Ο βασιλιάς των λιονταριών

  

και ο Ταρζάν:
Ο Άρχοντας της ζούγκλας!

Μια φορά και ένα καιρό, στα πολύ παλιά χρόνια, όχι και τόσο μακρινά όμως,
σε μια ζούγκλα ζούσαν πολλά και διάφορα ζώα, καθένα με το χαρακτήρα του.Ζούσαν λοιπόν ,τα περήφανα λιοντάρια, οι πονηρές αλεπούδες , τα μοναχικά τσακάλια,
τα σοφά φίδια, τα επιδεικτικά παγώνια, οι αστείες μαϊμούδες, οι αιμοβόρες ύαινες,

οι βαρείς και δύσκαμπτοι ελέφαντες, οι αεικίνητοι πίθηκοι και πολλά άλλα…

Μια μέρα έφθασε στο Βασίλειο τους, από ένα περίεργο ατύχημα, εξ ουρανού,

ένα ανθρώπινο μωρό. Κανείς δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο και τα ζώα έκαναν συμβούλιο

για να αποφασίσουν τι θα κάνουν με αυτή την περίπτωση.
Κοιτούσαν το μωρό, που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο και με κανένα τους, και μια μαμά γοριλίνα το συμπόνεσε και ήθελε να το μεγαλώσει.
Ο αρχηγός τους, ο γορίλας αποφάσισε να δώσει την συγκατάθεση του ,

να το κρατήσουν, προσδοκώντας σε ανταλλάγματα ίσως και οφέλη.

Έτσι το μωρό μεγάλωνε σιγά σιγά μαζί με τα άλλα ζώα ξέγνοιαστα και παίζοντας.
Όμως μεγαλώνοντας στην ζούγκλα, ερχόταν μερικές στιγμές που δεν ήξερε τι του συνέβαινε.
Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα ανέβαινε στην καρδιά και την πίεζε και ένα βαθύ αίσθημα νοσταλγίας που ερχόταν από πολύ μακριά.
Τότε αποσυρόταν στην κορυφή ενός ψηλού βράχου, έβλεπε πανοραμικά την ζούγκλα ,κοιτούσε με λαχτάρα τον ουρανό και ρωτούσε για απαντήσεις.

Η μαμά του, η γοριλίνα τον φρόντιζε και τον αγαπούσε σαν παιδί της και προσπαθούσε να τον καθησυχάσει, όμως ο αρχηγός τον υποψιαζόταν, γιατί του φαινόταν πολύ διαφορετικός άρα ύποπτος.
Τον προκαλούσε με την συμπεριφορά του κα τον έβαζε έξω από το παιγνίδι και την παρέα τους.
Κάποια μέρα του είπε κατάμουτρα πως δεν είναι δικός τους και δεν μπορεί να γίνει σαν και αυτούς Άρα είναι άχρηστος και περιττός, ίσως και επικίνδυνος.
Το μικρό μωρό, που είχε πια μεγαλώσει και όλοι τον φώναζαν Ταρζάν πληγώθηκε πολύ,
Η μικρή καρδιά του ράγισε σχεδόν και μια οργή ανέβηκε μέχρι το μέτωπο του.
Έσφιξε την γροθιά του και είπε,

πως όχι ...δεν είναι έτσι και θα τους ...δείξει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα σαν και αυτούς,

ίδιος και ....είναι ίσος τους.Άρχισε να ανεβαίνει στα δέντρα όπως οι γορίλες να χτυπάει το στήθος του, όπως αυτοί

και να ουρλιάζει με δύναμη.
Όμως μάτωσαν τα γόνατα του και τα χέρια και πόνεσε ο λαιμός του από τα ουρλιαχτά.
Και αυτό το παράξενο αδυσώπητο συναίσθημα που ερχόταν από πολύ μακριά ήταν τόσο ανεξήγητο.
Οι μαϊμούδες τον κορόιδευαν, είσαι πολύ αστείος του λέγαν,

έτσι που προσπαθείς να χοροπηδήσεις... όπως εμείς.
Τα φίδια τον σνόμπαραν και του έλεγαν δεν μπορείς να ξέρεις… όπως εμείς.
Οι ελέφαντες τον αγνόησαν παντελώς και οι αλεπούδες προσπάθησαν να κάνουν κάποιες συναλλαγές μαζί του, αλλά δεν τον ενδιέφερε το αντικείμενο της συναλλαγής..
Οι γορίλες σε επίδειξη δύναμης τον χτύπησαν άγρια.

Οι ύενες περίμεναν να πέσει κάτω να τον φάνε.
Τα λιοντάρια όμως, ήταν πάντα πολύ μακρινά και απόμακρα, δεν συμπαθούσαν πολύ την συμπεριφορά και τους νόμους του γορίλα.
Σπάνια πλησίαζε κάποιος στην περιοχή τους και αυτά δεν συμμετείχαν και πολύ στο πάρε δώσε των ζώων της ζούγκλας, αλλά, και τα άλλα ζώα τα αποφεύγαν.Βγαίνανε μόνο για κυνήγι και δεν μιλούσαν πολύ.
Μια μέρα συνάντησε ένα ,τυχαία και ...το χαιρέτισε .
Το λιοντάρι του ανταπέδωσε τον χαιρετισμό του, τον κοίταξε πολύ σκεφτικό και του είπε:Ξέρω τι σκέφτεσαι και τι ρωτάς τα βράδια. Κάποια στιγμή, θα βρεις όλες τις απαντήσεις και την αλήθεια και θα θυμηθείς την καταγωγή σου.
Αυτά είπε και... απομακρύνθηκε.
Ο Ταρζάν κοιτούσε τον εαυτό του και αναρωτιόταν συνέχεια με τι έμοιαζε.
Είχε μερικές τρίχες στο στήθος άρα... μπορεί να ήταν γορίλας;
Μια ποικιλία τους, ίσως...
Του άρεσαν και οι μπανάνες λες... να ήταν πίθηκος;
Γελούσε καμία φορά , να είχε... συγγένεια με τις μαϊμούδες;
Έτσι περνούσε ο καιρός και είχε αρχίσει να συνηθίζει την ζούγκλα και τους κανόνες τις και να αφομοιώνεται.
Αλλά και τα άλλα ζώα στις συζητήσεις τους, προσπαθούσαν να τον κατατάξουν και να βρουν ομοιότητες και διαφορές μεταξύ τους., ήταν όμως δύσκολο εγχείρημα. Κάθε φορά κάτι δεν κολλούσε... στα λογικά τους συμπεράσματα.

Ώσπου μια μέρα ξαφνικά κάτι φάνηκε στον ορίζοντα, μακριά από το πέλαγος.
Δεν το είχε ξαναδεί έμοιαζε σαν ένα μεγάλο πουλί, που έπλεε αργά στην θάλασσα.
Κρύφτηκε πίσω από τους θάμνους και περίμενε να δει τι θα γίνει .
Πέρασε λίγη ώρα και όταν πλησίασε είδε να κατεβαίνουν δύο παράξενα πλάσματα που έβγαζαν κάτι περίεργες φωνές.
Είχαν πάνω τους ένα είδος φύλλων, που σκέπαζαν το σώμα τους πολύ περίεργα και περπατούσαν ακόμη πιο περίεργα.
Περπατούσαν και στεκόταν στα δύο πόδια!
Κατέβηκαν από αυτό το περίεργο πουλί που έμεινε τελείως ακίνητο, πράγμα επίσης πολύ παράξενο... για πουλί. Και, άρχισαν να κάνουν ακατανόητες κινήσεις και να κουβαλάν περίεργα πράγματα.
Κρύφθηκε καλά πίσω από τα δέντρα και άρχισε να τους παρακολουθεί συστηματικά.
Τους έβλεπε να τρώνε, να κουνάνε τα χείλη τους και να κοιτάζουν πολύ ώρα κάτι φύλλα μπροστά στα μάτια τους. Αυτό και αν ήταν παράξενο και τρελό…
Πήρε και αυτός ένα φύλλο και το έβαλε μπροστά του και το κοιτούσε μήπως καταλάβει κάτι αλλά τίποτα αποδείχτηκε πολύ βαρετή υπόθεση.
Όμως αυτά τα πλάσματα δεν ήταν ακριβώς ίδια.
Το ένα θαλεγε πως ….ήταν όμορφο πολύ και έκανε την καρδιά του να χτυπάει περίεργα.
Είχε κίτρινες φωτεινές τρίχες και χρωματιστά φύλλα στο σώμα και γλυκεία κραυγή

... κάτι που έμοιαζε έτσι …
Το άλλο πλάσμα ήταν πιο σκούρο κα με περισσότερες τρίχες και στο πρόσωπο του.
Δεν μπορούσε εύκολα να καταλήξει κάπου, όμως, ξανακοιτώντας τον εαυτό του κάτι κάποιες θύμησες άρχισαν να έρχονται κομματιασμένες στην επιφάνεια και συνέχιζε την παρακολούθηση.
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά, όταν κάποια μέρα το ένα πλάσμα, το όμορφο,
κατευθύνθηκε προς το μέρος του.
Τα πόδια του λύγισαν, ήθελε να τρέξει αλλά δεν μπόρεσε τα πόδια του δεν υπάκουσαν και έμεινε εκεί να βλέπει.
αυτό το φωτεινό ξανθό πλάσμα, να έρχεται κατευθείαν προς το μέρος του και όχι μόνο αυτό
να τον κοιτάζει να του χαμογελάει και να του απλώνει το κάτασπρο χέρι του..
Ένοιωσε ντροπή, αλλά και απύθμενη χαρά και αγαλλίαση … που κόντευε να λιποθυμήσει.
Και μέσα στην ταραχή του έσπασε όλα τα κλαδιά που ήταν κοντά του.
Το πλάσμα έμεινε όμως δεν έφυγε και σιγά βρήκαν κώδικες επικοινωνίας.Μπόρεσε να προσέξει πως είχε πολλές ομοιότητες με αυτά τα πλάσματα τα καινούργια.
Ίσως να ίσιωνε λίγο το κορμί ...αν έστρωνε τις τρίχες του…ίσως
Όμως ήταν και αυτές οι περίεργες φωνές που είχαν μεταξύ τους.
Κατάλαβε , επίσης,πως εκείνος ο προηγούμενος ο αγώνας ήταν μάταιος και όλες οι προσπάθειες του να μοιάσει... στα ζώα της ζούγκλας.
Ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει ο καλύτερος γορίλας, γιατί η προτίμηση της καρδιάς του πλέον
ήταν να είναι μαζί με αυτά τα καινούργια πλάσματα και έπρεπε, να ξεκινήσει από την αρχή μαζί τους. Έπρεπε να μάθει απ΄τη αρχή να περπατάει, να στέκεται όρθιος, να μιλάει, να καθαρίζει τις τρίχες του, να πλένεται, να διαβάζει αυτά τα φύλλα, να χειρίζεται αυτά τα περίεργα αντικείμενα, να σκέφτεται… να αγαπάει ...
Έπρεπε να μάθει, από την αρχή να είναι άνθρωπος και να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους σε ισότιμη σχέση.
Όμως ο Ταρζάν το ήθελε όσα τίποτα άλλο και ήξερε πια τι ρωτούσε τον ουρανό,

τα βράδια της μοναξιάς του στην ζούγκλα.
Κατάλαβε πως αυτά τα παράξενα καινούργια πλάσματα…ήταν άνθρωποι και,

πως αυτός ήταν ένας από αυτούς.

Ήταν... ένας Άνθρωπος!Ότι ανήκε εκεί και ήθελε να είναι πια μαζί τους….
Αυτός ήταν και ο καινούργιος του αγώνας και ένα... άλλο παραμύθι,

αλλά, ήταν ένα αγώνας, που έκανε την καρδιά του ευτυχισμένη και την ένιωθε πλήρη και ικανοποιημένη.

Αστραία  2001