Περί Έθνους

Ομηρικά Έθνη και Ελεύθερες Πατρίδες

Η πατρίδα της Χρυσηίδος Α
 τὴν δ’ ἐγὼ οὐ λύσω· πρίν μιν καὶ γῆρας ἔπεισιν
ἡμετέρῳ ἐνὶ οἴκῳ ἐν Ἄργεϊ, τηλόθι πάτρης, 30
ἱστὸν ἐποιχομένην καὶ ἐμὸν λέχος ἀντιόωσαν·

 Η πατρίδα του Έκτορος Μ 243
 εἷς οἰωνὸς ἄριστος ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης.

 Πατρίδα ανδρών Ω
ὡς δ' ὅτ' ἂν ἄνδρ' ἄτη πυκινὴ λάβῃ, ὅς τ' ἐνὶ πάτρῃ 480
φῶτα κατακτείνας ἄλλων ἐξίκετο δῆμον
ἀνδρὸς ἐς ἀφνειοῦ, θάμβος δ' ἔχει εἰσορόωντας,
ὣς Ἀχιλεὺς θάμβησεν ἰδὼν Πρίαμον θεοειδέα·

Η πατρίδα του Οδυσσέα, λέει η Ευρύκλεια στον Τηλέμαχο β
 "τίπτε δέ τοι, φίλε τέκνον, ἐνὶ φρεσὶ τοῦτο νόημα
ἔπλετο; πῇ δ' ἐθέλεις ἰέναι πολλὴν ἐπὶ γαῖαν
μοῦνος ἐὼν ἀγαπητός; ὁ δ' ὤλετο τηλόθι πάτρης 365
διογενὴς Ὀδυσεὺς ἀλλογνώτῳ ἐνὶ δήμῳ.

Η πατρίδα του άνακτος λέει ο Εύμαιος και ο Άργος ξεψυχά αναγνωρίζοντας τον, ρ
 νῦν δ' ἔχεται κακότητι, ἄναξ δέ οἱ ἄλλοθι πάτρης
ὤλετο, τὸν δὲ γυναῖκες ἀκηδέες οὐ κομέουσι.
δμῶες δ', εὖτ' ἂν μηκέτ' ἐπικρατέωσιν ἄνακτες,        320

 Η πατρίδα, η καταγωγή και η  γενιά του Ποσειδώνος και  του πολυμητιδος Διός Ν  350
Ἀργείους δὲ Ποσειδάων ὀρόθυνε μετελθὼν
λάθρῃ ὑπεξαναδὺς πολιῆς ἁλός· ἤχθετο γάρ ῥα
Τρωσὶν δαμναμένους, Διὶ δὲ κρατερῶς ἐνεμέσσα.
ἦ μὰν ἀμφοτέροισιν ὁμὸν γένος ἠδ' ἴα πάτρη,
ἀλλὰ Ζεὺς πρότερος γεγόνει καὶ πλείονα ᾔδη.

Η πατρίδα του Αγαμεμνόνος στο λόγο του προς τους Έλληνες Αχαιούς, κρατών το σκήπτρο που έφτιαξε ο Ήφαιστος Β
 φεύγωμεν σὺν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν· 140
οὐ γὰρ ἔτι Τροίην αἱρήσομεν εὐρυάγυιαν.

Η πατρίδα των  Δαναών καταφθάνων ο Πάτροκλος και τον  πληγωμένο Εύρυπλο  θωρών,Λ817
ἆ δειλοὶ Δαναῶν ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες
ὣς ἄρ' ἐμέλλετε τῆλε φίλων καὶ πατρίδος αἴης
ἄσειν ἐν Τροίῃ ταχέας κύνας ἀργέτι δημῷ.

Η πατρίδα του Μέδοντος  Ο 330
τὸν δὲ Μενεσθῆος μεγαθύμου πιστὸν ἑταῖρον·
Αἰνείας δὲ Μέδοντα καὶ Ἴασον ἐξενάριξεν.
ἤτοι ὃ μὲν νόθος υἱὸς Ὀϊλῆος θείοιο
ἔσκε Μέδων Αἴαντος ἀδελφεός· αὐτὰρ ἔναιεν
ἐν Φυλάκῃ γαίης ἄπο πατρίδος ἄνδρα κατακτὰς
γνωτὸν μητρυιῆς Ἐριώπιδος, ἣν ἔχ' Ὀϊλεύς·

Η πατρίδα του Πριάμου Ω
 σὺ δὲ τῶνδ' ἀπόναιο, καὶ ἔλθοις
σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν, ἐπεί με πρῶτον ἔασας
αὐτόν τε ζώειν καὶ ὁρᾶν φάος ἠελίοιο.

Τὸν δ' ἄρ' ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πόδας ὠκὺς Ἀχιλλεύς·
μηκέτι νῦν μ' ἐρέθιζε γέρον· νοέω δὲ καὶ αὐτὸς 560

  Η πατρίδα της Αθηνάς στον λόγο της προς τον Τηλέμαχο, α

 νοστήσας δὴ ἔπειτα φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν        290

Η πατρίδα της Ναυσικάς ορώσα  τον Οδυσσέα θ
 θαύμαζεν δ' Ὀδυσῆα ἐν ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶσα
καί μιν φωνήσασ' ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·        460

"χαῖρε, ξεῖν', ἵνα καί ποτ' ἐὼν ἐν πατρίδι γαίῃ
μνήσῃ ἐμεῖ', ὅτι μοι πρώτῃ ζωάγρι' ὀφέλλεις."

Η πατρίδα της Πηνελόπης αναγνωρίζοντας τον Οδυσσέα  ψ
 τὸν δ' αὖτε προσέειπε περίφρων Πηνελόπεια·
"εὐνὴ μὲν δὴ σοί γε τότ' ἔσσεται, ὁππότε θυμῷ
σῷ ἐθέλῃς, ἐπεὶ ἄρ σε θεοὶ ποίησαν ἱκέσθαι
οἶκον ἐϋκτίμενον καὶ σὴν ἐς πατρίδα γαῖαν·        260

 Η πατρίδα του Πανδάρου συνομιλών με τον Αινεία, Ε 210
ἡγεόμην Τρώεσσι φέρων χάριν Ἕκτορι δίῳ.
εἰ δέ κε νοστήσω καὶ ἐσόψομαι ὀφθαλμοῖσι
πατρίδ’ ἐμὴν ἄλοχόν τε καὶ ὑψερεφὲς μέγα δῶμα,
αὐτίκ’ ἔπειτ’ ἀπ’ ἐμεῖο κάρη τάμοι ἀλλότριος φὼς
εἰ μὴ ἐγὼ τάδε τόξα φαεινῷ ἐν πυρὶ θείην
χερσὶ διακλάσσας· ἀνεμώλια γάρ μοι ὀπηδεῖ.

Η πατρίδα των Αργείων Μ
 Ἀργεῖοι δ' ἐν νηυσὶ φίλην ἐς πατρίδ' ἔβησαν,
δὴ τότε μητιόωντο Ποσειδάων καὶ Ἀπόλλων
τεῖχος ἀμαλδῦναι ποταμῶν μένος εἰσαγαγόντες.
ὅσσοι ἀπ' Ἰδαίων ὀρέων ἅλα δὲ προρέουσι,
Ῥῆσός θ' Ἑπτάπορός τε Κάρησός τε Ῥοδίος τε 20

  Ο Αγαμέμνων φθάνει στην πατρίδα του, δ

 ἀλλ' ὅτε δὴ καὶ κεῖθεν ἐφαίνετο νόστος ἀπήμων,
ἂψ δὲ θεοὶ οὖρον στρέψαν, καὶ οἴκαδ' ἵκοντο,        520
ἦ τοι ὁ μὲν χαίρων ἐπεβήσετο πατρίδος αἴης,
 

 Η πατρίδα του Εύμαιου, ο

 τὸν δ' ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·        380
"ὢ πόποι, ὡς ἄρα τυτθὸς ἐών, Εὔμαιε συβῶτα,
πολλὸν ἀπεπλάγχθης σῆς πατρίδος ἠδὲ τοκήων.

Έθνη μελισσών Β

Ὣς ἄρα φωνήσας βουλῆς ἐξῆρχε νέεσθαι,
οἳ δ’ ἐπανέστησαν πείθοντό τε ποιμένι λαῶν
σκηπτοῦχοι βασιλῆες· ἐπεσσεύοντο δὲ λαοί.
ἠΰτε ἔθνεα εἶσι μελισσάων ἁδινάων
πέτρης ἐκ γλαφυρῆς αἰεὶ νέον ἐρχομενάων,
βοτρυδὸν δὲ πέτονται ἐπ’ ἄνθεσιν εἰαρινοῖσιν·
αἳ μέν τ’ ἔνθα ἅλις πεποτήαται, αἳ δέ τε ἔνθα· 90

 Πατρώον σκήπτρον, Β 46
ποσσὶ δ’ ὑπὸ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα,
ἀμφὶ δ’ ἄρ’ ὤμοισιν βάλετο ξίφος ἀργυρόηλον·
εἵλετο δὲ σκῆπτρον πατρώϊον ἄφθιτον αἰεὶ
σὺν τῷ ἔβη κατὰ νῆας Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων·

Το έθνος του Πάρη Αλεξάνδρου, Γ
 Τὸν δ’ ὡς οὖν ἐνόησεν Ἀλέξανδρος θεοειδὴς 30
ἐν προμάχοισι φανέντα, κατεπλήγη φίλον ἦτορ,
ἂψ δ’ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο κῆρ’ ἀλεείνων.

 Το έθνος των πτηνών, γεράνων χηνών και κύκνων. Ο
 ἀλλ' ὥς τ' ὀρνίθων πετεηνῶν αἰετὸς αἴθων 690
ἔθνος ἐφορμᾶται ποταμὸν πάρα βοσκομενάων
χηνῶν ἢ γεράνων ἢ κύκνων δουλιχοδείρων,
ὣς Ἕκτωρ ἴθυσε νεὸς κυανοπρῴροιο
ἀντίος ἀΐξας·

Έθνη νεκρών, κ

ὃς μήλοισι μεταπρέπει ὑμετέροισιν.

αὐτὰρ ἐπὴν εὐχῇσι λίσῃ κλυτὰ ἔθνεα νεκρῶν,

ἔνθ' ὄϊν ἀρνειὸν ῥέζειν θῆλύν τε μέλαιναν

εἰς Ἔρεβος στρέψας, αὐτὸς δ' ἀπονόσφι τραπέσθαι

ἱέμενος ποταμοῖο ῥοάων· ἔνθα δὲ πολλαὶ

ψυχαὶ ἐλεύσονται νεκύων κατατεθνηώτων.        530

Έθνη χοίρων, ξ 73

 ὣς εἰπὼν ζωστῆρι θοῶς συνέεργε χιτῶνα,
βῆ δ' ἴμεν ἐς συφεούς, ὅθι ἔθνεα ἔρχατο χοίρων.
ἔνθεν ἑλὼν δύ' ἔνεικε καὶ ἀμφοτέρους ἱέρευσεν,

Η ονοματοθεσία του Οδυσσέα από τον παππού Αυτόλυκο.
 Όταν γίνει έφηβος ναρθεί στο μητρικό δώμα στον Παρνασσό να ανεβεί
Ας είναι το όνομα του ΕΠΩΝΥΜΟ!

 τ,ὁππότ' ἂν ἡβήσας μητρώϊον ἐς μέγα δῶμα        410
ἔλθῃ Παρνησόνδ', ὅθι πού μοι κτήματ' ἔασι,
τῶν οἱ ἐγὼ δώσω καί μιν χαίροντ' ἀποπέμψω."

Πάτρη, η πατρίδα Α30,Μ243, Ω480, β365,ρ318, η καταγωγή, Ν 354
Πατρίς, επίθετο Β 140, Λ817, Ο335, Ω 557, α290, θ461, ψ259
ουσιαστικό Ε 213, Μ16, δ586, ο382
Έθνος, σμήνος πλήθος,Β 87, Γ32, Ο691, κ526, ξ 73
Πάτροθεν Κ68
Μητρώιος τ410
Πατρώιος,Β 46, Ε125, Τ387,α 175, μ136

Εθνισμός, ο ψυχικός και πνευνατικός σύνδεσμος του ανθρώπου  προς το έθνος του. Η γνησία και ανιοδιοτελής εκδήλωσις  του εθνικού συναισθήματος δια την προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εντός αυτής της εθνότητος. Λεξικόν ΗΛΙΟΥ
Εθνικισμός , Η αγάπη  και προσήλωσις  προς το ίδιον το έθνος, εκδηλουμένη εις προσπάθιεαν πραγματοποιήσεως  των εθινικών συμφερόντων και ιδεωδών. Λεξικόν ΗΛΙΟΥ
Έθνος, το πλήθος
Ήγοντο μοιχοί, πόρνοι,τοιχωρύχοι, βαλαντιοτόμοι και τοιαύτα έθνη.
Έθνος ου μόνο το μέγα και πολυάανθρωπον γένος, αλλά και ιδίως μέρος της  πόλεως.
Δημοσθένης εν τω  κατά Αριστοκράτους και εν τω θ΄  Φιλιππτικών.
Εθνοπάγκτου ο Ιώσηππος λέγει εν τη ιστορία των Μακκαβαίων. Λεξικόν ΣΟΥΙΔΑ

 Την 1-1-1822 οι αντιπρόσωποι στην Εθνοσυνέλευση της
Επιδαύρου διακήρυξαν: «Το Ελληνικόν Έθνος δια των νομίμων
παραστατών του....κηρύττει σήμερον την πολιτικήν αυτού
ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν....»
 
Ας μιλήσουν επιτέλους σήμερα.... τα ΈΘΝΗ  των μελισσών των χηνών των κύκνων των χοίρων των αετών  τι    ΠΑΤΡΙΔΕΣ  θέλουσι να έχουν

Περί Αρετής

                                                          Κέρκυρα , ο Δρόμος  των Μουσών

Περπατώντας στον κήπο των Φαιάκων και συνομιλώντας με την Αρετή

Λοιπόν ξένε μου,
θα σου δείξω τον δρόμο που μου ζητάς.
Θα σου τον δείξω γιατί εκεί, εγγύθι μένει ο άμωμος πατέρας μου, βάδιζε με σιγή και εγώ θα προηγούμαι. Κανένα άλλο άνθρωπο μην κοιτάζεις και ρωτάς γιατί εδώ δεν ανέχονται αλλότριους ανθρώπους και δεν τους φιλεύουν. Στις γρήγορες νήες τους έχουν μόνο εμπιστοσύνη που κινούνται σαν φτερά σαν στοχασμός ανθρώπων και οργώνουν σε περάσματα λαίτμα τις τραχειές μεγάλες θάλασσες χάρισμα από τον ενοσίχθωνα ..
Είπε η γλαυκώπις Αθηνά φιλοφρονούσα μέσα της,
όταν εστάθη εμπρός του με την μορφή παρθενικής νεανίδος κρατούσα μία κάλπη στάμνα άνα χείρας.
Ο πολύτλας θείος Οδυσσέας τήλοθεν φθάνοντας είχε ευχηθεί και την κόρη Ναυσικά φέρανε στο άστυ το μένος των ημιόνων. Όταν εκείνη έφθασε στα περίκλυτα δωμάτια του πατρός στα πρόθυρα εστάθη , οι δε αδελφοί της , όμοιοι με αθανάτους από την άμαξα τους ημίονους έλυσαν και την εσθήτα έφεραν εντός .
Πηγαίνοντας στον θάλαμο της, η γραία Ηπειρώτισσα Ευρυμέδουσα, από την γη των Ηπειρωτών γέρας στον Αλκίνοο την φέρανε αμφίκυρτες νήες , άναβε το πυρ και το δόρπο δείπνο εκοσμούσε.
Εθαύμαζε ο Οδυσσέας περιπατώντας το σούρουπο τυλιγμένος στην θεσπέσια αχλύν , προστατευτική ομίχλη της καλλίκομης δεινής Αθηνάς, τα λιμάνια , τις ίσιες νήες , τις αγορές των ηρώων, τα τείχη τα μακρά, τα υψηλά με σκόπελους αρμοσμένα , θαύμα είναι να τα βλέπεις.
Όταν έφθασε στα αγακλυτά δώματα του βασιλέως
η Αθηνά μύθους άρχισε να του λέει,
Λοιπόν ξένε μου, τον δρόμο που γυρεύεις θα σου δείξω τεφραδέμεν ,με ευφράδεια και θα δεις διοτρεφείς βασιλείς και συνδαιτημόνες
Εσύ μέσα πήγαινε και μην τρομάξεις καθόλου γιατί θαρρετός ανήρ όλα τα καλύτερα έργα τελεύει, τι και αν έχει έρθει από αλλού. Την δέσποινα πρώτα στο μέγαρο να συναντήσεις, την άρητη  Αρετή, που το όνομα της είναι ΕΠΩΝΥΜΟ….
Λοιπόν ξένε επισκέπτη μου ,
Τώρα, εδώ που έφθασες ,ναυαγισμένος νους από περιπλανήσεις πολλές ταλαιπωρημένος
εδώ στην πλούσια Σχερία
τόσο έμπειρος που έγινες και μετρημένος
Ήδη θα καταλάβες …… Φαίακες τι σημαίνουν.
Γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις, που θα απευθυνθείς πρώτα, τι θα πεις, πότε και πως…
Λοιπόν ξένε μου.............

 Ο.Οδυσσέως άφιξις 
 στο νησί της Σχερίας  και η αγόρευσις του στο διηνεκές της  Ελληνικής Μυθιστορίας

Περί Πατρίδος

Αφ΄ Εστίας άρχεσθαι

υ Οδυσσείας  

 τὸν δ' ἀπαμειβόμενος προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
"βουκόλ', ἐπεὶ οὔτε κακῷ οὔτ' ἄφρονι φωτὶ ἔοικας,
γινώσκω δὲ καὶ αὐτός, ὅ τοι πινυτὴ φρένας ἵκει,
τοὔνεκά τοι ἐρέω καὶ ἐπὶ μέγαν ὅρκον ὀμοῦμαι·
ἴστω νῦν Ζεὺς πρῶτα, θεῶν ὕπατος καὶ ἄριστος, 230
ἱστίη τ' Ὀδυσῆος ἀμύμονος, ἣν ἀφικάνω·

Γιατί ο θεοπλάστης   Όμηρος δεν αναφέρει πουθενά την πιο ιερή θεά την Εστία;

Στα Ομηρικά Έπη δεν αναφέρεται πουθενά  το όνομα της ,ούτε η θεά.

Ποια είναι η Εστία, η πρώτη θυγατέρα Τιτανίδα αδελφή του Κρονίδη Διός;  

Μα η Εστία είναι η πατρίδα , είναι η  Ιθάκη του πολυμητίδος  Λαερτίδη και όλη η ποιητική δημιουργία είναι αφιερωμένη σε αυτή  την επιστροφή,  νόστιμον ήμαρ σε οδυσσειακή  πλεύση κοίλης ερυθράς  νηός.

Ο κάθε μεγαλοφυής δημιουργός ποτέ δεν κάνει ένα έργο στο οποίον δεν απαιτείται η μέθεξη, η μετουσίωση, η κριτική σκέψη, το ερέθισμα το απείκασμα, η συμμετοχή του αναγνώστη θεατή και η σχέση είναι σαφώς  έντονα ερωτική ετερωνύμως και ομωνύμως ελκτική ή χορευτικά  αντιθετική. Άλλωστε ό,τι αγαπούμε ή μισούμε πολύ κατά  βάθος μας μοιάζει σε δομή συναφή.

Ποια είναι η πατρίδα, που είναι και τι αντιπροσωπεύει η Ιθάκη του καθενός;

Ποια είναι τα σύνορα, τα όρια σε μια πατρίδα νησί  που προσπαθεί ανάμεσα από τα κύμματα του οίνοπος πόντου σε στεριά ή υφαλοκρηπίδα  να ορισθεί  να στερεωθεί;
Πρωτίστως είναι η Συνείδηση,  αυτοσυνείδηση, προσωπική συλλογική  εθνική  που δύσκολα γεννιέται και σε καμιά της γης γωνιά μαζί με την Λητώ δεν γίνεται δεκτή.
Ποια είναι η Εστία και γιατί πρέπει να παραμένει Ιερή Ανέγγιχτος και Παρθένος;
Η Εστία είναι ένας χώρος, προσωπικός, ιδιωτικός, ένα σπίτι, ένας δημόσιος χώρος, η δημόσια ζωή του τόπου, η πατρίδα, οι πατρίδες …όλου του κόσμου.
Η Εστία είναι… ένα Νησί.
Το πρώτο νησί είναι, το Νησί της Ηλιακής Συνείδησης, η Δήλος,το νησί που μπόρεσε να στερεωθεί και να γεννηθεί ο Απόλλων και η αδελφή του η Άρτεμις μετά την καταδίωξη της Λητούς.
Θα ακολουθήσουν και όλα τα υπόλοιπα “νησιά” και οι αντίστοιχες επικρατούσες λογικές τους.
Η αμάθεια, οι πόλεμοι, η επιθετικότητα, ο ιμπεριαλισμός, η απληστία, οι φιλοδοξίες  αρχομανών ρημάξανε κυριολεκτικά όλους τους χώρους, τους βεβηλώσανε… τους λεηλατήσανε.
Η ανθρωπότητα δεν γνώρισε στιγμές ειρήνης και σεβασμού της Εστίας σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
Το Ιερό Νησί,ένας κύκλος και…το κέντρο του!
Το Ιερό Νησί, είτε είναι ένας χώρος, προσωπικός, ιδιωτικός, ένα σπίτι,
ένας δημόσιος χώρος η δημόσια ζωή του τόπου, η πατρίδα, οι πατρίδες όλου του κόσμου,
πρέπει να περιφρουρείται,να προστατεύεται, να παραμένει καθαρός, αμόλυντος, απαραβίαστος…χώρος!
Αυτό σημαίνει, πως όλα τα πράγματα πάνω σε αυτό το νησί χρειάζεται να τοποθετούνται με αρμονία, με λειτουργικότητα, με προτεραιότητα, με αποτελεσματικότητα,
με οικονομία, χωρίς να λείπει κάτι και χωρίς να σπαταλιέται άσκοπα και ανίερα.
Το κάθε τι… στη θέση του, ακόμη και …τα σκουπίδια.

Το πιο σημαντικό είναι όμως, τι, τοποθετεί κανείς στο κέντρο του νησιού και του κύκλου

… σαν σημείο αναφοράς.
Αν τοποθετήσεις στο κέντρο και στο σαλόνι του σπιτιού τα σκουπίδια όλο το σπίτι θα …θυμίζει χωματερή.
Αν τοποθετήσεις ένα Φως…θα λάμπει!

Το “σπίτι” επιβάλλεται να αερίζεται να το βλέπει Ήλιος να είναι καθαρό,
τακτοποιημένο, νοικοκυρεμένο.
Οι επισκέπτες να φιλοξενούνται, να περιποιούνται αλλά όχι
να κάνουν κατάχρηση της φιλοξενίας και να διεκδικούν… το κρεβάτι του ιδιοκτήτη.
Το πλαίσιο ανταλλαγής κουλτούρας πολιτισμών και λαών σαφώς θα περιέχει συνεργασία, όχι όμως να διαβρώνεται και να υποσκελίζεται και να παραπετιέται η βασική ουσία, η σύσταση του νησιού.
Να παραποιείται το χρώμα του, το χώμα και οι ρίζες του δέντρου!
Η ιστορία φανερώνει ότι αυτό το νησί καταστρέφεται παραβιάζεται διαβρώνεται από πολλούς εχθρούς και κατακτητές πολλές φορές.

Οι κατακτητές είναι αρκετές φορές άμεσοι, ευκρινείς και τους βλέπεις μπροστά σου με τα όπλα τους και τα ταγκς… γνωρίζεις ποιοι είναι.

Αρκετές φορές όμως είναι έμμεσοι κρύβονται πίσω από μορφές προβάτων,
“αδύναμοι” φαινομενικά, με ωραία λόγια κολακευτικά και υπνωτιστικά,
μιλώντας για την αγάπη και την απόλυτη εξουσία του θεού
και πίσω από καλοραμμένα κουστούμια τεχνοκρατών των πολυεθνικών συζητώντας για την αγάπη και την κυρίαρχη αύξηση του χρήματος.

Χρειάζεται μεγάλη οξυδέρκεια να τους διακρίνεις μαζί και την πρόθεση τους και τους σκοπούς τους.
Χρειάζεται να  βλέπεις καθαρά και χρειάζεται το Φως … για αυτό.
Πολύ σημαντικό είναι το παράδειγμα το πρότυπο των κυβερνώντων και συμμετεχόντων στην διοίκηση αυτού του νησιού.
Οι δημόσιοι άντρες και οι γυναίκες τους,οι συγγενείς τους, οι κουμπάροι τους,οι γραμματείς τους, οι πνευματικοί καθοδηγητές τους,πρέπει και να είναι και να φαίνονται ενάρετοι και δεν μπορεί να υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτό.
Αν, μία παράβαση για ένα απλό πολίτη είναι παράπτωμα για ένα κυβερνώντα είναι πολύ παραπάνω και μεγαλύτερο ολίσθημα.
Το ψάρι μυρίζει από το κεφάλι, το νησί του δημοσίου γίνεται άνω κάτω, αν “το κεφάλι πάσχει βαριά” και μυρίζει άσχημα.
Η προσωπική ζωή “του κεφαλιού”,
εφ όσον αναλαμβάνει τέτοια καθήκοντα και ευθύνες,
παύει να είναι τόσο προσωπική και οφείλει να είναι υποδειγματική και πρότυπο για την καινούργια γενιά και τα παιδιά..

Που είναι τα όρια του εθνικισμού και που του πατριωτισμού;

Πατριωτισμός σημαίνει να γνωρίζεις την θέση σου, την πατρίδα σου,την ιστορία σου και να την σέβεσαι και ταυτόχρονα και τις άλλες πατρίδες… άλλων ανθρώπων.
Εθνικισμός σημαίνει μία υπεροψία που χρησιμοποιείται για ιδιοτελείς αντιδεοντολογικούς σκοπούς και δε σέβεται τον άνθρωπο με την πλατειά του και ευρεία έννοια και καμιά πατρίδα… ούτε καν την δική του 

Η Εστία, “η ιστίη” του Ομήρου,ξ159,τ304, υ231 είναι η θεά του Όρκου, η Πρυτανίς και αναφέρεται τρείς φορές στον όρκο του Οδυσσέα προς τον Εύμαιο, την Πηνελόπη και τον Φιλοίτιο.

Ενός όρκου ιερού απαράβατου και πάντα που … αφ΄ Εστίας άρχεσθαι.

Συμβολίζεται με μια πρεσβύτερη γυναίκα αγκαλοφορούσα ένα παιδί

και μερικές φορές να πλέκει και να γνέθει και όλα τα κτίρια και οι ναοί, είχαν κυκλικό σχήμα,… τα πρυτανεία των πόλεων.

Στο μέσον… η Ιερή Φλόγα.

Γιατί ο θεοπλάστης   Όμηρος δεν αναφέρει πουθενά την πιο ιερή θεά την Εστία;
Γιατί ο ίδιος ως άνθρωπος της γνώσης κοσμοπολίτης πατριώτης και εξερευνητής του σύμπαντος άναψε την φλόγα μιας όρθια ψυχής και την κρατά όρθια  άσβεστη σε όλους τους στίχους της ποιήσεως της επικής  στο κέντρο ενός κύκλου μιας ηρωικής επιστροφής.

ΕΜΕΙΣ ταξιδεύουμε μαζί της  σε έπη λαμπερά με των Φαιάκων τα ταχύπλοα τα ομηρικά  και κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ποια είναι η Ιθάκη , η Εστία, ποιο είναι το νησί και που μας περιμένει  μαζί με  ό,τι  αγαπούμε πολύ στην απέναντι στεριά.

ΕΜΕΙΣ ..... οι ονειροπόλοι  ρομαντικοί ομηριστές ποιητές μονάχα 

Να ρωτήσουμε τους ονειροπόλους
… λέει ο Αχιλλέας στο Α Ιλιάδος 64 με όλα τα Πνεύματα και τους Τόνους!

Πάτροκλε…

Έξελθε από τον Συνειδησιακόν Ποταμόν της Ιστορικής Πλημμυρίδος!

Για το Κλέος της Ελεύθερης Πατρίδος!

 Π. Η επίκλησις του Αχιλλέως

Παραμυθένια λόγια

Ω. Τα Παραμύθια μιας Πηνελόπης

Ένα παραμύθι... χωρίς Όνομα!
A'. ΤΟ ΔΑΣΟΣ
ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ο γερο-Βασιλιάς Συνετός πως μετρήθηκαν πια
οι μέρες του, φώναξε το γιο του, το νέο Αστόχαστο, και του είπε:
- Φθάνουν, γιε μου, τα παιχνίδια και οι διασκεδάσεις. Ήλθε η
ώρα να παντρευθείς και να πάρεις στα χέρια σου την κυβέρνηση
του Κράτους. Εγώ έφαγα το ψωμί μου. Εσύ κοίταξε να κυβερνήσεις
σαν καλός βασιλιάς.
Β'. ΠΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΠΑΛΑΤΙΑΝΟΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ και λαμπρό παλάτι του Συνετού Α', μόνος ο
ψηλός πύργος έμενε κατοικήσιμος. Όλα τ' άλλα δωμάτια, οι μεγάλες
σάλες, οι διάδρομοι, οι στρατώνες είχαν γκρεμίσει. Ο ψηλός πύργος
ήταν και αυτός σε κακά χάλια. Κανένας δε φρόντισε ποτέ να επι-
διορθώσει τους πεσμένους σοβάδες. Και ο άνεμος περιδιάβαζε και
σφύριζε ελεύθερα στις άδειες κάμαρες, όπου από τα περισσότερα
παράθυρα έλειπαν τα γυαλιά.
Οι χοντροί όμως τοίχοι βαστούσαν ακόμα. Κι εκεί, σε μετρημένα
δωμάτια, περιορίζουνταν ο Βασιλιάς και η οικογένεια του.
Γ'. ΣΤΟ ΦΤΩΧΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΡΑ-ΦΡΟΝΗΣΗΣ
Το Βασιλόπουλο χτύπησε την πόρτα.
- Ποιος είναι; ρώτησε από μέσα μια γυναικεία φωνή.
- Άνοιξε μας, παρακάλεσε το Βασιλόπουλο. Η αδελφή μου, η Ειρήνη κι
εγώ ζητούμε φιλοξενία, να ζεσταθούμε και να ξεκουραστούμε λίγο.

Η Ειρηνούλα κοίταζε την κλωστή και τις βελόνες χωρίς να κατα-
λαβαίνει.
- Τι είναι αυτά; ρώτησε.
- Πώς; Δε ράβεις; ρώτησε η Γνώση.
- Όχι, ούτε είδα ποτέ άλλον να ράβει.
- Θέλεις να μάθεις; Έλα να σου δείξω.
Κάθησε η Γνώση στο κατώφλι του σπιτιού πήρε τη σχισμένη
τραχηλιά της Ειρηνούλας κι έραψε τις τρύπες.
Η Ειρηνούλα κοίταζε με θαυμασμό και απορία.
- Δωσ' μου να δοκιμάσω κι εγώ! παρακάλεσε.
Η Γνώση γέλασε.
- Θες να τις σκοτώσεις ή να τις μεταχειριστείς; ρώτησε.- Το ίδιο δεν κάνει;
- Όχι! Η ώρα πάντα περνά. Μ' αν κάνεις περιττά πράματα, τη
σκορπάς· ενώ αν κάνεις δουλειές με σκοπό, τη μεταχειρίζεσαι.- Δεν το συλλογίστηκα αυτό ποτέ, είπε συλλογισμένο το Βασι-
λόπουλο. Και μένα η ώρα μου φαίνεται ατέλειωτη!
- Και όμως η ώρα είναι πολύτιμη, αποκρίθηκε η Γνώση. Σε τι κα-
ταγίνεσαι όλη μέρα;
- Σε τίποτα! Σε τι μπορώ να καταγίνω; Ο καθένας ζει και καταγί-
νεται για τον εαυτό του, κι εγώ δεν έχω ανάγκη από τίποτα.
- Μα ο τόπος σου έχει ανάγκη από σένα.
- Μπα! Ο καθένας φροντίζει για τον εαυτό του και κουτσοζεί.
- Καλά το είπες, πως κουτσοζεί, αποκρίθηκε λυπημένη η Γνώση.
Και ο τόπος σου κουτσοζεί. Το καταδέχεσαι όμως;- Τι να του κάνω;
- Αν ο καθένας σκέπτουνταν λιγότερο το άτομο του και δούλευε
περισσότερο για το γενικό καλό, θα έβλεπε μια μέρα πως πάλι για
τον εαυτό του δούλεψε, και πως αντί να κουτσοζεί, κατάφερε να
καλοζεί.
- Δεν καταλαβαίνω, μουρμούρισε το Βασιλόπουλο. Η Γνώση γέ-
λασε.
- Σε σκότισα; είπε. Μ' αν πας πίσω στο λαό σου, και ζήσεις ανά-
μεσα του, και μιλήσεις μαζί του, και ακούσεις τα όσα έχει να σου
πει, θα εννοήσεις τότε καλύτερα.
- Θα πάγω! είπε σοβαρά το Βασιλόπουλο.
Τα δυο αδέλφια μπήκαν στο μαγειριά ν' αποχαιρετήσουν την
κυρα-Φρόνηση, και τη βρήκαν που κοκκίνιζε κρέας στο χαρανί.
- Πώς; Δε θα μείνετε να γευθείτε το γιαχνί μου; ρώτησε η γριά.
- Σ' ευχαριστούμε, όχι, είπε το Βασιλόπουλο. Βιάζομαι να πάγω
πίσω.Η γριά έκοψε ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί για τον καθένα και το
έχωσε στην τσέπη τους.
- Ο δρόμος είναι μακρύς, είπε. Στο καλό, παιδιά μου.
Αποχαιρέτησαν τη Γνώση, και τ' αδέλφια πήραν πάλι το δρόμο
του παλατιού.
Δ. Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΓΥΡΙΣΜΟΥ ....ήταν μακρύς...

Κ'. ΣΥΝΕΤΟΣ Β'
Εκείνη η ημέρα ήταν εορτή σε όλο το κράτος.Όταν ο νέος Βασιλιάς Συνετός Β' ανέβηκε στο παλάτι με τον
καινούριο αρχικαγκελάριο του, τον Πολύκαρπο, βρήκε πάλι όλη την
οικογένεια μαζεμένη στην τραπεζαρία.
Κοίταξε το αδειανό κρεμαστάρι πάνω από τη χρυσή κονσόλα, κι
έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό.
- Τώρα, είπε, που έφυγε από κει το απαίσιο γαϊδουρίσιο κεφάλι,
μπορώ να πω πως αισθάνομαι ελεύθερος να καταπιαστώ μεγάλα
πράματα.
Και γυρίζοντας στη Γνώση, που του χαμογελούσε χαρούμενη
και ροδοκόκκινη, πρόσθεσε:
- Θέλεις, Γνώση, να με βοηθήσεις;
- Εγώ; αναφώνησε η κόρη κι έγινε ακόμα πιο ροδοκόκκινη. Εγώ;
Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
- Να γίνεις γυναίκα μου και Βασίλισσα μου, είπε ο Συνετός. Μου
έκανες τόσο καλό πάντα με τις πολύτιμες συμβουλές σου! Πες, Γνώ-
ση, δε θέλεις μαζί μου να διοικήσεις τον τόπο;Μα πριν μπορέσει η κόρη ν' απαντήσει, ο γερο-Βασιλιάς τους
είχε αρπάξει και τους δυο στην αγκαλιά του.
- Με την ευλογία μου, είπε, ναι! Μαζί να κυβερνήσετε το Κρά-
τος.
- Και σα μάθει τους αρραβώνες σας ο θείος Βασιλιάς, τι θα πει;
ρώτησε γελώντας η Ειρηνούλα.
- Θα ζητήσει εσένα για το γιο του, είπε η κυρα-Φρόνηση. Και με
το μάτι έκανε νόημα του Βασιλιά να κοιτάξει τον Πολύκαρπο.
Ο δυστυχισμένος αρχικαγκελάριος είχε χλωμιάσει έξαφνα, κα-
θώς άκουσε τα λόγια της κυρα-Φρόνησης, και τρέμοντας κοίταζε
την Ειρηνούλα, σα να περίμενε από τα χείλια της ν' ακούσει την κα-
ταδίκη του.
Η Βασιλοπούλα κοκκίνισε, γύρισε και τον είδε και κατέβασε τα
μάτια της, ντροπαλή και μουδιασμένη.
- Και... και θα δεχθείς, Βασιλοπούλα μου; ρώτησε ο αρχικαγκε-
λάριος με φωνή πνιγμένη.
- Όχι, Πολύκαρπε... μουρμούρισε η Ειρηνούλα χωρίς να τον
κοιτάξει.
- Ελπίζω να μη μας κάνει τέτοια πρόταση ο θείος Βασιλιάς, είπε
γελώντας ο Συνετός, ειδεμή θα ξανανάψει ο θυμός του. Γιατί την
Ειρηνούλα μας τη θέλομε δω.
Και παίρνοντας το χέρι της αδελφής του, το έβαλε στου Πολύ-
καρπου που κόντεψε να τα χάσει από τη χαρά του.
- Απεναντίας! Πρέπει να μας κάνει την πρόταση, για ν' αρπάξει
και δεύτερη προσβολή! είπε ο γερο-Βασιλιάς που δεν είχε χωνέψει
ακόμα το γαϊδουρίσιο κεφάλι.
Και χαρούμενος, αγκαλιάζοντας τα παιδιά του πρόσθεσε:
- Και σα δεν του αρέσει, ας έλθει πάλι με το στρατό του να ξα-
νανιώσει πώς τρυπούν τα βέλη του Κακομοιρίδη...
Μα δεν πρόφθασε ο καημένος ο θείος Βασιλιάς ν' αρπάξει τη
δεύτερη προσβολή, ούτε να ξανανιώσει αν τρυπούσαν τα βέλη του
Κακομοιρίδη.
Σαν άνοιξε το πανέρι και αναγνώρισε το γαϊδουρίσιο κεφάλι και
άκουσε τα λόγια του Βασιλόπουλου, που του τα επανέλαβε ο αρχι-
καγκελάριός του, τόσος θυμός τον έπιασε, που έπεσε ξερός στο πά-
τωμα.
Και σαν τον σήκωσαν να τον βάλουν στο κρεβάτι, είδαν πως
ήταν πεθαμένος.
Την ημέρα της στέψεως του, ο Συνετός Β' κατέβηκε στο ποτάμι
να κάνει μνημόσυνο για όσους είχαν πέσει στην περίφημη εκείνη
νυχτερινή μάχη.Στον ίσκιο των πλατάνων, δυο άσπροι πέτρινοι σταυροί έστεκαν
πλάγι-πλάγι: ο τάφος του Πολύδωρου και ο τάφος του νέου της τα-
βέρνας.
Κρέμασε ο Συνετός και στους δυο από ένα στεφάνι δάφνης.
- Βάλε δω άλλο ένα στεφάνι, Αφέντη, είπε ο πρωτομάστορης,
δείχνοντας τον τάφο του Πολύδωρου.
- Άλλο ένα; Γιατί;
- Για τον Αφανέρωτο Ήρωα, αποκρίθηκε ο πρωτομάστορης.
Ο Συνετός τον κοίταξε.
- Δεν καταλαβαίνω, είπε.
- Δε γύρισε ποτέ ο κουλός από το τελευταίο του ταξίδι, Αφέντη.
- Τι έγινε, ξέρεις; Έμαθες καμιάν είδηση; ρώτησε ο Συνετός.
Ο πρωτομάστορης αργοκούνησε το κεφάλι.
- Τρία χρόνια τον περίμενα, είπε, και κάθε βράδυ, σα βασίλευε ο
ήλιος, έρχουμουν στο ίδιο μέρος, όπου για τελευταία φορά τον είδα,
με την ελπίδα πως ίσως θα ξαναγύριζε. Μα τώρα δεν τον περιμένω
πια...
- Μπορεί να πήγε στα ξένα σαν τόσους άλλους, είπε ο Συνετός.
Ο πρωτομάστορης έμεινε συλλογισμένος.
- Εγώ ξέρω πως δεν πήγε, είπε στο τέλος. Έτσι που τον ήξερα,
ήταν άνθρωπος να δώσει τη ζωή του χωρίς λόγια, σιωπηλά και αφα-
νέρωτα για τον τόπο του. Ν' αφήσει όμως την Πατρίδα, την ώρα
του κινδύνου, ποτέ!Κάμποση ώρα ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δε μίλησε.
Ύστερα ο νέος Βασιλιάς έκοψε ένα κλαδί δάφνης από το δέντρο
και το ακούμπησε στον τάφο του Πολύδωρου.
- Για τον Αφανέρωτο Ήρωα... είπε.
- ...Και για όσους δίνουν τη ζωή τους σιωπηλά και ταπεινά στην
Πατρίδα, χωρίς η Πατρίδα να τους ξέρει ποτέ... πρόσθεσε ο πρωτο-
μάστορης.
Και γονατίζοντας προσκύνησαν τον τάφο.

Λόγια της  Πηνελόπης Δέλτα

 

Αναζητώντας τον χαμένο Λόγο

Ποιο είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου, ο κεραυνός και αστραπή;

Ο νους του, υπέρτατος άρχων του Ολύμπου, η σκέψη του.

Ποια είναι η προβολή της;Ο λόγος του

Ποιο είναι το ολόγραμμα του ανθρώπου; Τα αχνάρια του λόγου του και το κοπάδι  των πεδίων της συνείδησης ή της απουσίας της.

Ερμής: Ο Λόγος!

Η γέννηση του σε σπήλαιο της Αρκαδίας
Ο Λόγος που φτιάχνει τον κόσμο.Ο Λόγος που είναι ο θεός.Ο Λόγος που λυτρώνει, που μας παρηγορεί, που μας κοιμίζει, μας ανησυχεί ,

μας παραπλανά, μας παραμυθιάζει, μας υποδουλώνει, μας διασπά,

μας εξελίσσει, ο Λόγος που μας κλέβει πάντα.
Μας κλέβει πάντα, γιατί ο Ερμής είναι μεγάλος κλέφτης.

Είναι ο θεός που φτιάχνει τον κόσμο και ο διάβολος που τον ληστεύει.
Η πρώτη μεγάλη κλοπή στην ιστορία του κόσμου

ξεκίνησε με τις 50 αγελάδες του Απόλλωνα

Αυτές που έκλεψε ο γιος της Μαίας μόλις γεννήθηκε

Τις δυο τις έσφαξε ο νεαρός θεός με το κηρύκειο, θυσία

στους 12 θεούς και τις υπόλοιπες τις γύρισε πίσω στον αδελφό του.
Πως θα ήταν ο άνθρωπος με 50 χρωμοσώματα;
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί!
Πως μπορεί να γλιτώσει κανείς από αυτή την αιώνια και συνεχή κλοπή του Ερμή;Αυτό θα μπορούσε να είναι ένας άλυτος γρίφος , αν,

ο ίδιος ο θεός δεν μας βοηθούσε λιγάκι με την ιστορία του.

Για να κρύψει την κλοπή κάλυψε τα ποδιά του με κλαδιά μυρτιάς

και έβαλε τις αγελάδες να περπατούν προς τα πίσω με το πρόσωπο γυρισμένο σ'αυτόν.Ο Απόλλων όμως δεν ξεγελάστηκε.

Κατάλαβε το σχέδιο του κατεργάρη μικρού θεού,που

από την'τέταρτη' μέρα της γέννησης του, βρέφος σχεδόν, άρχισε να κλέβει .

Με μεσολαβητή τον Δια τον μεγάλο αρχηγό του Ολύμπου,

απαίτησε πίσω το κοπάδι του και το πήρε κατά τι 'ελαττωμένο' βέβαια.
Έτσι και εμείς, ακολουθώντας τις οδηγίες του, μπορούμε να αποφύγουμε την κλοπή,να πάρουμε πίσω το κοπάδι μας, ακολουθώντας την αντίθετη πλευρά των λόγων , διαβάζοντας' πίσω' από τις λέξεις.Αφουγκραζόμενοι τις λέξεις, τα νοήματα , οραματιζόμενοι τις έννοιες,μη βιαζόμενοι να τα αποδεχτούμε η να τ’απορρίψουμε,τ’αφήνουμε να φτάσουν στη καρδιά μας κι εκείνη …ξέρει! 

Η καρδιά γνωρίζει πράγματα που η λογική αγνοεί,γιατί η καρδιά είναι πάντα αριστερά, συνδεδεμένη με τον Ονειρευτή μας και δεν μπορεί να ξεγελαστεί.
Η καρδιά ανήκει στον Ήλιο~Απόλλωνα και θα πάρει πίσω ότι της ανήκει! 

 Ο ΛΟΓΟΣ  ερμητικός ερμηνευτικός, τρυφερός επικός λυρικός επιστημονικός μεταφορικός φλύαρος λακωνικός  ποιητικός συνδετικός φιλοσοφικός ρητορικός σοφιστικός  προστακτικός ευκτικός, κάλπικος υποκριτικός οιηματικός ξύλινος  πέτρινος  λασπώδης ,  σκωπτικός ελεγειακός ρομαντικός  συμπεριεκτικός  ενθουσιώδης, επιθετικός παρηγορητικός  αμφίδρομος διφορούμενος  φειδωλός, υπερβατικός   αλληγορικός  κυριολεκτικός μαλαματένιος χρυσός σιδερένιος …όπως και οι άνθρωποι και οι σκέψεις τους και ο Νους από τον οποίο εκπορεύεται και Δημιουργεί τον Κόσμο την κόλαση και τον παράδεισο, την πραγματικότητα την οποία υιοθετούμε  και επιλέγουμε να ζήσουμε. Να ακούμε προσεχτικά  ένα ραβδοφόρο  Ομηρικό Ποιητή αναβαίνων  στον Πάνθεον  που έφτιαξε με την σκέψη του  όταν  μας  ομιλεί  βαδίζοντας στα ίχνη του λόγου του και αντιστρόφως μαζί με τον  μακροσαϊτευτή

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Η απολογία των διανοουμένων

ΘΗΣΕΑΣ ΚΑΙ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ Antonio Canova Victoria and Albert Museum

και η γενιά των συμβιβασμένων διανοητών της μεγάλης αποστασίας και των πνευματικώς αγνοουμένων.

Η απολογία της διανόησης  με τον  ΘΗΣΕΑ, μεγάλο ήρωα να εξέρχεται   από τον Λαβύρινθο της Γνώσης και να  ανεβαίνει στην κορυφή με κόπο πολύ και στην Ακαδημία Αθηνών δυο δυο τα σκαλιά. Μεταπτυχιακά περγαμηνές ντοκτορά …. πολλές φορές χωρίς  φαιά ουσία ουσιαστική καταντά επίδειξη κενοφανώς αλαζονική. Το πανεπιστημιακό κατεστημένο πρέπει να προσέξει όταν παντρεύεται την καρέκλα της εξουσίας της Ιππολύτης Αμαζόνας και τον βράχο που τον ανεβάζει ο Λυκομήδης και τον σπρώχνει για να γκρεμοτσακιστεί. Στο Λαβύρινθο της Γνώσης  το νοσηρό  σύστημα  παιδείας  και  το απάνθρωπο  εκτελεστικό απόσπασμα των  πανελληνίων εξετάσεων  μαζί  την  μινωταυρική παραπαιδεία  καταβροχθίζουν τα καλύτερα μυαλά των παιδιών   και νεαρών  μα-θησέων μαθητών που ελάχιστα θα εξέλθουν  σώα  από αυτό το δαιδαλικό  κατασκεύασμα της α-παιδείας. Ο ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ, ο γιος του, αυτοκτονεί γιατί αυτό το σύστημα παιδείας βαρέως νοσεί και ο ΘΗΣΕΑΣ από καθ΄έδρας δεν τον ακούει και εθελοτυφλεί. Ξέρει πως  γερασμένος  κάπου έχει  συμβιβαστεί και ίσως κάτι από την ζωή του έχει χαθεί  που ποτέ δεν θα το ξαναβρεί. 

Ισως ένα κοχύλι από την Θεσσαλία όταν τελειώσει η μεγάλη των στοιχείων  αντινομία.......

Ξέρω…

Ξέρω ένα κούτσουρο στη Θεσσαλία

που κρύβει τον πόλεμο

των στοιχείων και των αρχών μέσα στο χάος,

όταν οι άνθρωποι δεν θα θυμούνται

τον χαλασμό που τους γέννησε

…από τα σκοτάδια.

Ξέρω λίγα δέντρα κι ένα πρόσωπο

που κοιτάζουν το πλήρωμα της δημιουργίας

όσο μακραίνει από το χάος,

τόσο να χάνει τους θεούς,

όταν οι άνθρωποι

…δεν θα βλέπουν πια καθόλου.

Ξέρω ένα κοχύλι που περιμένει

τους νέους πολέμους που

θα σημάνουν τον γυρισμό

της δημιουργίας στα στοιχεία και τις αρχές

όταν οι άνθρωποι

…δεν θα φαντάζονται πια τίποτα.

 .

Ξέρω μια γενιά ταμένη

στη μεγάλη ανταρσία

που θέλει να τελειώνει με τα πνευματικά

τερτίπια και τις αντινομίες του κόσμου,

για να ξαναπιάσει τη μεγάλη ενότητα,

όταν οι άλλοι καταλάβουν

ότι κάτι φοβερό χάθηκε

για πάντα από τη ζωή τους

κάτι που κινδυνεύουν

…να μην το ξαναβρούνε ποτέ. 

Ζ. Λορεντζάτος 

Η Μεγάλη Ενότητα των Αποστατών Διανοουμένων

 Πάρε ένα κοχύλι απ' το Αιγαίο και ένα κούτσουρο από την Θεσσαλία να 'χεις στο ταξίδι συντροφιά.......teacher  

γκρέμισε τα τείχη μιας αντινοϊκής εκπαίδευσης

 και φτιάξε την μεγάλη ενότητα της  ουσιαστικής  εμπέδωσης

 .......another brick in the wal.....teacher