Η ψυχολογία της πανίδας στα Ομηρικά Έπη

΄                                                            "ὦ κύνες,....Χ Οδυσσείας


Άνθρωποι και ζώα στα Ομηρικά Έπη
Είναι γεγονός πως τα εξωτερικά φυσιομορφικά χαρακτηριστικά πολλών ανθρώπων έχουν ομοιότητες με αυτές των ζώων, πέραν του ότι μοιράζονται άνθρωποι και ζώα, το ζωικό κύτταρο, εσωτερικά, συμφώνως με την σύγχρονη βιολογία.
Είναι αξιοσημείωτος, ο χαρακτηρισμός και ο συμβολισμός του ζωικού βασιλείου στα Ομηρικά Έπη.
Πτηνά πετούν αριστερά και δεξιά, άλογα τρέχουν στης Τροίας, τα ιερά στενά, Θεοί μεταμορφώνονται σε θαλασσαετούς χελιδόνια, όπως η Αθηνά, άνθρωποι, στενάζουν σαν γουρούνια, στης Κίρκης τα παλάτια, τα σεξουαλικά.
Τα σκυλιά αλυχτούν τον Οδυσσέα, στου Εύμαιου τα μαντριά και ό Άργος, ο αφοσιωμένος σκύλος, όταν τον βλέπει ξεψυχά.
Σαν λιοντάρι ορεσίτροφο παρουσιάζεται ο Οδυσσέας στη Ναυσικά, και σαν κριάρι, τον βλέπει ο Πρίαμος από τα τείχη τα ψηλά μαζί με την πολιορκημένη Ελένη που ξενυκτά.
Άνθρωποι και γουρούνια  λασποκυλούν στην Αία, χοιροστάσια φυλάγει ο Εύμαιος και τα βόδια, ο βουκόλος Φιλοίτιος στην ομηρική αυλή, κρατά.
Ο μνηστήρες σφάζουν τα γουρουνάκια, τα πιο παχιά, όχι μόνο τα τρία, και τα βόδια οι σύντροφοι του Οδυσσέα στου Ήλιου και του νεοπλουτισμού, τα νησιά.
Ο Όμηρος, μέγας εκπολιτιστής του πνεύματος και της  ανθρώπινης σκέψης, που σαν αετός πετά, αγαπά τα ζώα, όταν είναι ζώα πραγματικά, αλλά καθόλου, ανθρώπους με ζωικά  ψυχολογικά χαρακτηριστικά.
Τους θυμίζει πως, που έχουν καταντήσει και, τη διαφορά.
Σκυλιά, τους λέει, όταν πιάνει στα χέρια του, το τόξο με αλάνθαστη τοξοβολιά, στο χωριό του dogville,
Σκυλιά που νομίζατε πως  δεν θα γυρίσω, εσείς και όλο το σκυλολόι σας,
Σκυλιά που τρώγατε και πίνατε βιος μου,
Σκυλιά που θέλατε να  κλέψετε τη ψυχή μου,
είμαι τώρα ΕΔΩ και κανένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν μπορεί ΖΩΟ, χωρίς αξιοπρέπεια και τιμή, να καταντά.
Με αυτό τον τρόπο, ο ποιητής, αλάνθαστος στη ψυχολογία  των  ανθρωπίνων ζωών, μεταμορφώνει τα ζώα,- ποντίκια, φίδια, σκύλους, χοίρους, βόδια, άλογα,  τρωκτικά- ανθρώπους, σε Ανθρώπους ΞΑΝΑ και ζητούν πίσω τη χαμένη τους ανθρωπιά σε παραμυθένια χρονικά.
Ο Άργος, το λευκό σκυλί του, που τον αγαπά, κουρνιάζει ευτυχισμένο και ζωντανό στην ομηρική του αγκαλιά και τη τιμή του, αποκαθιστά.
Ανήμερα μια πρωτοχρονιά, μετά από μια μεγάλη νύκτα βαθιά.
Ο Ήλιος, το ταξίδι του  ξαναρχινά, η ημέρα μεγαλώνει  και ο Απόλλων, η Συνείδηση, μας ερωτά:
Είσαι άνθρωπος τελικά;;;;
Πως ζεις μόνο με τα ένστικτα τα βασικά;;;
Ή μήπως είσαι φυτό και απλώς, φυτοζωείς σε άγνοια βαθιά;
Η διαφορά του ΤΟΞΟΥ με το ΒΙΟΣ είναι η  ποιότητα του Βίου και  της  Ζωής.
Η πορεία της ζωής,  τα καταγράφει όλα αυτά, σε Κύκλους  Εποχής.


"ὦ κύνες, οὔ μ' ἔτ' ἐφάσκεθ' ὑπότροπον οἴκαδε νεῖσθαι
δήμου ἄπο Τρώων, ὅτι μοι κατεκείρετε οἶκον
δμῳῇσίν τε γυναιξὶ παρευνάζεσθε βιαίως
αὐτοῦ τε ζώοντος ὑπεμνάασθε γυναῖκα,
οὔτε θεοὺς δείσαντες, οἳ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν,
οὔτε τιν' ἀνθρώπων νέμεσιν κατόπισθεν ἔσεσθαι. 40
νῦν ὕμιν καὶ πᾶσιν ὀλέθρου πείρατ' ἐφῆπται."

Αστραία