Ο χορός των μεγάλων πολεμιστών

1821

                                              Η θυσία των μεγάλων πολεμιστών

Στον απόηχο μιας επανάστασης

 Επέτειος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, 25 Μαρτίου 2017 χθες,  με διάταγμα που ορίστηκε  στις 15 Μαρτίου του 1838, από τον Όθωνα, τον πρώτο βασιλιά της Ελλάδος (γιατί άραγε;;;, η απάντηση γνωστή).

1821-2017

196  χρόνια μας χωρίζουν από την Ιαχή της Ελευθερίας που αντήχησε στα Ελληνικά βουνά, τότε.

Η Ελληνική Επανάσταση, ήταν σαφώς αποτέλεσμα μιας μυστικής Φιλικής Εταιρίας  και ενός Διαφωτισμού και ο Διαφωτισμός ήταν σαφώς, αναμεμειγμένος με τις στοές και τον μασονισμό.

Τι είναι μασονισμός, σε  άλλο άρθρο μου, έχω αναφερθεί. Επιγραμματικά εδώ θα πω, πως έχει σχέση με τη γνώση και την μεταφυσική. Η διαφορά με τον χριστιανισμό είναι τυπική. Ο χριστιανισμός χρησιμοποιεί τις γνώσεις του που  έχει και, την μεταφυσική,  με απόλυτη ¨περσόνα¨ τον Θεό, φανατικός πολύ,  ενώ, ο μασονισμός, είναι  σε αυτό το θέμα, πιο διαλλακτικός και προτάσσει την θεοσοφία, ως αποτελεσματική.  

Και οι δυο ενδιαφέρονται για την εξουσία, τα μέγιστα και  έχουν συνάψει  συνεργασία αγαστή μοιράζοντας θρόνους θώκους και εξουσίες, μαζί.

Έτσι λοιπόν η απελευθέρωση  της Ελλάδος αποφασίστηκε σε μυστικούς δείπνους και συνέδρια θέλοντας να ανακόψουν της αύξηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και να της κόψουν, τον βήχα.

Βοήθησαν  στην απελευθέρωση με σκοπό να προσαρτήσουν την Ελλάδα, προτεκτοράτο, στη σφαίρα επιρροής τους, να την κυβερνούν και να την απομυζούν. Φυσικά η  πρώτη αντίδραση που υπήρξε , ήταν από την  ίδια την εκκλησία, που τα είχε βρει με τον σουλτάνο και έχανε το μερίδιο στο άρμεγμα του ποιμνίου και η οποία, αφόρισε τους πρωτεργάτες της επανάστασης. Μετά, αφού είδε και απόειδε πως το ποτάμι είχε ξεκινήσει και δεν μπορούσε να γυρίσει να γυρίσει πίσω, έτρεξε , όπως συνήθως κάνει, να το καπηλευθεί.

Το γεγονός αυτό, δεν αφορά τους απλούς ανθρώπους και πιστούς που προσπαθούσαν να πιαστούν  από μια πίστη και παρηγοριά, που πολέμησαν και έδωσαν  με αυτοθυσία πολλά, ακόμη και ιερείς, αλλά την εξουσία της εκκλησίας και τις κεφαλές.

Έπρεπε να γίνει η επανάσταση, έστω και έτσι και με αυτούς τους υποκινητές;

Κατά την άποψη μου, έπρεπε. Δεν συμπαθώ τον χριστιανισμό και ο μασονισμός,  με αφήνει αδιάφορη, με τις σκοτεινές τακτικές του, όμως, δεν γινόταν και αλλιώς. Δεν είμαι εξουσιομανής, ούτε αρχομανής, ούτε θρησκόληπτος άνθρωπος  είμαι, αλλά ούτε και κυνικός υλιστής.

Η  εξέλιξη ήταν αναπόφευκτη και περνούσε μέσα από ένα ηρωισμό των Ελλήνων για την Ελευθερία.

Μερικοί παραπονιούνται, γιατί γιορτάζουμε ως μοναδική χώρα δύο επετείους, την 25^η Μαρτίου και την 28^η Οκτωβρίου. Θάλεγε κανείς, πως είμαστε προορισμένοι ως ο μοναδικός λαός στον πλανήτη να λογοδοτήσουμε για αυτήν, στο Όνομα της και  είμαστε η μοναδική χώρα που έχουμε τον Εθνικό μας ύμνο αφιερωμένο στην Ελευθερία.

Δεν μου αρέσουν οι κορώνες  στείρου εθνικισμού.  Είναι σκόπιμες και χαλκευμένες. Δεν εγκρίνω μια στείρα προγονοπληξία που αυτοβαυκαλίζεται στην  ένδοξη ιστορία των προγόνων του, χωρίς να μπορεί να παρουσιάσει ένα σύγχρονο παράδειγμα και με λυπεί αφάνταστα το γεγονός, ότι εορτάζουμε δύο επετείους για την Ελευθερία μέσα σε μια σκλαβιά μνημονίων και ανάμεσα σε εκφυλισμένους ανθρώπους, αποχαυνωμένους , τόσο ανόητους και διεφθαρμένους.

Ανατρέχοντας στο παρελθόν αυτής μεγάλης απόφασης και επανάστασης, σκέπτομαι αυτούς τους ανθρώπους, αυτούς τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν με μεγάλο αντίτιμο, την ίδια τους την ζωή, για την  Ελευθερία. Με ένα μεγάλο τύραννο απέναντι τους, που είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω τους. Με πενιχρά μέσα, με λίγα καριοφίλια, με τον θάνατο να καραδοκεί σε κάθε τους βήμα.

Μεγάλοι πολεμιστές όλοι τους, γενναίοι, λαμπεροί ηρωικοί, Αθάνατοι. Δεν τους λυπάμαι, δεν θα το θέλανε, τους θαυμάζω, τους  αγαπώ, τους αφουγκράζομαι. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για αυτό που τους οφείλω, να είμαι σήμερα εδώ και να γράφω ένα άρθρο απλό, αποτίοντας τον ελάχιστον φόρο τιμής. Περισσότερο λυπάμαι, αυτούς που στάθηκαν ανάξιοι τους, βολεμένοι ,μίζεροι, δειλοί, ιδιοτελείς, αρπακτικοί και στο Πνεύμα, πτωχοί. Είναι αξιολύπητοι και αυτό στα αιθερικά πεδία έχει καταγραφεί.

Εκείνο που με πληγώνει,  είναι η προδοσία που δέχθηκαν, αυτοί οι πολεμιστές  και η αντιμετώπιση από ανάξιους ανθρώπους, που ανήλθαν στην εξουσία και βολεύτηκαν ανίερα.

Με πληγώνει ο θάνατος του Ρήγα Φεραίου, η φυλακή του Κολοκοτρώνη, η ζητιανιά του Νικηταρά,  η φτώχεια της  Μαντώς Μαυρογένη.

Είμαι μαζί τους, νιώθω κοντά τους, είμαι δίπλα στην αθωότητα τους, στην ανιδιοτέλεια τους, στην πίκρα τους, την απογοήτευση τους, στην εξιστόρηση τους, στις νίκες τους, στις ήττες τους, στις αποφάσεις τους, στις επιλογές τους, παρακολουθώντας τον χορό τους μπροστά στον θάνατό τους στα μαρμαρένια αλώνια της ιστορίας.

Είμαστε όλοι θνητοί και μελλοθάνατοι, όμως κάποιοι άνθρωποι όταν πεθαίνουν, ο θάνατος σταματά και τους κοιτά με δέος στον τελευταίο χορό τους γιατί έχουν κάτι να πουν και να διηγηθούν,  για το πώς έζησαν και αυτός ο Χορός του Πολεμιστή, είναι η μεγάλη ΝΙΚΗ του, όταν φεύγει από την γη.

Οι μεγάλοι  μας πολεμιστές , χορέψανε κάποια στιγμή σε μεγαλείο ψυχής ξεπερνώντας κάθε ανθρώπινη προδιαγραφή, σαν τον Ηρακλή.

Ο χρόνος σταμάτησε και πετάξανε Ελεύθεροι από την ρωγμή και την σχισμή  του, σαν Αετοί.

Εμείς είμαστε εδώ  για να τους θυμόμαστε, για να διδασκόμαστε, αλλά και για αναρωτηθούμε για το πώς ζούμε και με ποια επιλογή.

Αυτό το άρθρο είναι ένα  φόρος τιμής και ένα «δάφνινο» στεφάνι που καταθέτω για την θυσία τους και το Αθάνατο Πνεύμα τους.

Αστραία

Στη χώρα των μεγάλων πολεμιστών

Αστραία ©©