γεννήσεις και κυοφορίες ποικιλόμορφων στοιχείων και στοιχειακών.
Ο λόγος του Ησιόδου είναι περιγραφικός και εμπνευσμένος φυσικά, αφού επικαλείται τις Μούσες, την έμπνευση. Μας λέει, μας περιγράφει τη γέννηση και την εξέλιξη του σύμπαντος των όντων και των μορφών του. Είναι όμως ένας λόγος αποστασιοποιημένος, νηφάλιος και αρκετά αντικειμενικός. Για αυτό και είναι καθαρός. Μιλά ο Ησίοδος, όχι ο θεός, με την βοήθεια των Μουσών και μας εξηγεί τι συνέβη κάποτε στην αρχή του χρόνου και πως. Το Χάος απρόσωπο και ουδετέρου γένους Πνεύμα με τη άμορφη θηλυκού γένους Γαία σφαιρική και καμπύλη, και καταλύτη τον μέγα θεό Έρωτα Λόγο, αρσενικό που ερωτά και λέει με λόγο ευθύ για το πως και το γιατί.
Βλέπουμε εδώ το Έρωτα πανίσχυρο και πρώτο θεό, τον Λόγο του και κυρίως τη Λογική. Το σύμπαν αρχίζει με μια επιθυμία βαθιά ερωτική και πετά με τα φτερά του Έρωτος πάνω από μια άβυσσο που χάσκει κάτωθεν και καραδοκεί.
Τι είναι λόγος;
Ο λόγος είναι ήχος , είναι σκέψη, απαιτεί τη λογική, διαφορετικά δεν είναι λόγος, είναι ασυναρτησία. Ο λόγος είναι λογική που σε κίνηση σε δονεί, σε ερώτηση και απάντηση και ερωτική συναπάντηση. Και τα ελάχιστα λόγια, γραπτά η προφορικά, προδίδουν τα μύχια όχι μόνο της καρδιάς, αλλά και το επίπεδο, την μόρφωση το εύρος της γνώσης και τα όρια της σκέψης του ομιλητή και του συγγραφέως. Τα γραπτά είναι οι αποτυπωμένες σκέψεις πάνω σε πάπυρο ή χαρτί ή σε ένα υπολογιστή. Για να μιλήσεις πρέπει να μπορείς να σκεφτείς, για αυτό τα ζώα δεν μιλούν, δεν μπορούν να σκεφτούν παρ όλο που έχουν συναισθήματα, αλλά όχι λογική και λόγο.
Τα θεοσοφικά βυβλικά κείμενα, εκ της Βύβλου της Τύρου, γραμμένα πριν 3300;;;; περίπου χρόνια υποτίθεται από ένα Εβραίο θρησκευτικό και στρατιωτικό ηγέτη, ο οποίος ανησυχούσε για την βραδυγλωσσία του και πως θα μιλήσει, ξεκινούν με έντονο συναίσθημα ποσειδώνιο και μπόλικο αυταρχισμό. Ως γνωστόν βέβαια η θεοσοφία δεν φημίζεται για τη δημοκρατία της, αφού είναι δόγμα του θεού. Αναγκάστηκε με βαριά καρδιά να τη ανεχτεί πριν 200 περίπου χρόνια και να την μοιραστεί με τη μασονία. Το Βατικανό, το Μπρουνέι και η Σαουδική Αραβία είναι τα μοναδικά κράτη που ακόμη και σήμερα δεν έχουν έστω και τυπική κατ ΄επίφαση δημοκρατία και οι "δημοκράτες" του ψεύτικου πλαστού λόγου, που συνήθως σχίζουν τα ιμάτια τους για το δημοκρατικό πολίτευμα ποιούν την νήσσα περί τούτου, τις διακρίσεις των φύλων και τον αντιφεμινιστικό παπισμό. Πάπισσα ήταν μόνο μία, η Ιωάννα.
Το βιβλίο αυτό, το παλαιό λέγεται Εν Αρχή, γνωστό, ως και ως Γένεσις. Μεταφράστηκε πριν 2300 περίπου χρόνια από τους 72, από τα Εβραϊκά που δεν είχαν φωνήεντα στην Ελληνική με φωνήεντα, προετοιμάζοντας την Ποσειδώνια των Ιχθύων, Εποχή. Να σημειωθεί πως απαγορευόταν να ειπωθεί το όνομα του θεού και είναι γνωστόν ως τετραγράμματον με 4 σύμφωνα.
Λέει μεταφρασμένο στην Ελληνική με όλα τα ονόματα εξελληνισμένα, γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε τι έλεγε μόνο με σύμφωνα στα Εβραϊκά:
Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν
Γεν. 1,2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος
Γεν. 1,3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς.
Εν αρχή ποίησε ο θεός τη γη και τον ουρανό, ενώ το πνεύμα περιφέρεται στην άβυσσο, στο ύδωρ
( πως βρέθηκε;;;; δεν το εξηγεί) και στο χάος και κατόπιν δίνει εντολή χωρίς λογική, να γίνουν τα υπόλοιπα, με πρώτο το φως, την πρώτη ημέρα. Τη δεύτερη φτιάχνει τον Ουρανό στερέωμα και την τρίτη τον πλανήτη Γη με χόρτα και φυτά. Κατόπιν φτιάχνει τον Ήλιο και την Σελήνη να την φωτίζουν τη τέταρτη ημέρα ( οι επιστήμονες εδώ ας το ξαναδούνε το θέμα στα ιησουίτικα πανεπιστήμια που διδάσκουν μαζί με τους θεολόγους μήπως κάνουν λάθος, πρώτα η Γη και μετά ο Ήλιος που προφανώς περιστρέφεται γύρω από τη Γη). Κατόπιν τα ύδατα γεννούν τα ψάρια, τα κήτη και πετεινά πτερωτά, την πέμπτη ημέρα. Την έκτη ημέρα η γη γεννά τα ζώα τα κτήνη και ο θεός λέει σε α΄ πληθυντικό:
Ας ποιήσουμε άνθρωπο (ίσο;;;) κατ εικόνα και ομοίωση ημών( α΄πληθυντικό και πάλι, πολυθεισμός). Φτιάχνει λοιπόν τον άνθρωπο από χώμα , δεν τον γεννά, αλλά του φυσά πνοή ζωής και τον βάζει να ζει ανατολικά στην Εδέμ που ρέει ο Τίγρις ανατολικά της Ασσυρίας, όχι στον ουρανό, να σημειωθεί αυτό. Τον ονομάζει Αδάμ και του απαγορεύει να φάει καρπό από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού που, ο ίδιος φύτεψε, δηλ τα σχολεία απαγορεύονται σε αυτό τον κήπο, όχι που θα επιτρεπόταν. Τέτοια θεϊκά παραδείγματα παιδείας. Κλωνοποιεί από την πλευρά του, αφού τον κοιμίσει πρώτα, μια γυναίκα που λέγεται ανδρίς γιατί προήλθε εκ του ανδρός. Ο φρονιμότατος όμως όφις πείθει την ανδρίδα να φάει αυτόν το καρπό και η ανδρίς μοιράζεται αυτή την γνώση με τον άνδρα της συντροφικά και πολύ λογικά. Ο θεός έξαλλος, αν και μειοψηφία ( 2 προς 1) στη παραδεισένια "δημοκρατία" της ισότητος της Εδέμ, τους διώχνει με βαριές κατάρες και κλωτσιές, πρόσφυγες στις υπόλοιπες περιοχές της Γαίας. Προφανώς δεν είχε εφευρεθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να τον σταματήσει και να υπενθυμίσει στους πρόσφυγες τα δικαιώματά τους και την ισότητα φύλων ανθρώπων και θεών. Το κυριότερο είναι ότι κλείνει τα σύνορα του παραδείσου με τα Χερουβείμ με το απλό και μόνο παράπτωμα της γνώσης. Η ΕΕ και ο ΟΗΕ τι έχουν να πουν για το θεϊκό παράδειγμα αυτό;;;;;
Στην συνέχεια ο Αδάμ και η Εύα γεννούν δύο παιδιά, τα οποία αν και καθ΄ομοίωση του θεού δεν είναι πολύ αγαπημένα και σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Ο Κάιν διαπραγματεύεται το μέλλον του με τον θεό, ο οποίος του υπόσχεται να μην τον φονεύσει κανείς, (θα τιμωρηθεί επταπλασίως διαφορετικά, σε θαυμάσιο σωφρονιστικό σύστημα) αλλά θα είναι πλανήτης και φυγάς και θα κατοικεί στη στη γη της Νωδ, διωγμένος επίσης και αυτός. Με άλλη γυναίκα από τη γύρω περιοχή (που βρέθηκε άραγε εκτός δημιουργίας;) γεννά τον Ενώχ σε έλλειμμα λογικοφανείας.
Ο Αδάμ 130 χρονών, κατ΄ εικόνα αυτού γέννησε επίσης τον Σηθ, τον γνωστό αυτοκρατόρα της γνωστής αυτοκρατορίας. Από το γένος αυτό προήλθε και ο Ιωσήφ, ο επίσης γνωστός "πατέρας" του Εμμανουήλ, για του οποίου τη γενεολογία δεν συμφωνούν άπαντες οι βιογράφοι του. Ο Αδάμ πεθαίνει 930 χρονών και δεν γνωρίζουμε που πάει. Επιστρέφει στην Εδέμ, η οποία βρίσκεται επί της Γης;;;Ούτε ποια είναι η μονάδα μέτρησης του χρόνου (930 ήταν εν ζωή) και της ημέρας, ( γύρω από τον Ήλιο;)
Επίσης να τονισθεί, πως ο θεός μετανιώνει που δημιούργησε τον άνθρωπο και αποφασίζει να τον καταστρέψει με κατακλυσμό. Την τελευταία στιγμή μετανιώνει και για αυτό και σώζεται ο Νώε. Ποιος λέει πως ο θεός δεν κάνει λάθη; Και κάνει και, μετανιώνει για αυτά.
Τα θεοσοφικά κείμενα παίρνοντας εργολαβία τον "θεό" από τον δήμο, είναι γεμάτα από αυτά, στη προσπάθεια τους να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να ονομάζουν "το κρέας ψάρι" καταστρέφοντας το μυαλό του ανθρώπου με μεγάλες αντιφάσεις του ΑΝΤΙΦΑΤΗ βασιλιά των Λαιστρυγόνων και σχίζοντας το στα δύο με τον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη.
Ο θεοσοφικός λόγος εδώ είναι απόρροια του Ερμή του Τρισμέγιστου Αιγυπτιακού θεού χωρίς την μειλιχιότητα των ερμητικών κειμένων και οι ρίζες του βρίσκονται βαθιά στην αρχαία Λεμουρία.
Ο θεός εδώ, αρσενικός αυταρχικός και απολυταρχικός ποιεί χωρίς έρωτα χωρίς αγάπη, τη γη και τον ουρανό και το πνεύμα περιφέρεται κάπου στο σκοτάδι. Δεν γεννά κάτι, δεν μπορεί άλλωστε έτσι όπως ξεκινά. Απλώς διατάζει να γίνει να κατασκευαστεί κάτι και κτίζει τον κόσμο. Είναι απλός κτίστης τέκτων δηλαδή, εξ ου η συμπάθεια των τεκτόνων θεοσοφιστών( δεν το κρύβουν άλλωστε) στα κείμενα αυτά που είναι αντιφατικά και ασυνάρτητα, αλλά χρήσιμα στη εξουσία με την οποία συμπορεύονται. Θα "γεννήσει" αργότερα τον υιόν, από το γένος του τέκτονος, χωρίς έρωτα , χωρίς να είναι ερωτευμένος, δια μέσου του κρίνου, τον αρσενικό γιό, το οποίον θα θυσιάσει από "αγάπη". Η δε μητέρα κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί μοιχαλίς. Τόσο παράλογος θεός από φόβο για την εξουσία, όπως ο Κρόνος και ο Ουρανός στη Ησίοδο Θεογονία.
Ένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί ύστερα από όλα αυτά:
Πόσο θεόπνευστος είναι αυτός ο λόγος;
Που είναι η Αγάπη;
Που είναι ο Έρωτας;
Που είναι ο λογικός θεϊκός λόγος;
Τι κόσμο έφτιαξε αυτός ο λόγος;
Ποιος μιλά και μας λέει τι είπε ο θεός και σε ποια γλώσσα;
Ποια είναι τα διαπιστευτήρια του;
Σιωπή ιχθύος η απάντηση.
Τα ψάρια δεν μιλούν και δεν φυσικά δεν σκέπτονται καθώς στη ποσειδώνια θάλασσα κολυμπούν.
Ευτυχώς για αυτά δεν επιτελούν το έγκλημα της Σκέψης στα γαλάζια ποσειδώνια νερά.
Ξαναερωτά λοιπόν ο Έρως με λόγο ευθύβολης βολής;
Ποιος είναι αυτός που μιλά και τι λέει και γιατί το λέει, από που εκπορεύεται αυτό το ΛΕΓΕΙΝ και το κυριότερο τι κερδίζει από αυτό που λέει;
Όλες οι απαντήσεις ΝΟΗΜΟΝΩΝ ανθρώπων που σκέπτονται δεκτές.
Έχει σημασία όχι μόνο, το ποιος, το πως, το τι, αλλά "το γιατί" κάνει κάποιος κάτι, έργο, ποίηση, δημιουργία, αρχικτεκτονική, γράφει ή ομιλεί.
Αυτό το ΓΙΑΤΙ είθισται, μόνο νοήμονες ανθρώπους πάντα να απασχολεί, στη μοναξιά των Έλλογων Όντων.
Ομηρικές Ερμηνείες
Αστραία ©©
( πως βρέθηκε;;;; δεν το εξηγεί) και στο χάος και κατόπιν δίνει εντολή χωρίς λογική, να γίνουν τα υπόλοιπα, με πρώτο το φως, την πρώτη ημέρα. Τη δεύτερη φτιάχνει τον Ουρανό στερέωμα και την τρίτη τον πλανήτη Γη με χόρτα και φυτά. Κατόπιν φτιάχνει τον Ήλιο και την Σελήνη να την φωτίζουν τη τέταρτη ημέρα ( οι επιστήμονες εδώ ας το ξαναδούνε το θέμα στα ιησουίτικα πανεπιστήμια που διδάσκουν μαζί με τους θεολόγους μήπως κάνουν λάθος, πρώτα η Γη και μετά ο Ήλιος που προφανώς περιστρέφεται γύρω από τη Γη). Κατόπιν τα ύδατα γεννούν τα ψάρια, τα κήτη και πετεινά πτερωτά, την πέμπτη ημέρα. Την έκτη ημέρα η γη γεννά τα ζώα τα κτήνη και ο θεός λέει σε α΄ πληθυντικό:
Ας ποιήσουμε άνθρωπο (ίσο;;;) κατ εικόνα και ομοίωση ημών( α΄πληθυντικό και πάλι, πολυθεισμός). Φτιάχνει λοιπόν τον άνθρωπο από χώμα , δεν τον γεννά, αλλά του φυσά πνοή ζωής και τον βάζει να ζει ανατολικά στην Εδέμ που ρέει ο Τίγρις ανατολικά της Ασσυρίας, όχι στον ουρανό, να σημειωθεί αυτό. Τον ονομάζει Αδάμ και του απαγορεύει να φάει καρπό από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού που, ο ίδιος φύτεψε, δηλ τα σχολεία απαγορεύονται σε αυτό τον κήπο, όχι που θα επιτρεπόταν. Τέτοια θεϊκά παραδείγματα παιδείας. Κλωνοποιεί από την πλευρά του, αφού τον κοιμίσει πρώτα, μια γυναίκα που λέγεται ανδρίς γιατί προήλθε εκ του ανδρός. Ο φρονιμότατος όμως όφις πείθει την ανδρίδα να φάει αυτόν το καρπό και η ανδρίς μοιράζεται αυτή την γνώση με τον άνδρα της συντροφικά και πολύ λογικά. Ο θεός έξαλλος, αν και μειοψηφία ( 2 προς 1) στη παραδεισένια "δημοκρατία" της ισότητος της Εδέμ, τους διώχνει με βαριές κατάρες και κλωτσιές, πρόσφυγες στις υπόλοιπες περιοχές της Γαίας. Προφανώς δεν είχε εφευρεθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να τον σταματήσει και να υπενθυμίσει στους πρόσφυγες τα δικαιώματά τους και την ισότητα φύλων ανθρώπων και θεών. Το κυριότερο είναι ότι κλείνει τα σύνορα του παραδείσου με τα Χερουβείμ με το απλό και μόνο παράπτωμα της γνώσης. Η ΕΕ και ο ΟΗΕ τι έχουν να πουν για το θεϊκό παράδειγμα αυτό;;;;;
Στην συνέχεια ο Αδάμ και η Εύα γεννούν δύο παιδιά, τα οποία αν και καθ΄ομοίωση του θεού δεν είναι πολύ αγαπημένα και σκοτώνει ο ένας τον άλλον. Ο Κάιν διαπραγματεύεται το μέλλον του με τον θεό, ο οποίος του υπόσχεται να μην τον φονεύσει κανείς, (θα τιμωρηθεί επταπλασίως διαφορετικά, σε θαυμάσιο σωφρονιστικό σύστημα) αλλά θα είναι πλανήτης και φυγάς και θα κατοικεί στη στη γη της Νωδ, διωγμένος επίσης και αυτός. Με άλλη γυναίκα από τη γύρω περιοχή (που βρέθηκε άραγε εκτός δημιουργίας;) γεννά τον Ενώχ σε έλλειμμα λογικοφανείας.
Ο Αδάμ 130 χρονών, κατ΄ εικόνα αυτού γέννησε επίσης τον Σηθ, τον γνωστό αυτοκρατόρα της γνωστής αυτοκρατορίας. Από το γένος αυτό προήλθε και ο Ιωσήφ, ο επίσης γνωστός "πατέρας" του Εμμανουήλ, για του οποίου τη γενεολογία δεν συμφωνούν άπαντες οι βιογράφοι του. Ο Αδάμ πεθαίνει 930 χρονών και δεν γνωρίζουμε που πάει. Επιστρέφει στην Εδέμ, η οποία βρίσκεται επί της Γης;;;Ούτε ποια είναι η μονάδα μέτρησης του χρόνου (930 ήταν εν ζωή) και της ημέρας, ( γύρω από τον Ήλιο;)
Επίσης να τονισθεί, πως ο θεός μετανιώνει που δημιούργησε τον άνθρωπο και αποφασίζει να τον καταστρέψει με κατακλυσμό. Την τελευταία στιγμή μετανιώνει και για αυτό και σώζεται ο Νώε. Ποιος λέει πως ο θεός δεν κάνει λάθη; Και κάνει και, μετανιώνει για αυτά.
Τα θεοσοφικά κείμενα παίρνοντας εργολαβία τον "θεό" από τον δήμο, είναι γεμάτα από αυτά, στη προσπάθεια τους να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να ονομάζουν "το κρέας ψάρι" καταστρέφοντας το μυαλό του ανθρώπου με μεγάλες αντιφάσεις του ΑΝΤΙΦΑΤΗ βασιλιά των Λαιστρυγόνων και σχίζοντας το στα δύο με τον Σίνη τον Πιτυοκάμπτη.
Ο θεοσοφικός λόγος εδώ είναι απόρροια του Ερμή του Τρισμέγιστου Αιγυπτιακού θεού χωρίς την μειλιχιότητα των ερμητικών κειμένων και οι ρίζες του βρίσκονται βαθιά στην αρχαία Λεμουρία.
Ο θεός εδώ, αρσενικός αυταρχικός και απολυταρχικός ποιεί χωρίς έρωτα χωρίς αγάπη, τη γη και τον ουρανό και το πνεύμα περιφέρεται κάπου στο σκοτάδι. Δεν γεννά κάτι, δεν μπορεί άλλωστε έτσι όπως ξεκινά. Απλώς διατάζει να γίνει να κατασκευαστεί κάτι και κτίζει τον κόσμο. Είναι απλός κτίστης τέκτων δηλαδή, εξ ου η συμπάθεια των τεκτόνων θεοσοφιστών( δεν το κρύβουν άλλωστε) στα κείμενα αυτά που είναι αντιφατικά και ασυνάρτητα, αλλά χρήσιμα στη εξουσία με την οποία συμπορεύονται. Θα "γεννήσει" αργότερα τον υιόν, από το γένος του τέκτονος, χωρίς έρωτα , χωρίς να είναι ερωτευμένος, δια μέσου του κρίνου, τον αρσενικό γιό, το οποίον θα θυσιάσει από "αγάπη". Η δε μητέρα κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί μοιχαλίς. Τόσο παράλογος θεός από φόβο για την εξουσία, όπως ο Κρόνος και ο Ουρανός στη Ησίοδο Θεογονία.
Ένας νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί ύστερα από όλα αυτά:
Πόσο θεόπνευστος είναι αυτός ο λόγος;
Που είναι η Αγάπη;
Που είναι ο Έρωτας;
Που είναι ο λογικός θεϊκός λόγος;
Τι κόσμο έφτιαξε αυτός ο λόγος;
Ποιος μιλά και μας λέει τι είπε ο θεός και σε ποια γλώσσα;
Ποια είναι τα διαπιστευτήρια του;
Σιωπή ιχθύος η απάντηση.
Τα ψάρια δεν μιλούν και δεν φυσικά δεν σκέπτονται καθώς στη ποσειδώνια θάλασσα κολυμπούν.
Ευτυχώς για αυτά δεν επιτελούν το έγκλημα της Σκέψης στα γαλάζια ποσειδώνια νερά.
Ξαναερωτά λοιπόν ο Έρως με λόγο ευθύβολης βολής;
Ποιος είναι αυτός που μιλά και τι λέει και γιατί το λέει, από που εκπορεύεται αυτό το ΛΕΓΕΙΝ και το κυριότερο τι κερδίζει από αυτό που λέει;
Όλες οι απαντήσεις ΝΟΗΜΟΝΩΝ ανθρώπων που σκέπτονται δεκτές.
Έχει σημασία όχι μόνο, το ποιος, το πως, το τι, αλλά "το γιατί" κάνει κάποιος κάτι, έργο, ποίηση, δημιουργία, αρχικτεκτονική, γράφει ή ομιλεί.
Αυτό το ΓΙΑΤΙ είθισται, μόνο νοήμονες ανθρώπους πάντα να απασχολεί, στη μοναξιά των Έλλογων Όντων.
Ομηρικές Ερμηνείες
Αστραία ©©
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αν η γνώση δημιουργεί προβλήματα,
η άγνοια αναμφίβολα δεν μπορεί να τα λύσει